Όταν αυτός σπούδαζε δικηγόρος και αυτή αρχιτέκτονας…

Κάθε φορά που σήκωνε χέρι επάνω της, ήταν λες και της έμπηγε ένα μαχαίρι στα σπλάχνα…
Καλλιά να την σκότωνε παρά να την χτύπαγε…
Έκλεινε τα μάτια και πόναγε από μέσα της…
Όσο κι αν το χέρι του έπεφτε επάνω της με βία και ορμή…
Ποτέ δεν φώναζε…
Ποτέ δεν έφευγε…
Κι’ αυτός όμως, δεν την χτυπούσε όπου κι όπου…
Μόνο σε μέρη που δεν φαινόντουσαν όταν αυτή φόραγε ρούχα…
Πρόσεχε…
Τι θα έλεγε ο κόσμος αν την έβλεπε…
Για τον κόσμο, ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι, με τα παιδάκια του, που, όπως κάθε ζευγάρι, είχε τις έντονες στιγμές του…
Συνήθως, έκλειναν τα παράθυρα, για να μην ακούγονται στη γειτονιά…
Μπορεί να ακούγονταν βογκητά από μέσα, αλλά κάθε ζευγάρι βογκάει στις ιδιαίτερες στιγμές του…
Τα παιδιά, έλειπαν πάντα…
Και όταν γύρναγαν σπίτι, είχαν συνηθίσει να βλέπουν την μητέρα τους να κλαίει, αφού τα κρεμμύδια πάντα έφερναν κλάματα όταν τα καθάριζε…
Και τους άρεσαν τα κρεμμύδια, μιας και τα έτρωγαν συχνά…
Ήταν μαζί από πολύ νέοι…
Αυτός, σπούδαζε στη Νομική, δικηγόρος…
Για να μπορεί υπερασπίζεται τον λαό…
Ιδεολόγος και Αριστερός…
Παίρνοντας το Πτυχίο του και τελειώνοντας το Στρατιωτικό του, ο θείος του ο Βουλευτής τον τοποθέτησε σε ένα Δημόσιο Οργανισμό σαν Νομικό Σύμβουλο και από τότε η ιδεολογία του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιδεολογία του Κρατικού Μηχανισμού…
Αριστερά όμως ψήφιζε για να μην ξεχνάει τις ρίζες του…
Αυτή, φοιτήτρια του Πολυτεχνείου, ήθελε να τελειώσει Αρχιτέκτονας…
Να ανοικοδομήσει ένα καινούργιο κόσμο με τις ιδέες της…
Ο έρωτας και δύο εθελούσιες αποβολές, δεν της επέτρεψαν να πάρει το Πτυχίο της…
‘Θα παντρευτούμε και θα μεγαλώσεις τα παιδιά μας’ της έλεγε…
‘Θα δουλεύω εγώ και ‘συ θα μένεις σπίτι. Δεν θέλω τα παιδιά μας να μην έχουν την μάνα τους κοντά τους’ έλεγε και ξανάλεγε…
Και τελικά την έπεισε…
Και τελικά έκανε αυτό που της είπε…
Ήταν ο πρώτος και τελευταίος άντρας της ζωής της…
Την αγαπούσε, αλλά τώρα τελευταία, της το έδειχνε με ένα παράξενο τρόπο…
Όμως αυτή δεν τον κακολογούσε…
‘Άντρας είναι, πρέπει κάπου να ξεσπάσει. Θέλεις να βρει άλλη και να έχω κι άλλα τρεχάματα’ έλεγε στην μάνα της για να δικαιολογήσει τις μελανιές στους ώμους…
Πάντα υπήρχε ο φόβος…
Ήταν η κινητήριος δύναμη αυτής της οικογένειας…
Ο φόβος και η σιωπή που τον ακολουθεί…
Ότι δηλαδή περίμεναν και οι δύο από νέοι…
Να φοβούνται και να σιωπούν…
Όταν αυτός σπούδαζε δικηγόρος και αυτή αρχιτέκτονας…

(‘The face’ by Rabi Khan)