Η μικρή Λενιώ...

Έχει μόλις τελειώσει τον πλύσιμο των πιάτων που μαζεύτηκαν από το μεσημεριανό τραπέζι…
Δύσκολο το πλύσιμό τους σήμερα, μιας και το φαγητό, γεμιστά, είχε πολλά λάδια…
Τι να κάνεις όμως;;;
Αυτό άρεσε στη μικρή, αυτό έφτιαχνε…
Στη μικρή…
Στη μικρή Λενιώ…
Από το Ελένη…
Το όνομα της συγχωρεμένης της μάνας της…
Τώρα κοιμόταν στο δωμάτιό της…
Σε λίγο θα πήγαινε να την ξυπνήσει…
Θα την έπαιρνε αγκαλιά, θα της έδινε ένα φιλί στο ζεστό μάγουλο και θα την ξυπνούσε…
Θα γκρίνιαζε αυτή λίγο, αλλά θα την κατάφερνε να ξυπνήσει και να σηκωθεί για να κάνουν μαζί τα μαθήματά της για την επόμενη ημέρα…
Η μικρή Λενιώ είναι 10 ετών και πηγαίνει 5η Δημοτικού…
Έχει ξανθά μαλλιά και άσπρο δέρμα όπως η ίδια…
Έχει πράσινα μάτια, όπως ο πατέρας της…
Το χρώμα των ματιών της μικρής, ήταν πάντα ένα σημείο προστριβής ανάμεσα σ’ αυτήν και τον άντρα της…
Όλα τα άλλα χαρακτηριστικά της μικρής μπορούσε να τα δικαιολογήσει, αλλά αυτό όχι…
Βλέπεις, η μικρή δεν είχε ‘πάρει’ κανένα χαρακτηριστικό από το σόι του άντρα της…
Για τον λόγο αυτό, κατέφευγε σε λύσεις όπως ‘τέτοια μάτια είχε ο πατέρας της μάνας μου’ ή ‘κάποια γονίδια περνάνε κάθε τρεις γενιές’ και τέτοια…
Δεν μπορούσε, φυσικά, να του εξομολογηθεί την αλήθεια…
Αγαπούσε τον άντρα της αλλά ήθελε απεγνωσμένα να κάνει παιδί…
Η γιατρός της, της έλεγε πάντα ότι για τον σκοπό αυτό έρχονται οι γυναίκες στον κόσμο…
Και αυτό ακριβώς έκανε…
Ακολούθησε τις παραινέσεις της γιατρού της…
Ήταν τον καιρό που προσπαθούσαν για παιδί με τον άντρα της…
Προσπαθούσαν καιρό και όσο έβλεπαν τα φιλικά τους ζευγάρια να τεκνοποιούν, τόσο περισσότερο προσπαθούσαν…
Όταν πια είδαν ότι κάτι δεν πάει καλά, άρχισαν να ψάχνουν περισσότερο το θέμα, να μάθουν γιατί δεν μπορούν…
Οι εξετάσεις έδειξαν πρόβλημα σ’ αυτόν…
Υπήρχε βέβαια κάποια ελπίδα μετά από συντηρητική θεραπεία και εγχείρηση, αλλά και πάλι τα ποσοστά επιτυχίας θα ήταν μικρά…
Όμως, δεν το έβαλε κάτω…
Δεν τον άφησε για να βρει κάποιον άλλο και να εκπληρώσει τον σκοπό της στον κόσμο…
Τον αγαπούσε και τον αγαπάει ακόμη τον άντρα της…
Όμως λατρεύει το παιδί της…
Και η απόφασή της, τότε, ήταν μονόδρομος…
Θα έβρισκε ένα υγιές σπέρμα…
Θα έκανε παιδί με άλλο άντρα…
Εξάλλου, πάντα πίστευε ότι πατέρας ενός παιδιού δεν είναι αυτός που δίνει το σπέρμα του, αλλά αυτός που το μεγαλώνει και το πονάει…
Και έτσι έκανε…
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και αυτή θα είχε το παιδί που τόσο λαχταρούσε και αυτός θα μεγάλωνε ένα παιδί και θα είχε και την αυτοπεποίθησή του στα ύψη…
Και το έκανε…
Δεν το μετάνιωσε ποτέ…
Όταν την πρωτοκράτησε στην αγκαλιά της, ακόμη βρώμικη από τα αίματα και τα υγρά του πλακούντα, όλες της οι τύψεις διαλύθηκαν…
Κρατούσε το παιδί της στα χέρια της…
Θα γινόταν η καλύτερη μάνα…
Θα την μεγάλωνε ο αγαπημένος της άντρας…
Άσχετα αν ο φυσικός της πατέρας δεν θα το μάθαινε ποτέ, η Λενιώ είχε τα μάτια του…

(‘On the Terrace’ by Pierre-Auguste Renoir)