Μύθοι ψυχής...

Κοίταξε το ρολόι της…
Είχε πάει ήδη 14.30…
Θα έφευγε σε μία ώρα…
Πάει και η σημερινή μέρα, σκέφτηκε…
Όπως και κάθε μέρα εργάσιμη…
Στην υπηρεσία της, τόσα χρόνια, η ίδια κατάσταση…
Ο χρόνος πέρναγε, ήρεμα κι απλά…
Τελικός στόχος η συνταξιοδότηση…
‘Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, αλλού η ζωή μας πάει’ σιγοτραγούδησε…
Σηκώθηκε από την καρέκλα της και κατευθύνθηκε στο παράθυρο που βρισκόταν πίσω της…
Ευτυχώς που υπήρχε και αυτό το παράθυρο και έβλεπε και λίγο έξω…
Έβλεπε φως φυσικό…
Τουλάχιστον…
Το παράθυρο έβλεπε τον ακάλυπτο…
Τον ίδιο ακάλυπτο που μοιραζόντουσαν άλλα δύο κτίρια…
Μία πολυκατοικία και ένα κτίριο γραφείων μιας πολυεθνικής εταιρείας…
Επικέντρωσε το βλέμμα της στο κτίριο γραφείων…
Αναμφίβολα, είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι η πολυκατοικία…
Άνθρωποι, πήγαιναν και ερχόντουσαν στους διαδρόμους του…
Άνθρωποι που έδιναν ζωή σε κείνο το άψυχο κατασκεύασμα…
Άνθρωποι με αντίστοιχες ζωές με τη δική της…
Καθόταν, πολλές φορές, και προσπαθούσε να φανταστεί τις ιστορίες του καθενός…
Προσπαθούσε από την όψη τους, από το βλέμμα τους, από το βάδισμά τους να φανταστεί τις ζωές τους…
Να πλάσει ιστορίες και μύθους για τον καθένα…
Πολλές φορές, τις κατέγραφε αυτές τις ιστορίες, αυτές τις ζωές…
Προσπαθούσε να τις κάνει ενδιαφέρουσες…
Προσπαθούσε να τους δώσει στοιχεία που έλλειπαν από τη δική της ζωή, για να αποκτήσει ενδιαφέρον και η δική της ζωή…
Ζούσε μέσα από τις ζωές των άλλων…
Από τις ζωές που δημιουργούσε στην φαντασία της…
Έκλεβε ζωές για να μπορεί να έχει περίσσευμα από τη δική της…
Και να!!!
Απέναντι, είδε κάτι ενδιαφέρον…
Ήταν ένας κύριος, καλοντυμένος, κουστουμαρισμένος, με ένα κινητό στο χέρι…
Μιλούσε και κινιόταν…
Σαν να χόρευε…
Αμέσως, το μυαλό της βρήκε μία ‘πιπεράτη’ ιστορία για τη συγκεκριμένη σκηνή…
‘Σίγουρα’, σκέφτηκε, ‘μιλάει με την ερωμένη του’…
‘Φαίνεται από το βλέμμα του. Δεν μπορεί να είναι επαγγελματικό αυτό το τηλέφωνο. Έχει γλυκάνει όλη του η έκφραση. Ούτε από τη γυναίκα του. Αυτή θα την ξεπέταγε στα γρήγορα. Δεν ξέρω εγώ; Είναι σίγουρα ‘παράνομο’ τηλεφώνημα. Από την άλλη, κινείται χορευτικά. Χορεύει τον έρωτά του και το δείχνει. Χαίρεται.’ συνέχισε την σκέψη της…
Οι πιθανότητες να ήταν έτσι τα πράγματα, ήταν μισές - μισές…
Το ήξερε, αλλά δεν την ενοχλούσε…
Εξάλλου, σε κάθε ιστορία υπάρχει μία μυθοπλασία, ένα στοιχείο εντυπωσιασμού…
Κάθισε στον υπολογιστή της…
Θα το έκανε post στο προσωπικό της blog…
Κάθισε και ξεκίνησε να γράφει…
Της έβγαινε καλό το κείμενο…
Το εμπλούτισε με στοιχεία από τη δική της ζωή…
Το εμπλούτισε με στοιχεία από τον τρόπο που θα ήθελε να της κάνουν έρωτα…
Το εμπλούτισε με την ίδια…
Με την ίδια μιλούσε στην άλλη άκρη της γραμμής, εκείνος ο καλοντυμένος κύριος…
Με την ίδια μιλούσε, χόρευε και έκανε έρωτα αυτός ο κύριος…
Δεν του έδωσε όνομα…
Ήθελε ανωνυμία, ήθελε μυστήριο…
Ήθελε μύθο…
Χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου της…
Τραντάχτηκε…
Το έπιασε με λαχτάρα…
Ήταν ο άντρας της…
Θα αργούσε να σχολάσει και έπρεπε αυτή να περάσει να πάρει τα μικρά από την πεθερά της…
Του είπε ότι δεν θα αργούσε να φύγει…
Σε μισή ώρα…
Ξαναγύρισε στο μύθο της, έστω και για μισή ώρα…

(‘Soil & Soul’ by Rabi Khan)