Δεν ξέρει ο πόνος καλό κολύμπι...

Μπήκε στο bar…
Το φως υποτονικό, δημιουργούσε ατμόσφαιρα κατάνυξης…
‘Επίτηδες, για να μπορεί ο barman να εξομολογεί ευκολότερα.’ σκέφτηκε…
Οι θαμώνες λίγοι, κυρίως άντρες…
Αταίριαστο πλήθος, αταίριαστες ιστορίες…
Κάθισε στην μπάρα…
Ο barman κατευθύνθηκε κοντά του για να πάρει παραγγελία…
‘Τι θα πάρετε;’ τον ρώτησε με επαγγελματικό ύφος barman…
‘Ένα gin με tonic θα ήθελα.’ του απάντησε με επαγγελματικό ύφος πελάτη…
Δεν άργησε να του το φέρει…
Συνοδευόμενο από ξηρούς καρπούς…
Κοίταξε μια ματιά γύρω του…
Δεν βρήκε τίποτε το ενδιαφέρον για να εστιάσει το βλέμμα του και να ‘παίξει’ το μάτι του…
Το ήθελε αυτό…
Ήθελε να νοιώσει την ένταση του φλερτ, αλλά στάθηκε άτυχος…
‘Μπορεί αργότερα να κάτσει κάτι καλύτερο.’ μουρμούρισε στον εαυτό του…
Σήκωσε το ποτήρι του να πιεί την πρώτη γουλιά…
Η γεύση του ποτού, πικρή και ξινή συνάμα…
Την έβρισκε ελκυστική και ενδιαφέρουσα…
Από την πρώτη φορά που το γεύτηκε, αυτός ο συνδυασμός των γεύσεων είχε εντυπωθεί στα γευστικά κύτταρα του μυαλού του…
Ίσως βέβαια, να είχε συνδυάσει την απόλαυση που του δίνει το συγκεκριμένο ποτό με εκείνη…
Εκείνη του το είχε προτείνει και με εκείνη το είχε πρωτοπιεί…
Η δεύτερη γουλιά κατευθύνθηκε στον οισοφάγο του…
Ασυναίσθητα, του ήρθε στο νου το άσμα ‘Σε βλέπω στο ποτήρι μου’…
Γέλασε…
‘Αν ήταν να την βλέπω μόνο στο ποτήρι μου, θα έκοβα το ποτό. Εδώ το ξεκινήσαμε για να μην την βλέπουμε. Απορώ ποιος, και κάτω από ποιες συνθήκες, έγραψε ένα τέτοιο τραγούδι’ είπε…
‘Είπατε κάτι;’ τον ρώτησε ο barman, που τον είχε ακούσει…
‘Όχι. Απλά διερωτήθηκα για ένα τραγούδι’ του απάντησε…
‘Σεκλέτια;’ ρώτησε ο barman με ύφος επαγγελματία εξομολόγου…
‘Για να είμαι εδώ και να πίνω μόνος, μάλλον’…
‘Πιστεύετε ότι το αξίζει αυτό που κάνετε, αυτή για την οποία το κάνετε;’ ξαναρώτησε ο barman με μεγαλύτερη οικειότητα…
‘Το ψάχνω. Αυτό ψάχνω. Αν άξιζε.’ του απάντησε κοιτώντας το ποτήρι λες και έψαχνε την απάντηση εκεί μέσα…
‘Η απάντηση δεν βρίσκεται στο ποτήρι. Εκεί βρίσκεται μόνο ο πόνος. Τίποτε άλλο. Ο πόνος και το πνίξιμό του.’ αποκρίθηκε ο barman λες και διάβασε τη σκέψη του…
‘Και ο οποίος ξέρει καλό κολύμπι, παρεμπιπτόντως.’ του είπε με ένα μειδίαμα να σχηματίζεται στα χείλη του…
‘Δεν ξέρει ο πόνος καλό κολύμπι. Εμείς δεν είμαστε ‘καλή θάλασσα’. Δεν ξέρουμε να ανταριάζουμε αρκετά για να μπορούμε να πνίγουμε αισθήματα και πόνους. Είμαστε ‘γαλήνια θάλασσα’, ακόμη και στον πόνο μας. Γι’ αυτό και προβληματιζόμαστε, γι’ αυτό και πονάμε.’ αποκρίθηκε ο barman με ύφος ανθρώπου που η ζωή τον έμαθε και τον δίδαξε…
‘Αγαπητέ κύριε’ συνέχισε ο barman, ‘ο καθένας μας κουβαλάει τους πόνους και τις λύπες που δεν μπόρεσε να πνίξει. Είναι πάντα εκεί, λες και δεν έχουν βάρος για να πνιγούν. Λες και λειτουργεί η άνωση. Λες και η άνωσή τους στη συνείδησή μας, αυξάνει με τον όγκο των ποτών που πίνουμε.’…
Τα λόγια του τον προβλημάτισαν…
Διερωτήθηκε, τι καταλάβαινε που έκλαιγε και έπινε τον πόνο του έτσι…
Σκέφτηκε, ότι ήταν τόσο ανούσιο όλο αυτό…
Το ποτό δεν θα την έφερνε πίσω, ούτε θα τον έκανε να νοιώσει καλύτερα…
Αποφάσισε να εναντιωθεί στον τρόπο που αντιμετώπιζε τα πράγματα…
Ήπιε την τελευταία γουλιά από το ποτό του, πλήρωσε, ευχαρίστησε τον barman και σηκώθηκε να φύγει…
Στην είσοδο του bar κοντοστάθηκε, σκέφτηκε κάτι και γύρισε πίσω…
Κατευθύνθηκε προς την μπάρα…
Έσκυψε και είπε στον barman: ‘Σ’ ευχαριστώ, αλλά έτσι χάνεις πελάτες’…
‘Μη στεναχωριέστε. Εγώ απλά, συμβουλές και την πείρα μου από την ζωή λέω. Η απόφαση είναι δική σας. Την ‘θάλασσά’ σας, εσείς την ορίζεται. Το ποτό είναι ένα καλό καταφύγιο. Δεν το αποχωρίζεται πολύς κόσμος.’ απάντησε ο barman με ύφος ανθρώπου…

(‘Bitter Campari’ by Leonetto Cappiello)