Κενό χθες...

Άνοιγε την καρδιά της και σπάραζε…
Μιλούσε και πονούσε...
Ένοιωθες την πίκρα της...
Ζούσες τον χαμό της...
Ζούσες την ζωή της και πονούσες και ‘συ...
Σίγουρα είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να στο μεταδίδει…
Έμφυτος ή επίκτητος;;;
Μάλλον επίκτητος...
Μετά από τόσο δράμα ζωής, μαθαίνεις να το περιγράφεις έτσι ακριβώς όπως το έζησες...
Σαν ένα δράμα που σε έχει στιγματίσει...
Σαν ένα δράμα που το έχεις βιώσει και δεν αντέχεις άλλο να το βιώνεις…
Σαν ένα παράλληλο εαυτό σου…
Κομμάτι δικό σου και της ζωής σου…
Για να μην πούμε η ίδια η ζωή σου…
Σε πνίγει και σε βυθίζει...
Τα χέρια στο λαιμό δικά σου...
Τα δικά σου χέρια…
Η θάλασσα που βυθίζεσαι δική σου...
Το μυαλό σου, η υπόστασή σου…
Αμφιβάλλεις για σένα και για το τι είσαι…
Και γι’ αυτό ο γλυτωμός δύσκολος…
Γλυτωμός…
Σου ακούγεται δύσκολη, ακατόρθωτη πράξη…
Σκέψεις ανάκατες, συμπληρωματικές, αυτούσιες…
Όλες μαζί και η κάθε μία χωριστά…
Πέρναγε από το ένα θέμα στο άλλο, χωρίς λογική συνέχεια για σένα που άκουγες…
Εξιστορούσε τα γεγονότα, βάσει των συναισθηματικών δεδομένων και ερεθισμάτων…
Μόρφαζε τις στιγμές του πόνου, γελούσε τις στιγμές της χαράς…
Σαν ένας πρωταγωνιστής σε θεατρική παράσταση…
Μία βιωματική παράσταση…
Μονόπρακτο…
Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής η ίδια…
Πρόσεχε την κάθε κουβέντα που έλεγε…
Όχι γιατί ήθελε να την διατυπώσει σωστά…
Ήθελε να δώσει το νόημα του πόνου σωστά…
Ήθελε να σε κάνει κοινωνό του δράματος σωστά...
Τίμια και συνειδητά…
Για να μην γυρίσεις να πεις ότι ‘παίζει’ με σένα…
Για να μην αισθανθείς, ούτε μία στιγμή, ότι αυτό που σου λέει δεν είναι αλήθεια…
Έκλαιγε και φώναζε…
Εκλιπαρούσε…
Όχι για λύπηση…
Για κατανόηση και επιβεβαίωση…
Των αισθημάτων και των στιγμών της…
Της ζωής της…
Ζητούσε κάθαρση…
Ζητούσε έναν ‘από μηχανής θεό’ να μπορέσει να σώσει ‘την παρτίδα’ της ζωής της…
Και ‘σκότωνε’ τον εαυτό της κάθε φορά για να το πετύχει…
Δεν κρατούσε τίποτα για την ίδια…
Όλα τα έδινε, όλα τα παραχωρούσε…
Για ένα καινούργιο ξεκίνημα…
Για ένα καινούργιο αύριο…
Για να μπορέσει να έχει ένα κενό χθες…

(‘The Woman’ by Rabi Khan)