Μη με πουλήσεις ποτέ...

‘Μη με πουλήσεις ποτέ’…
Έτσι μου είπε, την τελευταία φορά που την είδα…
Ήταν εκεί, καθισμένη απέναντί μου, με δάκρυα στα μάτια…
Ότι είχαμε πιεί από τρία ποτά, gin με tonic για κείνη και vodka με λεμόνι για μένα…
Είχε προηγηθεί μία κουβέντα μακροσκελής, στην οποία είχαμε αναλύσει τη σχέση μας, προσπαθώντας να βρούμε τα λάθη που μας οδήγησαν εδώ, στον χωρισμό…
Γενικά ως ζευγάρι, δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα…
Απλά, από κάποιο σημείο και μετά, ο καθένας μας, για δικούς του λόγους, είχε πλάσει μία εικονική πραγματικότητα για τον άλλο…
Στο συμπέρασμα αυτό φτάσαμε κατά τα μισά της κουβέντας…
Ήταν το σημείο εκείνο που άρχισαν να πιάνουν τα κλάματα την Μυρτώ…
Ήταν το σημείο εκείνο που ξεκίνησε να θυμάται, με εκπληκτική λεπτομέρεια μπορώ να πω, κάθε μικρή λεπτομέρεια της κοινής μας συμβίωσης…
Η οποία δεν διήρκησε και λίγο…
Τρία χρόνια ήταν αυτά…
Θυμήθηκε το ότι γύρναγα σπίτι και πέταγα τα ρούχα μου όπου έβρισκα και αυτή τα μάζευε, θυμήθηκε τα υπέροχα φαγητά που εγώ έκανα και την ενοχλούσε που αυτή δεν μπορούσε να μαγειρεύει, θυμήθηκε που δεν ήθελα να έχω ιδιαίτερες σχέσεις με τις φίλες της που της έβαζαν διάφορες ιδέες στο μυαλό, θυμήθηκε τις φορές που δεν την άφηνα να δει την αγαπημένη της δακρύβρεχτη ταινία για να δω ποδόσφαιρο…
Θυμήθηκε, ότι στα τέσσερα χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν έκανα καμία αναφορά για γάμο…
Άσχετα, αν όποτε το συζητάγαμε, γιατί το συζητάγαμε, η ίδια δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα και πάντα έλεγε ότι πρέπει να κοιτάξει την καριέρα της και αυτό έπρεπε να το λύσουμε αργότερα…
Θυμήθηκε, ότι δυσκολευόμουν να της πω 'σ' αγαπώ'…
‘Μη με πουλήσεις ποτέ’ είπε και έφυγε κλαίγοντας…
Έμεινα εκεί, καθισμένος, για την ακρίβεια βιδωμένος, στη θέση μου…
Είχα πάντα ένα πρόβλημα να καταλάβω τι ήθελε να πει, αλλά αυτό ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο…
Μπορεί να ήμουν κάτι άλλο από αυτό που είχε πλάσει στο μυαλό της, όπως είχε αποδειχθεί, αλλά δεν ήμουν άνθρωπος που θα πουλούσα τον άλλο…
Αυτό τουλάχιστον έπρεπε να το ήξερε…
Έπιασα το κινητό στο χέρι μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της…
Χτύπησε κάμποσες φορές…
Δεν μου απάντησε…
Ξαναπροσπάθησα…
Χτύπησε δύο φορές…
‘Έλα’ μου είπε…
‘Έφυγες ρίχνοντας μία κουβέντα ανάμεσά μας και δεν κάθισες να την διευκρινίσουμε’ της απάντησα με τόνο μισο-χαμένο, μισο-νευριασμένο…
‘Δεν έχουμε να διευκρινίσουμε τίποτε. Ποτέ δεν είχαμε. Πάντα τα θεωρούσαμε όλα ξεκάθαρα και απλά. Και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Καληνύχτα’ την άκουσα να λέει κλαμένη…
‘Μην κλείσεις’ πρόλαβα να φωνάξω…
‘Γιατί; Τι έχουμε να πούμε;’…
‘Τι εννοείς με το να μην σε πουλήσω ποτέ;’ αποκρίθηκα…
‘Δεν εννοώ κάτι παραπάνω από αυτό που σημαίνει αυτή η κουβέντα’…
‘Δηλαδή;’…
‘Στην επόμενη σχέση σου, μη με πετάξεις από το επίπεδο που με είχες πάντα, μόνο και μόνο για να το παίξεις αδικημένος και χαμένος. Για να μπορέσεις να στηρίξεις την νέα σχέση σου στην λύπηση της άλλης.’…
‘Μα, δεν θα το έκανα ποτέ. Για τέτοιο άνθρωπο με έχεις;’…
‘Το προλαβαίνω μικρέ μου. Θα σου είναι πολύ εύκολο να το κάνεις. Κάθε άντρας το κάνει. Είναι η εύκολη λύση. Κανένας σας δεν έχει τα κότσια να σταθεί απέναντι από ένα καθρέφτη, να κοιτάξει τον εαυτό του κατάματα και να μιλήσει ειλικρινά για τα λάθη που έκανε. Εγώ, ήμουν ένα διάλλειμα στη ζωή σου, όπως φάνηκε. Μου έδειξες πράγματα που δεν τα είχες ή πράγματα που τα ήθελες αλλιώς. Μη ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Προπάντων για σένα τον ίδιο. Μάθε ποιος είσαι εσύ και όχι ποιον δεν είδαν οι άλλοι. Καληνύχτα, για τελευταία φορά. Σ’ αγαπώ πολύ.’…
Έκλεισε το τηλέφωνο…
Έμεινα να κοιτάω το κενό μπροστά μου…
Ξεκαθαρίζοντας το βλέμμα μου μετά από λίγο, είδα ότι ήμουν μπροστά σε ένα καθρέφτη…
Πανικοβλήθηκα…
Αμέσως, πήρα το βλέμμα μου από εκεί και έψαξα την κοπέλα που σέρβιρε…
‘Ένα gin με tonic παρακαλώ’ είπα και με πήραν τα κλάματα συνειδητοποιώντας ότι δεν αντέχω να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη…

(‘Cigar Bar’ by Brent Lynch)