Λανθάνον σκηνικό...

Είμαι μόνος…
Το σπίτι άδειο…
Εσύ πουθενά…
Φωνάζω το όνομά σου…
Η ηχώ της φωνής μου, χτυπάει στους τοίχους, στα τζάμια, στα έπιπλα…
Γυρίζει πίσω σε μένα…
Με χτυπάει με δύναμη…
Δεν ξέρω αν πονά περισσότερο το χτύπημα ή η απουσία σου...
Μου έλεγες ότι πρέπει να την συνηθίσω…
Μου έλεγες ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…
Φωνάζω δυνατότερα το όνομά σου…
Για να πάρω μεγαλύτερο πόνο από το χτύπημα του αντίλαλου…
Πλημμυρίζουν τ’ αυτιά μου και το μυαλό μου από το όνομά σου…
Χαίρονται που πονάνε για σένα, έχοντας το όνομά σου εισβολέα μέσα τους…
Ερμηνεύω τις σκέψεις μου και σε όλες βρίσκεσαι εσύ…
Ψεκάζω το χώρο με το άρωμα που σου αρέσει…
Δημιουργώ τεχνητές αναπνοές από την μυρωδιά σου…
Η ακοή μου, έχει εσένα…
Η όσφρησή μου, έχει εσένα…
Κλείνω τα μάτια, για να κοροϊδέψω την όραση…
Σφίγγω τα χέρια, για να παραπλανήσω την αφή…
Την γεύση δεν μπορώ να την κοροϊδέψω, δυστυχώς…
Θέλει απτές αισθητήριες κενώσεις…
Το λανθάνον σκηνικό της παρουσίας σου, παραμένει λανθάνον…
Καλύτερα, σκέφτομαι…
Έτσι, μου λείπεις περισσότερο…
Έτσι, σε χρειάζομαι περισσότερο…

(‘Echo’ by T. C. Jackson)