Ηλιος...
Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006
Καλημέρα μας…
Σήμερα έχει μία πολύ όμορφη μέρα έξω…
Μετά τη μουντάδα των τελευταίων ημερών, μας χρειαζόταν κάτι τέτοιο… Μου χρειαζόταν κάτι τέτοιο…
Μία μέρα που να μπορεί να σε γεμίσει με φως… Ένα ανατρεπτικό και λαμπερό φως, για να φωτιστούν και τα πιο βαθιά μέρη του ‘είναι’ σου…
Έχει μεγάλη σημασία το φως… Φωτίζει τις σκιές και μπορείς να δεις μέσα τους… Τις κάνει ευδιάκριτες και αντιμετωπίσιμες… Και όσο περισσότερο το φως, τόσο ευκολότερη η αντιμετώπιση…
Και δεν μιλάμε για το οποιοδήποτε φως… Μιλάμε για το φυσικό φως… Το φως που υπάρχει άπλετο γύρω μας… Και το φως που υπάρχει κρυμμένο μέσα μας… Χαρισμένα και τα δύο…
Ο ήλιος όλων και ο ήλιος ο δικός μας…
Ας τους χαρούμε λοιπόν και τους δύο… Ας μπορέσουμε να τους αντικρίσουμε και να τους νοιώσουμε και τους δύο…
Φωτιστείτε και φωτίστε τον κόσμο σας…
Το έχετε και το έχει ανάγκη…
Α! Και μην ξεχάσετε το αντηλιακό…
Related Posts:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
That's my boy! :)
Ιουνίου 15, 2006 12:24 μ.μ.το απλετο φυσικο φως μερικες
Ιουνίου 15, 2006 12:35 μ.μ.φορες ομως τυφλωνει, καλε μου...
και δεν βλεπεις καθαρα...
Επιτέλους ήλιος και χαρά!
Ιουνίου 15, 2006 1:55 μ.μ.Χαίρομαι , χαίρεσαι , χαιρόμαστε!
φιλιά!
Αισιόδοξο και ελπιδοφόρο ότι όλα θα πάνε όπως θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος ! Πάντα έτσι
Ιουνίου 15, 2006 2:36 μ.μ.Ευχαριστώ για το φως...το είχα ανάγκη!
Ιουνίου 15, 2006 2:42 μ.μ.φιλιά
καλησπέρα
Ιουνίου 15, 2006 3:09 μ.μ.@νημερτής
ευχαριστώ...
@καλή μου
στην αρχή ίσως... μετά όμως το συνηθίζεις και τα βλέπεις όλα καλύτερα...
και πολλές φορές, απαιτείται το άπλετο...
@κορίτσι της συγνώμης
ναι... το 'κλείνουμε' σε όλους τους χρόνους και τα πρόσωπα... φιλιά...
@ευθύνη αναλαμβάνουσα
το εύχομαι... και σ'ευχαριστώ πολύ...
@κοσμογυρισμένη
όλοι μας το έχουμε ανάγκη... φιλιά...
βλεπουμε οπως μπορουμε οπως εχουμε φτιαχτει...
Ιουνίου 15, 2006 4:42 μ.μ.τα ματια μας εχουν ορια τα οποια δεν μπορουν να ξεπεραστουν...
ετσι ειναι η ανθρωπινη φυση...
ετσι...
@καλή μου
Ιουνίου 15, 2006 5:40 μ.μ.η οπτική μας όμως, αλλάζει καθώς τα χρόνια περνούν και ανάλογα με τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει...
έτσι, ακόμη κι'αν τα μάτια μας έχουν όρια, η οπτική μας μπορεί να τα ξεπεράσει και να μας δώσει αυτά που τα μάτια χάνουν...
Η ωμορφιά της ζωής είναι αυτή.Η διαδοχή της μουντάδας από το φώς και η ανάγκη ύπαρξης και των δυό.
Ιουνίου 15, 2006 5:50 μ.μ.σωστα... να μας δωσει αυτα που τα ματια χανουν αλλα η καρδια ποθει...
Ιουνίου 15, 2006 5:50 μ.μ.Γειά σου Γιώργο :)
Ιουνίου 15, 2006 6:11 μ.μ.Όμορφο κείμενο... Καθαρό και ειλικρινές.
(δεν ξέχασα το αντιηλιακό!)
πράγματι ωραία μέρα , ωραία μέρα- ωραίες σκέψεις, καλή διάθεση. Μπορεί να τράκαρα μέσα σε ταξί αλλά δεν σου πάει η καρδιά να σου χαλάσει η διάθεση
Ιουνίου 15, 2006 9:01 μ.μ.γειά σου γιώργο!
Ιουνίου 15, 2006 11:56 μ.μ.πολύ «φωτεινό» το κείμενό σου...
και ωραία φώτο...
να είσαι και συ πάντα «φωτεινός»!
γεια σας...
Ιουνίου 16, 2006 12:15 π.μ.@αθεόφοβος
είναι κάτι σαν το ying-yang...
μέσα στο φως το σκοτάδι, μέσα στο σκοτάδι το φως...
ενωμένα και χωρισμένα από αδιόρατα σύνορα...
@καλή μου
μα πάντα ψάχνουμε αυτά που η καρδιά μας ποθεί καλή μου...
πάντα...
@αλεξάνδρα
προσπαθώ για τέτοια κείμενα...
και θα προσπαθώ...
και το αντηλιακό με το μέτρο...
@πίρι
εύχομαι να είσαι καλά...
και να προσέχεις τα taxi...
αφού σε χαλάνε, γιατί επιμένεις;;;
@κατερίνα
ευχαριστώ για τα φωτεινά σου λόγια...
ευχαριστώ...
καληνύχτα μας...
Δημοσίευση σχολίου