Ο χρόνος μου...

Η ζωή μου καταδυναστεύεται από τον χρόνο…
Από το έτος, τον μήνα, την ημέρα, την ώρα, το λεπτό, το δευτερόλεπτο…
Οτιδήποτε κάνω, έχει αρχή και τέλος την πλήρωση του χρόνου…
Του χρόνου μου…
Της κλεψύδρας μου…
Όλα μέσα σε προθεσμίες…
Όλα για τις προθεσμίες…
Τα πάντα γίνονται για να μπορέσω να εξασφαλίσω την ‘κατάλληλη στιγμή’…
Να συντονιστώ χρονικά με το γεγονός…
Να είμαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή…
Αλληλουχία χρονικών στιγμών, τέλεια συντονισμένων στο προσωπικό μου πεπρωμένο…
Και μετά το πέρας του χρόνου μου, δεν υπάρχω…
Ή, κατά μία άλλη ευνοϊκότερη έννοια, περνάω στην αιωνιότητα…
Δηλαδή, ακόμη και ο θάνατός μου, ορίζεται από τον χρόνο…
Έστω κι’ αν η αιωνιότητα περιέχει άπειρη ποσότητα από αυτόν…
Ακόμη κι’ όταν τεμπελιάζω, ο χρόνος ορίζει την ψυχολογία μου γιατί ‘δεν περνάει και βαριέμαι’…
Δεν υπάρχει λυτρωμός…
Δεν υπάρχει διέξοδος…
Και μάλιστα, πρέπει να τελειώσω αυτό το κείμενο, γιατί αύριο έχω να παραδώσω εργασία και ο χρόνος μου είναι λίγος…

(‘The Persistence of Memory’ by Salvador Dali)