Δεύτερη Άνοιξη...

Η ατμόσφαιρα μύριζε φθινόπωρο...
Είχε εκείνη την μυρωδιά του ξύλου, του ποτισμένου από την υγρασία της ατμόσφαιρας...
Άνοιξε το παράθυρο να μπει αυτή η μυρωδιά...
Πάντα της άρεσε να αναπνέει τη μυρωδιά της ατμόσφαιρας...
Εφτιαξε ένα καφέ και κάθισε στο μπαλκόνι...
Φόρεσε τα γυαλιά της, κοίταξε μπροστά την θάλασσα και άναψε ένα τσιγάρο...
Εκείνος, κοιμόταν μέσα...
Σε λίγο θα τον ξυπνούσε να φύγει για το γραφείο...
Τον ένοιωθε γυμνό μέσα στα σκεπάσματα, όπως τον άφησε πριν από λίγο για να σηκωθεί...
Είχαν περάσει ένα έντονο βράδυ, κάνοντας έρωτα ανά διαστήματα και λέγοντας ο ένας στον άλλο, πόσο πολύ αγαπιώνταιι...
Είχαν καιρό να βρεθούν έτσι...
Κάτι η δουλειά, κάτι τα μεταξύ τους προβλήματα, τους είχαν αποξενώσει...
Προσπάθησε να θυμηθεί πότε ήταν αυτή η προηγούμενη φορά...
Αναρρωτήθηκε...
Φοβήθηκε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θυμόταν...
Αυτή, που κάθετί εγγραφόταν στην μνήμη της και δεν έσβηνε ποτέ...
'Μνήμη ελέφαντα' της έλεγε εκείνος ότι είχε...
Αυτό ήταν και το πρόβλημά του μαζί της...
Αυτό ήταν και το πρόβλημά τους, εν γέννει...
Αυτή, θυμόταν κάθετί που τους είχε τύχει...
Κάθετί, καλό ή άσχημο...
Κάθετί, οδυνηρό ή ανέμελο...
Κάθετί...
Αυτός, είχε ένα δικό του τρόπο να μετατρέπει τα ασύμβατα και δύσκολα σε συμβατικά και εύκολα...
Έκανε μία διεργασία στο μυαλό του, τακτοποιούσε τα πράγματα σε κουτιά μνήμης και αισθημάτων και μετά τα έκρυβε καλά στο σεντούκι του μυαλού του...
Αυτή η τακτική του, την τρέλλαινε...
Δεν μπορούσε να την καταλάβει, όντας η ίδια συναισθηματικό ον...
Μπορούσε όμως να την δεχτεί, σαν κάτι έξω από αυτή...
Σαν μία δική του διεργασία συγκερασμού καταστάσεων και διατήρησης ισορροπίας...
Και, αυτός, ήταν ένα ισορροπημένο πλάσμα...
Της έδινε σιγουριά και αυτοπεποίθηση...
Κάτι που της έλειπε...
Το προηγούμενο βράδυ της το απέδειξε για μία ακόμη φορά...
Την έκανε δική του, όπως τον παλιό καιρό...
Την έκανε να ξανανοιώσει εκείνο το ποθητό πλάσμα που ήταν κάποτε...
Την έκανε να νοιώσει γυναίκα...
Λες και του φώναξε ότι το είχε ανάγκη και αυτός την άκουσε...
Λες και τον είχε εκληπαρήσει και αυτός την λυπήθηκε...
Λες και ήταν η θαυματουργή εικόνα και αυτός πιστός που ζητούσε την γιατρειά του, την προσκύνησε...
Οι σκέψεις της, της έφεραν ένα δάκρυ στα μάτια...
Δάκρυ για τη ζωή της...
Δάκρυ για τη ζωή του...
Ευτυχίας ή λύπης, δεν ήξερε...
Ήταν τόσο μπερδεμένη...
Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς της, ήταν αυτός...
Η αρχή και το τέλος της...
Το άλφα και το ωμέγα της...
Όλα από εκείνον και για εκείνον...
Αυτή ήταν ο διακομιστής των συναισθημάτων τους...
Και για τους δυό τους...
Εκείνη το αίσθημα, εκείνος η λογική...
Όποτε χρειαζόταν, τα δύο αυτά δοχεία γίνονταν συγκοινωνούντα...
Αντάλλασαν θερμοκρασίες...
Αντάλλασαν ιδιότητες και γεύσεις...
Και προχωρούσαν...
Πόνεσε το κεφάλι της από τις σκέψεις...
Ήπιε μια γουλιά καφέ...
Σηκώθηκε να πάει να τον ξυπνήσει...
Έμεινε γυμνή...
Χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα...
Τον φίλησε στο μάγουλο, στο στόμα...
Τον χάϊδεψε στο στήθος και στην κοιλιά...
Εκείνος ξύπνησε, την κοίταξε στα μάτια και την φίλησε με πάθος στο στόμα...
Έκαναν έρωτα, όπως τότε...
Το φθινώπορο έμπαινε στην ατμόσφαιρα...
Η δική τους ζωή ζούσε την δεύτερη άνοιξή της...

('In the heat of Passion' by Ansel Butler)