Άφησα τη ζωή μου,
Να στάξει στα χέρια σου,
Σαν πανάκριβο μύρο,
Δοσμένο από θεούς,
Μυρισμένο από ανθρώπους,
Λατρεμένο από αισθήσεις…
Και το μόνο που έκανες,
Ήταν να απλώσεις χέρια,
Να μαζέψεις το πολύτιμο υγρό,
Να μην αφήσεις στάλα να πάει χαμένη,
Και μετά να το κλείσεις σε ένα μπουκαλάκι,
Για να μυρίζεις μόνο εσύ,
Για να μοσχοβολάς μόνο εσύ…
Πέρναγαν τα χρόνια,
Το μύρο έμενε κλεισμένο…
Πέρασαν τα χρόνια,
Το μύρο χάλασε,
Και μούχλιασε…
Πέρασαν τα χρόνια,
Και πέταξες το μύρο,
Και έψαξες για άλλο άρωμα,
Και βρήκες άλλο μπουκαλάκι…
(‘Perfume Pearls’ by Trish Biddle)
12 σχόλια:
..τωρα πια..δεν υπαρχουν αγαπες κλεισμενες σε μπουκαλακια..και οι δυο ψαχνουν για αλλο αρωμα..ο καθενας μπορει να βρει ενα αλλο μπουκαλακι!!!την καληνυχτα μου!!
Νοεμβρίου 04, 2006 1:06 π.μ.Το μύρο δεν μουχλιάζει, δεν χαλάει...
Νοεμβρίου 04, 2006 8:54 π.μ.Μπορεί να του αλλάξεις θέση, να το μαζέψεις και να το προσφέρεις, δεν μπορείς ποτέ να το πουλήσεις....
Απλές σκέψεις χωρίς καφέ....
Θα βρεί ξανά μύρο όμως;
Νοεμβρίου 04, 2006 9:10 π.μ.συμβολισμός ζωής σπαταλημένης;
Νοεμβρίου 04, 2006 11:44 π.μ.καλημέρα Γιώργο
:)
Ο χρόνος σκορπάει...
Νοεμβρίου 04, 2006 11:53 π.μ.Αρώματα, αισθήσεις, σκέψεις, υποσχέσεις.
Κι εμείς, σκορπίζουμε.
Μαζί και χώρια τους.
..ερωτας..παθος..αποκλειστικοτητα..συνηθεια..δεδομενο..γι αυτο πρεπει να κρατας τον εαυτο σου για σενα..φιλια!!
Νοεμβρίου 04, 2006 4:43 μ.μ.Λένε..ουδείς αναντικατάστατος...αν και σε θέματα καρδιάς πιστεύω δεν ισχύει. Όταν τα αισθήματα είναι αληθινά τότε πάντα μένει ένα αγκαθάκι.
Νοεμβρίου 04, 2006 6:11 μ.μ.υπαρχουν μπουκαλακια και για σενα Γιωργο..αρκει να τα ψαχνεις μεσα σε αλλες μυρωδιες!
Νοεμβρίου 04, 2006 7:02 μ.μ.:)
πίκρα...
Νοεμβρίου 06, 2006 11:30 π.μ.κι αυτός που χάρισε τη ζωή/μύρο, θα βρεί άλλα χέρια, σε εκείνα να την στάξει, σε καινούργιο μπουκαλάκι να την βάλλουν
και ξανά
και ξανά
και ξανά
θα τελειώσει ποτε;
καλημέρα...
Νοεμβρίου 06, 2006 12:15 μ.μ.@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
μπουκαλάκια βρίσκεις...
άρωμα, μύρο να βάλεις μέσα βρίσκεις;;;
@ναταλία
μπορεί, ίσως, να μην μουχλιάζει,
χάνει όμως τη δύναμή του...
την έντασή του...
απλές σκέψεις...
@όλη μου η ζωή
ποιος ξέρει;;;
μπορεί ναι, μπορεί όχι...
@αλκυόνη
ζωή χαμένη...
είτε από την μία πλευρά,
είτε από την άλλη...
@καπετάνισσα
χάνουμε χρόνο...
χάνουμε ζωή...
συμφωνώ...
@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
δεν λέω να μην κρατάς,
αλλά άμα δεν δώσεις
δεν θα πάρεις...
@γωγώ
δίκιο έχεις γωγώ...
ουδείς αναντικατάστατος...
@κάντυ
για κάθε άνθρωπο υπάρχουν...
αρκεί να τα ψάχνει στο σωστό μέρος...
@αλκιμήδη
το θέμα είναι,
πόσες δυνάμεις έχεις
για να το κάνεις συνέχεια...
κουράζει...
ποιητής και πόνος... τόσο αλληλένδετα.
Νοεμβρίου 06, 2006 6:05 μ.μ.ναι αλεξάνδρα...
Νοεμβρίου 12, 2006 11:24 π.μ.δρόμοι τεμνώμενοι...
Δημοσίευση σχολίου