Όνειρα κομμάτια...

Η νύχτα άπλωνε την παντελή έλλειψη φωτός στον ουρανό…
Μία ακόμη βραδιά ξεκινούσε, με υποσχέσεις ζωής για πολλούς ανθρώπους στην πόλη της…
Κάποτε, ήταν κι’ αυτή στην κατηγορία των ανθρώπων που η ζωή μπορούσε να υποσχεθεί μέλλον…
Κάποτε…
Πριν από πολλά χρόνια…
Τότε, που μπορούσε και η ίδια να ελπίζει…
Όχι τώρα όμως…
Βγήκε από το μπάνιο, σκουπίστηκε και έριξε επάνω της άρωμα…
Ένα άρωμα, που είχε επιλέξει μετά από πολλές δοκιμές…
Ήθελε, το άρωμά της να καλύπτει κάθε άλλη μυρωδιά…
Είτε του περιβάλλοντος, είτε των ανθρώπων που ερχόταν σε επαφή μαζί της…
Ένα αντίστοιχο μπουκαλάκι είχε μέσα στο τσαντάκι της…
Για ώρα ανάγκης…
Για την ώρα που δεν θα άντεχε άλλο, να μυρίζει κάτι άσχημο…
Ξεκίνησε να ντύνεται…
Φόρεσε το ιδιαίτερου σχεδίου εσώρουχό της, το δικτυωτό της καλσόν, και την κοντή της φούστα…
Από πάνω, την μπλούζα με το μεγάλο ντεκολτέ…
Της είχαν πει ότι το εμπόρευμα έπρεπε να είναι στην βιτρίνα…
Και το τηρούσε ευλαβικά…
Βάφτηκε έντονα, όπως πάντα …
Τουλάχιστον, της άρεσε το έντονο βάψιμο…
Κατέβηκε στο δρόμο και πήρε να πάει με τα πόδια στο πόστο της…
Το πόστο της…
Το είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη ‘κοπέλα’ που το ‘δούλευε’, λες και ήταν νόμιμος απόγονος της…
Αυτή η ‘κοπέλα’ ήταν που την είχε μυήσει στην τέχνη και στην τεχνική του αγοραίου έρωτα, πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια…
Έτσι, δικαιωματικά, της άνηκε ο χώρος, το μέρος, η γωνία…
Μαζί βέβαια με την γωνία, είχε κληρονομήσει και τον αντίστοιχο προστάτη…
‘Ευγενής παραχώρηση’ ο χώρος, ‘ευγενής παραχώρηση’ και ο προστάτης του…
Αλλά, δεν μπορούσε να κάνει κάτι…
Ευτυχώς όμως, αυτός δεν την ενοχλούσε ιδιαίτερα…
Του κατέθετε κάθε μήνα αυτό που ζητούσε και ξεμπέρδευε…
Την προστάτευε βέβαια και τουλάχιστον είχε το κεφάλι της ήσυχο…
Οι ‘ανώμαλοι’ είχαν γίνει πολλοί τον τελευταίο καιρό…
Στο δρόμο για τη ‘δουλειά’ σκεφτόταν τη ζωή της…
Το έκανε συχνά τον τελευταίο καιρό…
Ίσως γιατί είχε κουραστεί…
Ίσως γιατί δεν άντεχε άλλα ιδρωμένα κορμιά επάνω της…
Ίσως γιατί δεν άντεχε άλλες μυρωδιές επάνω της…
Ίσως γιατί δεν άντεχε να μιλάει ψεύτικα άλλο…
Το καθένα χωριστά και όλα μαζί…
Στις αναδρομές αυτές του μυαλού της, θυμόταν κάθε αντρικό κορμί που ταξίδεψε πάνω στο δικό της…
Θυμόταν κάθε όργωμα του δικού της κορμιού από τον εκάστοτε άντρα-καραβοκύρη που έπαιρνε στο σκαρί της…
Θυμόταν κάθε ανάσα…
Κάθε καυτή ανάσα επάνω της…
Κάθε ανάσα που την έκανε να νοιώθει λες και την χτυπούσε η θέρμη εξάτμισης…
Θυμόταν τα λόγια…
Ίδια κι απαράλλαχτα…
Τα είχε βαρεθεί…
Τα είχε ακούσει τόσες φορές…
Λες και το λεξιλόγιο της μητρικής της γλώσσας ήταν αυτές οι πέντε – δέκα κουβέντες…
Ειπωμένες από αντρικά στόματα, που μύριζαν ποτό και τσιγάρο…
Που μύριζαν πόθο και εκτόνωση…
Είχε κουραστεί να ποθείται από άντρες χωρίς προορισμό…
Είχε κουραστεί να εκτονώνονται επάνω της άντρες χωρίς γυρισμό…
Άντρες που ένοιωθαν έρμαια…
Θυμόταν τους άντρες που μύησε στον έρωτα…
Εκείνους τους φοβισμένους και συνεσταλμένους…
Τους γλυκούς…
Τα ‘παιδιά’ της…
Τις σκέψεις της διέκοψε μία αίσθηση ψύχρας επάνω στο κορμί της…
Η νύχτα προμηνύονταν κρύα…
Έπρεπε να είχε φορέσει κάτι πιο ζεστό…
Στα 35 της, έπρεπε να προσέχει…
Το εμπόρευμα, ήταν αυτή…
Το ψωμί της, ήταν αυτή…
Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι να βάλει κάτι πιο ζεστό…
Σιγοτραγούδησε:
‘Δακρυσμένα μάτια,
νυσταγμένοι κήποι,
όνειρα κομμάτια,
ας ήτανε να ζω’…

(‘Alone’ by Luis Royo)
(οι στίχοι είναι απόσπασμα από το ‘Δακρυσμένα μάτια’ του Γιάννη Θεοδωράκη)