Ταραχή...

Δούλευε στον υπολογιστή…
Απορροφημένη και αποκομμένη από το περιβάλλον…
Ο καφές που είχε φτιάξει, παρέμενε ατελείωτος και παγωμένος δίπλα της…
Επεξεργαζόταν το τελευταίο κείμενό της…
Έπρεπε να το παραδώσει την επόμενη μέρα και ο χρόνος την πίεζε…
Ένοιωθε άβολα…
Το κείμενο που είχε γράψει δεν την ικανοποιούσε…
Πίστευε ότι διάβαζε ένα κείμενο ξένο προς την ίδια, άνευρο και χωρίς έμπνευση…
Και αυτό έκανε περισσότερο δύσκολη την πραγμάτωση του έργου που είχε μπροστά της…
Από τότε που ξεκίνησε να γράφει κατά παραγγελία, είχε χάσει κάθε ίχνος δημιουργικής έμπνευσης…
Νόμιζε ότι χρησιμοποιούσε τις ίδιες φόρμες και τους ίδιους τρόπους ανάπτυξης και περάτωσης της πλοκής του πονήματος…
Χωρίς ίχνος φρεσκάδας και νέων ιδεών…
Ένοιωθε ότι περπατούσε πάνω σε έλος και ότι από ώρα σε ώρα θα έπεφτε μέσα και δεν θα μπορούσε να σωθεί…
Το παράξενο ήταν, ότι όλοι οι υπόλοιποι έβλεπαν ένα κείμενο πολύ καλό, καλά δομημένο και σωστά διαμορφωμένο, που σε κρατούσε σε εγρήγορση και κυλούσε γρήγορα στο διάβασμά του…
Στις αντιρρήσεις της ότι ένοιωθε να επαναλαμβάνεται, η απάντηση που λάμβανε ήταν ότι έτσι είναι το προσωπικό της στυλ οπότε και έπρεπε να αποδεχτεί το γεγονός ότι είχε δημιουργήσει ένα προσωπικό στυλ…
Φαύλος κύκλος δηλαδή…

Χτύπησε το τηλέφωνο…
Δεν το σήκωσε…
Ξαναχτύπησε, ξανά και ξανά…
Δεν άντεξε άλλο…
Το σήκωσε…

Η φωνή γνώριμη που ξυπνούσε παλιές αναμνήσεις…
Ταράχθηκε…
Δεν ήθελε να ακούσει αυτή τη φωνή, όχι τώρα…
Μα καλά, γιατί τώρα, γιατί σήμερα;;;
Οι ερωτήσεις απανωτές, παράλληλες με τη συνομιλία στο τηλέφωνο…
Ανέβασε παλμούς στην καρδιά της…
Τι έπαθε και έγινε έτσι;;;
Πρέπει να ηρεμήσει…
Έπρεπε να ηρεμήσει…

Το τηλεφώνημα ολοκληρώθηκε…
Μία καληνύχτα και μία ευχή για καλή επιτυχία το όριό του…
Τοποθέτησε το ακουστικό πίσω στη συσκευή…
Η καρδιά της χόρευε σε ρυθμούς έντονους…
Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στην κουζίνα…
Ήθελε να πιεί νερό…
Παγωμένο, για να μειώσει τους παλμούς της…
Άνοιξε το ψυγείο, πήρε το μπουκάλι με το νερό, άνοιξε το πώμα, το έφερε στο στόμα της, ήπιε…
Μία, δύο, τρεις γουλιές…
Ξανάκλεισε το μπουκάλι, το έβαλε πίσω στο ψυγείο…
Έκοψε ένα κομμάτι από μία ξεχασμένη σοκολάτα υγείας αμυγδάλου που βρήκε σε ένα ράφι του ψυγείου…
Το έφαγε…
Ηρέμησε…
Ένας ήχος ανακούφισης βγήκε από τα σπλάχνα της…
Διερωτήθηκε τι πήγε να πάθει…
Ευτυχώς, γλύτωσε…

Ξανακάθισε στο γραφείο της, αφοσιώθηκε στο γραπτό της, κοιτάζοντας επίμονα την οθόνη του υπολογιστή…
Το μυαλό της έφευγε…
Παρέμενε στο τηλεφώνημα…
Ρωτούσε στον εαυτό της τον σκοπό αυτού του τηλεφωνήματος…
Πιθανές απαντήσεις πολλές, πειστική καμία…
Πάντα έτσι ήταν…
Οι απαντήσεις της δεν την ικανοποιούσαν…
Όσο πραγματιστικές κι’ αν ακουγόντουσαν, όσο σωστές κι’ αν αποδεικνύονταν στο τέλος…
Δεν μπορούσε να δουλέψει άλλο…
Η προσοχή της ήταν στραμμένη αλλού…
Στο τηλεφώνημα…

Σήκωσε το ακουστικό…
Ανταπέδωσε την κλήση…
Ρώτησε το λόγο της επαφής…
Η απάντηση ακούστηκε λιγότερο κολακευτική από αυτή που ήθελε, ίσως, να ακούσει…
Λιγότερο πραγματιστική όμως, από αυτή που είχε σκεφτεί η ίδια…
Η εκδοχή ‘σε είδα στον ύπνο μου και απλά πήρα να δω τι κάνεις’ ακουγόταν καλύτερη από το ‘ήμουν μόνος στο σπίτι, δεν είχα τι να κάνω και πήρα να μιλήσουμε λίγο’…
Τοποθέτησε το ακουστικό στην βάση του…
Η κίνησή της, πιο σίγουρη και πιο σταθερή από την προηγούμενη φορά…
Είχε ηρεμήσει…
Ένα ντους, θα της επανέφερε την ηρεμία να επιστρέψει στη δουλειά της…
Ίσως, και να της έδινε την δυνατότητα να αλλάξει τα δεδομένα του γραπτού της…
Η καρδιά της είχε λειτουργήσει…
Είχε ξανανιώσει το αίμα της να κυλάει στις φλέβες της…
Ναι…
Το έλος, δεν την φόβιζε τόσο πολύ πια…
Μπορούσε να δει τα στέρεα εδάφη ανάμεσα στα βαλτωμένα νερά…
Ήξερε να δημιουργήσει νέο μονοπάτι, νέα περπατησιά…

(‘Light shower’ by Christian Simonian)