Πύρρειος νίκη...

Το σούρουπο έριχνε το κόκκινο φως του παντού…
Σήμερα είχε μία παράξενη απόχρωση αυτό το κόκκινο…
Λες και είχες σκοτώσει δέκα παρθένες κοπέλες και το αίμα τους, καυτό και κατακόκκινο, έρεε παντού…
Τέτοιο κόκκινο έβλεπαν τα μάτια της…
Σίγουρα, σε κάποιο χωριό, θα υπήρχε μία παλιά παράδοση, ένας αρχαίος μύθος γι’ αυτό το κόκκινο…
Της άρεσαν οι μύθοι…
Εξηγούσαν με απλές λέξεις τις παραξενιές της φύσης…
Όμως σήμερα, αυτό το απόγευμα, δεν ήταν για να ακούσει μύθους…
Ήδη είχε περάσει δύο ολόκληρες ώρες μέσα στο νοικιασμένο αυτοκίνητο…
Το οποίο το είχε παρκάρει σε μικρή απόσταση από το σπίτι εκείνης, της άλλης, της παράλληλης σχέσης του άντρα της, της γκόμενάς του…
Όπως και να την έλεγε, το νόημα δεν άλλαζε…
Ο άντρας της είχε παράλληλη σχέση, ‘έβλεπε’ μία άλλη γυναίκα…
Και σήμερα, αυτό το απόγευμα, ήξερε ότι ήταν εκεί μαζί της…
Κοίταξε το ρολόι της…
Σε λίγο, αυτός έπρεπε να βγει από εκείνο το σπίτι…
Το ήξερε γιατί είχαν δώσει randez-vous να τηλεφωνηθούν για να κανονίσουν να βρεθούν έξω για φαϊ…
Δεν άργησε να εμφανιστεί…
Βγήκε προσεκτικά από την εξώπορτα, κοίταξε δεξιά & αριστερά, και προχώρησε γρήγορα - γρήγορα προς το αυτοκίνητό του…
Αυτή, τον έβλεπε όλη αυτή την ώρα…
Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μπρος, ξεπάρκαρε και έφυγε…
Δεν άργησε να χτυπήσει το κινητό της…
‘Έλα κορίτσι μου, που είσαι; Τώρα τελείωσα το σεμινάριο και σε πήρα αμέσως τηλέφωνο. Είσαι καλά;’ την ρώτησε όλο γλύκα…
‘Καλώς τον. Στο δρόμο είμαι. Χαζεύω βιτρίνες. Τι θα κάνουμε; Θα πάμε για φαϊ;’ αποκρίθηκε αυτή ατάραχη…
‘Βεβαίως. Χαλάω εγώ χατίρι στο γυναικάκι μου;’…
‘Ωραία. Και έχω μια πείνα. Θα πάμε Ιταλικό; Σε πόση ώρα θα βρεθούμε; Έχω να κάνω μια δουλειά πρώτα.’…
‘Ωραία. Κι εγώ θέλω λίγο δρόμο. Να πούμε σε καμιά ώρα, στο γνωστό μέρος;’…
‘Οκ. Τα λέμε σε μία ώρα.’…
‘Φιλιά. Σε μία ώρα.’…
Έκλεισε το τηλέφωνο…
Της έφτανε η μία ώρα γι’ αυτό που ήθελε να κάνει…
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο…
Κατευθύνθηκε προς το σπίτι της ερωμένης του άντρα της…
Ήταν ήρεμη…
Χτύπησε το κουδούνι…
Μία γυναικεία φωνή ακούστηκε:
‘Ποιος είναι;’…
‘Η γυναίκα του άντρα που έφυγε πριν από λίγο από το σπίτι σου. Τα ξέρω όλα. Άνοιξέ μου. Θέλω να μιλήσουμε. Αν δεν ανοίξεις, θα κάνω φασαρία.’…
Μία παύση απλώθηκε στην ατμόσφαιρα…
Μετά από λίγο, ακούστηκε ένας ηλεκτρικός ήχος και η πόρτα άνοιξε…
Ανέβηκε τα σκαλιά…
Μία πόρτα στο βάθος του διαδρόμου ξεκλείδωσε…
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, μπήκε στο σπίτι…
Η μυρωδιά του άντρα της ήταν διάχυτη παντού…
Αυτό την εκνεύρισε περισσότερο…
Έτσι μύριζε και το δικό της σπίτι, όταν, ανύπαντροι ακόμη, βρισκόντουσαν και πέρναγαν ώρες μαζί…
Κοίταξε μία γύρα το χώρο όλο…
Απλός…
Χωρίς πολλά έπιπλα…
Ημίφως…
Γύρισε προς την κοπέλα που της άνοιξε την πόρτα…
Δεν πρέπει να ήταν παραπάνω από 25 ετών και καλοβαλμένη…
Τουλάχιστον, είχε γούστο ο άντρας της…
‘Τι θέλετε;’ την ρώτησε η κοπέλα, περνώντας αμέσως στην επίθεση…
‘Αυτό, μάλλον εγώ πρέπει να το ρωτήσω. Τι θέλεις από τον άντρα μου;’…
‘Τίποτε παραπάνω από αυτό που μου δίνει. Παρέα, συντροφιά και μία μικρή αίσθηση οικογένειας. Δεν ζητάω κάτι παραπάνω.’…
‘Αυτό το πράγμα το ξέρει αυτός;’…
‘Ναι. Το έχουμε συζητήσει.’…
‘Μάλλον με δουλεύεις.’…
‘Γιατί το λέτε αυτό;’…
‘Γιατί είναι έτοιμος να μου ζητήσει διαζύγιο. Για τα μάτια σου. Το εκμυστηρεύτηκε στον καλύτερό του φίλο.’…
‘Μα, εγώ δεν είμαι για τέτοια. Περνάμε καλά έτσι όπως είμαστε και αυτό είναι όλο.’…
‘Αυτός άλλα πιστεύει.’…
‘Δεν πάμε καλά.’…
‘Εγώ το ξέρω. Αυτός δεν το ξέρει.’…
‘Και τι θέλετε λοιπόν;’…
‘Το αυτονόητο. Να τον αφήσεις. Θα του στοιχίσει λιγότερο από ότι να αφήσει αυτός εμένα.’…
‘Δεν ξέρω. Πρέπει να το σκεφτώ. Νοιώθω άσχημα γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά τον συμπονάω και ‘γω. Είμαστε μαζί ένα χρόνο τώρα.’…
‘Το ξέρω.’…
‘Θα το σκεφτώ.’…
‘Δεν έχεις να σκεφτείς τίποτε. Ή τώρα ή ποτέ. Λέγε.’…
‘Γιατί με πιέζεται;’…
‘Μάλλον παίζεις μαζί μου. Δεν πιέζω κανέναν. Απαιτώ αυτό που μου ανήκει. Μπορεί να είμαστε μαζί πολλά χρόνια, μπορεί να μην υπάρχει ανάμεσά μας εκείνη η φλόγα, μπορεί το κορμί μου να μην έχει καμία σχέση με το δικό σου, αλλά τον αγαπάω. Γι’ αυτό λοιπόν, λέγε.’…
‘Εντάξει. Κέρδισες. Πονάω. Αλλά κέρδισες.’…
‘Καλύτερα να πονέσεις εσύ τώρα, παρά εγώ για μία ολόκληρη ζωή.’…
‘Και πότε θα του το πω;’…
‘Σήμερα. Θα του στείλεις μνμ. Δεν θα τον ξαναδείς. Και αυτό μπορώ να το ελέγξω.’…
‘Καλά. Ότι πεις. Πάντως, είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος.’…
‘Το ξέρω. Και γι’ αυτό παλεύω να τον κρατήσω κοντά μου.’…
Αυτές ήταν και οι τελευταίες κουβέντες της…
Κατευθύνθηκε προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε…
Ένοιωθε νικητής και τροπαιούχος…
Πύρρειος νίκη αλλά νίκη…
Ήξερε τι θα αντιμετωπίσει από εδώ και πέρα…
Για λίγο καιρό, ο άντρας της θα ήταν μουτρωμένος και κακόκεφος…
Δεν πειράζει…
Θα του πέρναγε…
Ας ήταν δίπλα της κι ας ήταν και κακόκεφος…
Δεν την ένοιαζε…

(‘Red Night II’ by Robert Ford)