Όσα θέλω να σου πω...

Σε μία συζήτηση που είχαμε, σου είχα πει ότι υπάρχουν στιγμές που αυτό που νοιώθω για σένα φουσκώνει μέσα μου σαν ένα ποτάμι, που η κατακλυσμιαία βροχή το έχει ‘αντριέψει’ τόσο πολύ, που οποιοδήποτε εμπόδιο δεν μπορεί να το τιθασέψει…
Η απάντησή σου ήταν ‘και γιατί δεν τα γράφεις;’…
Αυτό αποφασίζω να κάνω…
Να τα γράψω…
Να γράψω για το πόσο σ’ αγαπώ, το πόσο σε θέλω…
Το πόσο έχεις μπει μέσα στη ζωή μου…
Το πόσο πολύ έχεις γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της…
Και το πόσο μ’ αρέσει που συμβαίνει αυτό…

Δεν ήμουν έτσι…
Πέρασαν κάποιοι μήνες που ήμουν μέσα στην στεναχώρια και την μαυρίλα…
Το ξέρεις καλά, όπως και πολλοί από εδώ μέσα…
Όμως μπόρεσα και το ξεπέρασα…
Βοήθησαν διάφοροι και ιδιαίτερα εσύ…

Εσύ…
Μιλάω για σένα και γεμίζει το στόμα μου, όπως γεμίζει η ψυχή και το μυαλό μου από σένα…
Δεν περίμενα να ζήσω, στην ηλικία μου, κάτι τόσο δυνατό…
Και ιδιαίτερα μετά από ότι έχω περάσει…
Αν και πάντα έλεγα ότι θέλω να ‘καώ’, δεν περίμενα ότι θα γίνει ποτέ…
Κάψιμο…
Έρωτας…
Τρελός και παράλογος…
Όμορφος και αξεπέραστος…
Ιδανικός και δυνατός…

Αστεράκι μου…
Έρωτά μου…
Εσύ…

(‘Femme a Colombe’ – Tamara de Lempicka)