Πρόσημα ζωής...

Πρωί…
Ο καιρός έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, έδειχνε βροχερός, μουντός…
Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν Δεκέμβρης μήνας, στα μέσα του…
Απέναντι, είχαν ήδη αρχίσει και αναβόσβηναν τα λαμπάκια στα μπαλκόνια των σπιτιών…
Όλη τη νύχτα, το ίδιο σκηνικό…
Δεν έσβηναν ποτέ…
Λες και ήταν φάροι που έδειχναν στους περαστικούς το ‘Λιμάνι της Ευτυχισμένης Οικογένειας’, όπως συνήθιζε να λέει…
Έδειχναν με τον τρόπο τους, ότι στο συγκεκριμένο σπίτι, υπάρχει περίσσευμα χαράς και ευτυχίας…
Λες και σου έλεγαν: ‘Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι και ‘σεις, όλοι οι υπόλοιποι, να βράσετε στο ζουμί σας’…
‘Πάλι με ευχάριστες σκέψεις ξύπνησα’ σκέφτηκε και ένα πικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της…
Σηκώθηκε από το κρεβάτι…
Μία αίσθηση παγωνιάς την χτύπησε στα γυμνά πόδια της…
Κρύωνε…
‘Πάλι ο διαχειριστής ξέχασε να ανάψει το καλοριφέρ’ μουρμούρισε…
Φόρεσε το παντελόνι της φόρμας της και πήγε στην τουαλέτα…
Έριξε νερό στο πρόσωπό της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη…
‘Πάλι στις ομορφιές σου είσαι σήμερα, να μη σε βασκάνω. Φτου σου κοπέλα μου. Σαν τα κρύα τα νερά, βρε. Αλλά τα πολύ κρύα. Άνθρωπος δεν μπορεί να σε ακουμπήσει από το κρύο’ αποκρίθηκε στον εαυτό της με περισσή ειρωνεία, όπως έκανε πάντα…
Όπως έκανε πάντα, όχι μόνο για τον εαυτό της…
Είδος άμυνάς της, την χρησιμοποιούσε από πολύ μικρή…
Και το είχε εξασκήσει με την πάροδο των χρόνων…
Είχε γίνει δεύτερη φύση της…
Πήγε στην κουζίνα, περνώντας από το καθιστικό, ανοίγοντας το κλιματιστικό στο διάβα της…
Έφτιαξε ένα καφέ και κάθισε να τον πιεί στον καναπέ απέναντι από το κλιματιστικό…
Το σπίτι είχε μία παράξενη ηρεμία…
Το κοίταξε με μία ματιά…
Πλησίαζαν Χριστούγεννα και δεν είχε καμία διάθεση να κάνει οτιδήποτε…
Ούτε στολισμό, ούτε γλυκά, ούτε φαγητά, ούτε επισκέψεις, ούτε να βρεθεί με συγγενείς και φίλους, ούτε να γελάσει, ούτε να κλάψει…
Τίποτα…
Ήθελε το απόλυτο τίποτα φέτος…
Ήθελε το απόλυτο ψύχος των αισθημάτων της…
‘Παγόβουνο και μέσα και έξω. Θα ταιριάζω καλύτερα και με το τοπίο’ είπε στον εαυτό της και γέλασε…
Τώρα τελευταία γέλαγε μόνο με τα δικά της ανέκδοτα, με τον δικό της αυτοσαρκασμό…
Λες και είχε χαθεί το χιούμορ από κοντά της και μόνο αυτή μπορούσε να το ενεργοποιήσει στον εαυτό της…
Άνοιξε το ραδιόφωνο…
Παντού, σε όποιο σταθμό κι’ αν το συντόνιζε, άκουγε διαφημίσεις από χριστουγεννιάτικα …
Το έκλεισε βίαια, βρίζοντας…
Προσπάθησε να σκεφτεί ένα πρόγραμμα για την ημέρα που ξεκινούσε μπροστά της…
Δεν είχε δουλειά και κάπως έπρεπε να γεμίσει την ημέρα της…
Πρώτη σκέψη, να κατέβει για ψώνια και καφέ στο κέντρο της πόλης…
Αμέσως, απομάκρυνε την ιδέα από το μυαλό της…
Μόνο και μόνο ότι θα αντίκριζε τα ίδια και τα ίδια χαρούμενα και, συνάμα, αγανακτισμένα πρόσωπα των μαμάδων, πλαισιωμένα από παιδάκια που τραβάνε στο κατόπι τους, της έφερνε αναγούλα…
Δεν ήθελε θορύβους…
Δεν ήθελε παιδάκια…
Σκέφτηκε να μείνει σπίτι και να το συγυρίσει…
Μπορεί η πραγματοποίηση της ιδέας να την κούραζε περισσότερο από το να πάει για ψώνια, τουλάχιστον της άφηνε τα περιθώρια να είναι μόνη της και να κάνει ότι ήθελε την ώρα που η ίδια το ήθελε…
Εξάλλου, γι’ αυτό πάλευε στη ζωή της…
Για να κάνει ότι ήθελε, την ώρα που το ήθελε…
Ακριβό το τίμημα μεν, δίκαιη η καταβολή του δε…
Ήξερε μέσα της, λες και είχε γεννηθεί με αυτή την πεποίθηση, ότι για να φοράς στραβά το καπελάκι σου και να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, το αντίτιμο έπρεπε να πληρωθεί…
Το που, βέβαια, κανείς δεν της το είχε πει…
Ούτε το ποσό…
Και τα δύο τα έμαθε στην πορεία…
Το ταμείο λεγόταν ‘ζωή’ και το ποσό ‘μοναξιά’…
‘Δεν βαριέσαι. Και αυτοί που δεν είναι μόνοι τους, τι καταλαβαίνουν; Καλύτεροι από μένα είναι;’ έλεγε με ύφος, απευθυνόμενη στον εαυτό της…
Ασυναίσθητα, συνέκρινε το πώς ήταν η ίδια, όταν βρισκόταν μέσα σε σχέση και πως ήταν τώρα, τέτοιες ημέρες…
Σκέφτηκε, ότι όταν είχε σχέση, τέτοιες ημέρες προσπαθούσε με τον ‘καλό της’ να συνεννοηθεί πως θα περάσουν της γιορτινές μέρες, τι δώρα θα κάνουν, που θα πάνε, ποιους θα δουν…
Και πάντα κατέληγαν να μαλώνουν, να είναι στις μαύρες τους τέτοιες ημέρες και να μην περνάν καλά…
Ενώ τώρα, που είναι μόνη της, η ζωή της είναι πιο εύκολη μιας και δεν έχει τέτοιες έννοιες…
Είναι μόνη και θα περάσει μοναχικά τις γιορτές…
Μπορεί το στρώμα της να είναι διπλό, να μην έχει κανέναν πλάι της, αλλά έννοιες δεν έχει…
Ή έχει;;;
Θυμήθηκε κάτι που είχε διαβάσει κάποτε: ‘Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις το παρόν, κοίτα το παρελθόν και μέτρα τα λάθη και τα σωστά σου. Αναλόγως του προσήμου που θα προκύψει από την αφαίρεση, θα καταλάβεις τι παιχνίδι παίζεις στη ζωή σου.’…
Συνειδητοποίησε ότι οι δικές της αφαιρέσεις έδιναν αρνητικό πρόσημο…
Αίσθηση παγωνιάς κύλησε στο αίμα της…
Άσχετα, αν ο διαχειριστής είχε ήδη ανάψει το καλοριφέρ και ο χώρος είχε ζεσταθεί…

(‘Kreuze und Saulen’ by Paul Klee)