Η συνάντηση...

Περπατούσε στην προκυμαία του λιμανιού. Νοέμβρης μήνας, στην αρχή του χειμώνα. Ο αέρας της θάλασσας, δρόσιζε το πρόσωπό της. Ενώ της άρεσε η καθαρότητα αυτού του ανέμου, την εκνεύριζε η υγρασία που έφερνε. Κολλούσε επάνω στο δέρμα της. ‘Όταν θα γυρίσω σπίτι, θα βάλω ενυδατική.’, σκέφτηκε. Κοίταξε το ρολόι της. Η ενυδατική θα περίμενε να χρησιμοποιηθεί για άλλες δύο ώρες. Τότε μόνο θα επέστρεφε σπίτι.

Τα φώτα του δρόμου φώτιζαν ικανοποιητικά. Μπορούσε να διακρίνει τα πάντα σε μεγάλη απόσταση. Κοίταξε γύρω της. Άνθρωποι σκυθρωποί, γελαστοί, αμίλητοι, με ένα κινητό στο χέρι περπάταγαν κοντά της. Εκφράσεις απογοήτευσης, χαράς, λύπης, ενθουσιασμού ζωγραφίζονταν στα πρόσωπά τους.

Κάπου μέσα της λυπόταν για το θέαμα. Θυμόταν τα παιδικά της χρόνια, τότε που οι άνθρωποι ήταν πιο ανέμελοι. Τότε, που περπάταγε στους δρόμους της πόλης της, στην ίδια αυτή προκυμαία και έβλεπε γνωστά πρόσωπα. Πόσο καιρό είχε να συναντήσει γνωστά πρόσωπα. Να ανταλλάξει μαζί τους ένα χαμόγελο, μία καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα.

Ένοιωσε κούραση από το τρέξιμο όλης της ημέρας στο γραφείο και το τωρινό περπάτημα. Ξανακοίταξε το ρολόι της. Είχε λίγη ώρα μέχρι το randez-vous της. Αποφάσισε να καθίσει σε ένα παγκάκι. Κοίταξε γύρω και βρήκε το στασίδι της. Άφησε την τσάντα της στο πλάι. Έκλεισε ερμητικά το παλτό της ως επάνω για να μην κρυώσει.

Ο κόσμος, συνέχιζε να περνάει γύρω της στον ίδιο ρυθμό. Έκλεισε τα μάτια της και αφουγκράστηκε την κίνηση γύρω της. Ένοιωσε τους παλμούς της καρδιάς αυτών των ανθρώπων. Ένοιωσε τις συναισθηματικές δονήσεις των ψυχών αυτών των ανθρώπων. Της φάνηκε σα να ήταν σε ένα κλειστό συναυλιακό χώρο, όπου μία παράξενη ορχήστρα έδινε κονσέρτο. Φαντάστηκε τον εαυτό της διευθυντή αυτής της ορχήστρας.

Της άρεσε να διαλέγει για τον εαυτό της ρόλους. Πίστευε, ότι διαλέγουμε ένα ρόλο για τον εαυτό μας, όταν στη ζωή μας δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι πραγματικά επιζητούμε να είμαστε. Έτσι, προτιμούσε να διαλέγει αυτή τους ρόλους της ζωής της, όποτε το μπορούσε.

Προσπάθησε να απομονωθεί για λίγο από αυτή τη φασαρία. Ήθελε να σκεφτεί λίγο τον εαυτό της. Ήθελε να σκεφτεί λίγο την ίδια. Ήθελε να σκεφτεί, για μία ακόμη φορά, την σημερινή της επίσκεψη. Γενικά, είχε παραμελήσει πολύ τον εαυτό της τελευταία. Το μόνο που την ενδιέφερε, ήταν οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτήν. Είχε φτάσει σε σημείο να της το θυμίζουν και οι δικοί της άνθρωποι. Θυμήθηκε την συζήτηση με την μητέρα της το μεσημέρι.

‘Που θα πάει αυτή η κατάσταση;’ της έλεγε. ‘Έτσι θα είσαι από εδώ και πέρα; Πάρε μία απόφαση. Θα παντρευτείς τον Παύλο, ναι ή όχι; Να μπορέσει κι’ αυτός να δει τι θα κάνει. Δεν μπορεί να σε περιμένει αιωνίως. Αν δεν θέλεις να κάνεις οικογένεια μαζί του, να του το πεις. Δεν πρέπει να παίζεις με αυτά τα πράγματα’ δήλωσε με στόμφο.

‘Α, ρε μάνα’ σκέφτηκε από μέσα της. ‘Τόσα χρόνια παιδί σου, κι’ ακόμη να με καταλάβεις’.

Βέβαια, η μητέρα της είχε δίκιο. Όντως το είχε αναβάλλει πολύ και ο Παύλος δεν της έφταιγε σε τίποτα. Εξάλλου, τον αγαπούσε και δεν ήθελε να τον ταλαιπωρεί. Η απάντηση ήταν ήδη ειλημμένη και μετά το αποψινό της randez-vous, δεν θα είχε κανένα λόγο να αναβάλλει την ανακοίνωσή της κι’ άλλο.

Βγήκε από τις σκέψεις της και άνοιξε τα μάτια της. Ο κόσμος, εξακολουθούσε να περπατάει γύρω της, στους ίδιους ρυθμούς. Ο κόσμος συνέχιζε να γυρίζει γύρω της, ακόμη και την στιγμή που είχε κλείσει τα μάτια και είχε κλειστεί στον εαυτό της. Αυτό, για ένα περίεργο λόγο, της έδωσε θάρρος και ελπίδα. Πίστεψε ότι το ρεύμα αυτό της κίνησης, θα της δώσει τη δύναμη να πολεμήσει την αναβλητικότητά της.

Κοίταξε το ρολόι της. Είδε ότι πέρασε η ώρα. Σηκώθηκε, πήρε την τσάντα της και προχώρησε προς τον προορισμό της. Πέρασε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Έφτασε μπροστά σε μία νεόδμητη πολυκατοικία. Δεν είχαν κατοικηθεί ακόμη όλα τα διαμερίσματά της. Έψαξε τα κουδούνια στον πίνακα, όπως έκανε κάθε φορά.

‘Ιατρείο Μαιευτήρα – Γυναικολόγου, Ιωάννη Δελήμπαση, 5ος όροφος’ έγραφε το κουδούνι. Το χτύπησε. Ακούστηκε ο ηλεκτρικός ήχος που ειδοποιούσε για το άνοιγμα της εξώπορτας. Άνοιξε, μπήκε μέσα, προχώρησε προς τον ανελκυστήρα, μπήκε μέσα και πάτησε το κουμπί του 5ου.

Η πόρτα του Ιατρείου ήταν ήδη ανοιχτή. Στον προθάλαμο του διαμερίσματος και στο σαλόνι αναμονής δεν ήταν κανένας. Έκλεισε την πόρτα πίσω της. Προχώρησε προς το γραφείο του γιατρού. Μπήκε μέσα. Ο γιατρός την περίμενε πίσω από το γραφείο του. Χαιρετήθηκαν και της πρότεινε να κάτσει. Κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί του.

‘Λοιπόν γιατρέ, πως πάμε;’ ρώτησε όλο αγωνία.
‘Δεν έχω καλά νέα. Οι εξετάσεις δεν ήταν και τόσο καλές. Έδειξαν όγκο στην μήτρα. Θα πρέπει να αφαιρεθεί το συντομότερο δυνατό.’ απάντησε ο γιατρός.
‘Και μετά, θα μπορώ να κάνω παιδιά;’ τον ξαναρώτησε με μεγαλύτερη αγωνία.
‘Δεν είναι σίγουρο. Υπάρχουν πιθανότητες, αλλά πολύ μικρές.’ αποκρίθηκε ο γιατρός.

Έπεσε πίσω στην πολυθρόνα. Ένοιωσε τη γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια της. Έτσι ξαφνικά, σε τόσο μικρή ηλικία, της κοβόταν κάθε πιθανότητα να κάνει οικογένεια. Οι ελπίδες ήταν τόσο λίγες. Μπορεί μέχρι τώρα να μην ήθελε να κάνει οικογένεια, αλλά ήταν δική της επιλογή και όχι μονόδρομος. Σκέφτηκε τον Παύλο και τα όνειρα που έκανε και τα συζήταγαν μαζί. Πως θα του το έλεγε; Πως θα του έκοβε τα φτερά; Θα έμενε μαζί της μετά από αυτό το νέο; Η ειρωνία είναι, ό,τι είχε πάρει απόφαση να πει το ‘ναι’ στην πρότασή του. Τώρα;

Συμφώνησε με το γιατρό να κάνει κάποιες πρόσθετες εξετάσεις σε λίγες ημέρες και έφυγε. Βγήκε στο δρόμο και ο αέρας την χτύπησε στο πρόσωπο. Ένοιωθε χαμένη. Έπεσε επάνω σε ένα περαστικό. Δεν τον κατάλαβε ότι ήταν μπροστά της. Του ζήτησε συγνώμη και έβγαλε το κινητό της να τηλεφωνήσει στον Παύλο. Έπρεπε να του μιλήσει. Δεν μπορούσε άλλο να το κρατάει μέσα της.

(‘Natural Woman’ by Asereht Orecul)