Τακτοποιημένη ζωή...

Ζούσε μία τακτοποιημένη ζωή…
Βαλμένη σε αξίες που είχε δημιουργήσει από χρόνια…
Αξίες που περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσα στην οικογένειά του…
‘Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια’ όπως έγραφε και η κορνιζαρισμένη επιγραφή μέσα στο δωμάτιό του, δίπλα στα οικογενειακά εικονίσματα…
Την πατρίδα του, την είχε υπηρετήσει…
Βέβαια, με τον θείο του τον στρατηγό, είχε περάσει ανώδυνα τον χρόνο της θητείας του, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία…
Θρησκευόμενος ήταν, και μάλιστα από τους ‘καλούς χριστιανούς’, όπως έλεγε και ο πατέρας του…
Εξάλλου, δεν μπορούσε να ήταν αλλιώς, μιας και τον είχε πρότυπο…
Κάθε Κυριακή, πήγαινε στην εκκλησία…
Αριστερός ψάλτης στην ενορία του…
Η μόνη αριστερή πράξη της ζωής του, για να εξηγούμαστε…
Αυτός ήταν δεξιός μέχρι το κόκαλο, από τα μικράτα του…
Εκεί που χάλαγε λίγο το τρίπτυχο, ήταν στην ‘οικογένεια’…
Είχε μία ιδιαίτερη σχέση με την έννοια αυτή…
Για να παραμυθιάζει τον εαυτό του που δεν είχε δημιουργήσει αυτός οικογένεια, έλεγε ότι είχε η αδερφή του, οπότε ηρεμούσε…
Σχέσεις στην ζωή του δεν είχε πολλές…
Δεν ήθελε ιδιαίτερες δεσμεύσεις…
‘Σιγά, μην χαλάσω την ηρεμία μου για μία γυναίκα’ έλεγε και ξανάλεγε στους γύρω του, κάθε φορά που μία σχέση του προχωρούσε πέρα από τα συνηθισμένα και έφτανε σε σημείο ή ‘παντρευόμαστε’ ή ‘χωρίζουμε’…
Κατά ένα περίεργο τρόπο, πάντα προτιμούσε το ‘χωρίζουμε’ από το ‘παντρευόμαστε’…
Αν ποτέ παντρευόταν, θα ήταν απλά και μόνο γιατί θα είχε βαρεθεί την μοναξιά…
Για τίποτε άλλο…
Εξάλλου, είχε χρόνια μπροστά του…
Αυτός, ήταν ελεύθερο πουλί…
Και σαν ελεύθερο πουλί, πάντα πετούσε από κλαρί σε κλαρί…
Πάντα έφευγε στα δύσκολα…
Πάντα προτιμούσε ‘την φυγή από την ατίμωση’…
Είχε υιοθετήσει κάτι τέτοιες ρήσεις, τις οποίες χρησιμοποιούσε και για να ρίχνει γυναίκες, γιατί τον βόλευαν στο να βγάζει τον εαυτό του από κάθε δύσκολη στιγμή και να εξιλεώνεται για την ανικανότητά του…
‘Θα πεθάνεις μαγκούφης’ του φώναζε ο καλύτερός του φίλος…
‘Ναι ρε, να παντρευτώ και να γίνω σαν και σένα. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Το σπιτάκι μου και τη ζωούλα μου. Όλα υποκοριστικά. Όλα μικρά. Μιζέρια. Δεν έχω σκοπό να ζήσω τα γεράματά μου προ της ώρας μου’ του απαντούσε και του βούλωνε το στόμα…
Είχε έτοιμες απαντήσεις σε καθετί…
Και όταν δεν είχε, έλεγε ένα ‘δεν θα το συζητήσουμε τώρα’ και ξεμπέρδευε…
Αυτοσαρκαζόταν μπροστά στους άλλους, μόνο και μόνο για να έχει αυτός στα χέρια του το παιχνίδι της κριτικής του…
Δεν δεχόταν την κριτική από άλλους…
Γενικώς δεν δεχόταν κάτι έξω από τον εαυτό του…
Είχε το αυτεξούσιο και το αλάνθαστο…
Επί παντός επιστητού…
Χαιρόταν που ζούσε…
Αυτεξούσιος και αλάνθαστος…

(‘The Son of Man’ by Rene Magritte)