Τα κάλαντα...

Παραμονή Χριστουγέννων…
Ξύπνησε με την αίσθηση του κορμιού της δίπλα του…
Της χάιδεψε την πλάτη…
Ήξερε ότι αυτή η κίνηση της άρεσε πολύ…
Την άκουσε να γουργουρίζει, σαν μικρή γατούλα που της τρίβεις την ράχη…
Πλησίασε το αυτί της…
Άρχισε να της τραγουδάει:

Καλήν εσπέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη θεία Γέννηση να πω στ΄ αρχοντικό σας.

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της…
Ξύπνησε…
Συνέχισαν τα κάλαντα παρέα…

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,
ο Βασιλεύς των Ουρανών και ποιητής των όλων.
Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το Δόξα εν Υψίστοις
και τούτο άξιον εστί, η των ποιμένων πίστις.
Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα.
Άστρο λαμπρό τους οδηγεί, χωρίς να λείψει ώρα.

Γύρισε και τον φίλησε…
‘Χρόνια μας πολλά αγάπη μου’…
‘Χρόνια μας πολλά ζωή μου’…
‘Εύχομαι και του χρόνου να μας βρει αυτή η μέρα μαζί’…
‘Ναι αγάπη μου. Μαζί’…

Χρόνια Πολλά σε όλους σας…
Να είσαστε πάντα καλά…
Κάθε επιθυμία σας, ευχή μου…
Και του χρόνου γεροί…

(‘Τα κάλαντα’ του Νικηφόρου Λύτρα)