'Κι ο κόσμος για να πεθάνεις'...

00.00 πμ.
Το μυαλό του γύρναγε σε παλιές στιγμές μαζί της…
Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και η οροφή του δωματίου έμοιαζε με θέατρο σκιών που έπαιζε το έργο της ζωής του μαζί της…
Ένα έργο με δύο πρωταγωνιστές και κανένα θεατή…
Πρωταγωνιστούσαν ο ένας για τον άλλο…
Για κανέναν άλλο…
Το τσιγάρο έκαιγε στα χείλη του…
Με τον καπνό που εξέπνεε, δημιουργούσε σχήματα για να εμπλουτίσει το σκηνικό…
Σαν σήματα καπνού σε ένα φανταστικό προορισμό…
Σήματα καπνού για προειδοποίηση ενός επερχόμενου κινδύνου, μιας επερχόμενης καταστροφής…

01.00 πμ.
Θυμήθηκε την πρώτη φορά που έκαναν έρωτα…
Σε εκείνο το δωμάτιο του χλιδάτου ξενοδοχείου…
Ήθελε να την εντυπωσιάσει με τους τρόπους και την ‘γνώση’ ζωής που είχε…
Τα είχε καταφέρει…
Και ένοιωθε πολύ υπερήφανος…
Τα μπουρνούζια και τα είδη προσωπικής περιποίησης που υπήρχαν μέσα στο μπάνιο του δωματίου, λειτούργησαν άψογα…
Του είχε δοθεί χωρίς αναστολές…
Της είχε δοθεί με επιφυλάξεις…

02.00 πμ.
Η βροχή συνέχιζε να μουρμουράει στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας…
Το ‘έργο’ αποκτούσε ηχητική υπόκρουση…
Ντυνόταν με μουσική μονότονη και συνεχόμενη…
Σε ρυθμούς μείζονες και ελάσσονες…
Με ηχοχρώματα άχρωμα, διάφανα…

03.00 πμ.
‘Πήγε τρεις’ σκέφτηκε…
Τι να κάνει τώρα;;;
Που να είναι;;;
Με ποιον να είναι;;;
Έγειρε στο πλάι…
Δεν ήθελε το δάκρυ να του κάψει σε μεγάλη έκταση το πρόσωπο…

04.00 πμ.
Διάβαζε πολύ…
Του είχε προκαλέσει μεγάλη έκπληξη αυτό το γεγονός…
Δεν είχε την όψη γυναίκας που εντρυφούσε στο διάβασμα…
Της άρεσε η ποίηση…
Του απήγγειλε εκτεταμένα αποσπάσματα από Έλληνες ποιητής…
Μεγάλες της αγάπες ο Ελύτης και ο Λειβαδίτης…
Είχε κάνει κτήμα της και έννοια ζωής τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:
‘Ένα σπίτι για να γεννηθείς
Ένα δέντρο για να ανασάνεις
Ένας στίχος για να κρυφτείς
Κι ο κόσμος για να πεθάνεις’…
Δεν ήθελε πολλά στη ζωή της…
Συνειδητοποίησε ότι δεν της είχε δώσει ούτε αυτά τα λίγα…

05.00 πμ.
Του είχε διηγηθεί κάποτε, την σκηνή της συζήτησης ανάμεσα στην Ανέττα και στην Τζούλια από το ‘Μαγεμένη ψυχή’ του Romain Rolland…
Η διαπίστωση – θέση του Rolland ότι ‘οποιαδήποτε γυναίκα, ό,τι κι’ αν έχει περάσει, όταν συμβεί να ερωτευτεί αληθινά, ξαναγίνεται παρθένα’, τον είχε στιγματίσει…
Η γυναίκα που είχε στα χέρια του, το είχε κάνει πράξη…
Του το είπε έμμεσα…
‘Κι ο κόσμος για να πεθάνεις’…

06.00 πμ.
Το φως της ημέρας τον λύτρωσε με την λάμψη του…
Η οροφή του δωματίου έπαψε να φωτίζει ετερόφωτα την σκοτεινιά της ψυχής του με τη δική της έλλειψη φωτός…
Κοιμήθηκε εξαντλημένος…

(‘L’ Homme au Chapeau Melon’ by Rene Magritte)