Στο παγκάκι της παιδικής χαράς...

Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της…
Ακούστηκε ένα μεγάλο ‘μπαμ’ και τρίξανε τα παράθυρα του κλιμακοστασίου…
Ήξερε ότι τον εκνεύριζε αυτό…
Απεχθανόταν κάθε είδους θόρυβο…
‘Τι περιμένεις από ένα νερόβραστο άνθρωπο.’ έλεγε στον εαυτό της…
Η σκέψη αυτή σχημάτιζε ένα χαμόγελο στα χείλη της…
Όποιος το κοίταζε, δεν ήξερε αν γέλαγε ή αν πονούσε…
Ούτε η ίδια το ήξερε καλά – καλά…
Δεν στάθηκε να περιμένει τον ανελκυστήρα…
Κατέβηκε με τα πόδια στην είσοδο…
Βγαίνοντας από την εξώπορτα, την χτύπησε ένα κύμα ψυχρού αέρα στο πρόσωπο…
Τύλιξε το κασκόλ της γύρω από το λαιμό της, και πήρε το δρόμο για την παλιά της γειτονιά…
Εκεί κατέφευγε κάθε φορά που μαλώνανε…
Αρχικά στην μητέρα της, μετέπειτα στους χώρους που ζούσε και έπαιζε μικρή…
Σίγουρα ήταν μία ενδόμυχη παρόρμηση, που πήγαζε από τα παιδικά και μαθητικά της χρόνια…
Η αγκαλιά της μητέρας της ήταν πάντα ένα καταφύγιο γι’ αυτή…
Τώρα βέβαια που μεγάλωσε, το καταφύγιο είχε εκλείψει…
Και έμειναν μόνο τα ίδια μέρη που έπαιζε μικρή, για να την ζεσταίνουν…
Καμία αντρική αγκαλιά δεν μπόρεσε ποτέ να της δώσει αυτή τη ζεστασιά…
Οι αντρικές αγκαλιές που βρήκε, ήθελαν μόνο να την ζεστάνουν ερωτικά…
Ή ήθελαν εκείνη να τους αναπληρώσει την αγκαλιά της μάνας τους που τους έλειπε…
Όπως και να έχει το ζήτημα, το αποτέλεσμα γι’ αυτήν ήταν ένα: να γυρίζει στα παλιά για να μπορεί να κλείνει τις πληγές της…
Έφτασε στη γειτονιά της μετά από περπάτημα μισής ώρας…
Κατευθύνθηκε προς την παιδική χαρά της περιοχής…
Κάθισε στο παγκάκι που είχε πρώτο-φιληθεί από τον Δημήτρη, τον πρώτο εφηβικό της έρωτα…
Λες και ήταν χθες, ένοιωσε τα χέρια του να την αγκαλιάζουν τρέμοντας και να της δίνει ένα φιλί στα χείλη…
Έκαιγε εκείνο το φιλί…
Έκλεισε τα μάτια και χάθηκε στη ζέστη και στην προσμονή του πρώτου εκείνου φιλιού…
Άναψε ένα τσιγάρο…
Το είχε ανάγκη…
Είχε ανάγκη κάτι να την κάψει μέσα της…
Πάντα το έκανε αυτό…
Αυτοκαιγόταν…
Για να μπορεί να ελέγξει το κάψιμο…
Τα μάτια της περιπλανήθηκαν στο χώρο…
Δεν είχε αλλάξει και πολύ από τότε που έπαιζε εδώ…
Χάρηκε βλέποντας κάποια παιδάκια να παίζουν παραπέρα…
Η ιστορία συνεχιζόταν με άλλους πρωταγωνιστές στο ίδιο σκηνικό…
Ένα από τα παιδάκια κλώτσησε την μπάλα του κοντά της…
Ήταν ένα ξανθό παιδάκι με ροδοκόκκινα μαγουλάκια…
Κρατώντας την μπάλα στα χέρια της, ρώτησε τον μικρό αν θα της έδινε ένα φιλί στο μάγουλο για να του τη δώσει…
Είχε ανάγκη να νοιώσει λίγη αθωότητα επάνω της…
Ο μικρός την κοίταξε στα μάτια…
Του γέλασε…
Ο μικρός παρέμενε ανέκφραστος μπροστά της…
‘Μάλλον δεν θέλεις να με φιλήσεις’ του είπε και του έδωσε την μπάλα…
Ο μικρός, την πήρε και έφυγε…
Έμεινε να τον κοιτάει…
Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια της…
Ένοιωσε ξεκομμένη από τη ζωή που μεγάλωνε μπροστά της…
Άναψε κι’ άλλο τσιγάρο…
Ο αέρας δυνάμωσε…
Τυλίχτηκε καλύτερα με το κασκόλ της…
Τα παιδάκια έφυγαν, μαζί και ο μικρός ξανθός…
Έμεινε μόνη της…
Το κινητό της χτύπησε…
Ήταν εκείνος…
Ήθελε να την ρωτήσει τι ώρα θα γυρίσει για να κανονίσει αν θα της παραγγείλει φαγητό…
‘Δεν πεινάω. Κάνε ότι θέλεις. Εξάλλου, αυτό κάνεις πάντα.’ ήταν η απάντησή της…
Την έπιασε πανικός από την αντίδρασή του στον καυγά τους…
Όχι κάτι καινούργιο βέβαια, αλλά τόσο ίδιο που την αποσυντόνιζε…
Κάθε φορά, ένοιωθε ότι είχε δίπλα της ένα παιδί, ότι μεγάλωνε παρέα με ένα υπερφυσικό μπεμπέ στο σπίτι της…
Μπορεί να της έδινε σιγουριά και προστασία, αλλά μόνο αυτό…
Τίποτε άλλο…
Έμοιαζε να ζει μέσα στη ζωή μιας άλλης…
Ερήμην της και, παράλληλα, παρουσία της…
Τίποτε από αυτά που ήθελε στη ζωή της δεν το είχε καταφέρει…
Έπιασε να ψιχαλίζει…
Δεν σηκώθηκε από το παγκάκι…
Ένοιωσε τη βροχή λυτρωτική επάνω στο πρόσωπό της…
Από ένα ανοιχτό παράθυρο, ακούστηκε το ‘Βρέχει φωτιά στη στράτα μου’…
Και τα δάκρυά της έγιναν ένα με την βροχή που έπεφτε…

(‘Lady in Black on a Park Bench’ by Bernhard Gutmann)