Ταξίδι στην Ευτυχία...

Τον έλεγαν Αντώνη…
Σαν τον πατέρα της…
Γύρω στα 42 όταν γνωρίστηκαν…
Ιατρός παθολόγος στο επάγγελμα…
Παντρεμένος, πατέρας δύο αγοριών…

Την έλεγαν Ελένη…
Σαν την αδερφή του…
Γύρω στα 39 όταν γνωρίστηκαν…
Οικοκυρά στο επάγγελμα…
Παντρεμένη, μητέρα δύο τέκνων, μίας κόρης και ενός γιου…

Η ζωή του Αντώνη, ήσυχη, ήρεμη, οικογενειακή…
Με το χιούμορ και την επιστημονική κατάρτιση που διακρίνει έναν ιατρό…

Η ζωή της Ελένης, ήσυχη, ήρεμη, οικογενειακή…
Με τις καθημερινές ασχολίες που διακρίνουν μία νοικοκυρά…

Τακτοποιημένοι και οι δύο στις ζωές τους…
Χαιρόντουσαν τις οικογένειές τους…

Που και που, τους έπιαναν να κοιτάνε στο άπειρο και να χάνονται…
Που και που, τους έβλεπαν να τρέχει ένα δάκρυ από τα μάτια τους…
Που και που, πρόφεραν λάθος τα ονόματα των συζύγων τους…
Που και που, τα κινητά τους χτυπάγανε τις ώρες που ήταν σπίτι, αλλά ήταν λάθος αριθμός…
Που και που, τα κινητά τους έδειχναν απενεργοποιημένα όταν τους τηλεφωνούσαν…

Ώσπου μια μέρα, έστειλαν το ίδιο τηλεγράφημα στα σπίτια τους:

Μην ψάξεις να με βρεις. STOP.
Είμαι καλά. STOP.
Να προσέχεις τα παιδιά. STOP.
Δεν ξέρω αν βρήκα την ευτυχία. STOP.
Ξέρω ότι βρήκα εμένα. STOP.
Δεν μπορώ πλέον να είμαι εκεί. STOP.

Η επιγραφή στη ταβέρνα στην άκρη της παραλίας έγραφε:
‘Ταξίδι στην Ευτυχία’…

Ο κυρ-Αντώνης, ο ψαράς, και η κυρά Λένα, η αρχόντισσα, υποδεχόντουσαν τους πελάτες τους με ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα…
Μόνοι τους περιποιόντουσαν τους πελάτες τους…
Όπως έκαναν κάποτε στα παιδιά τους…
Όπως έκαναν τώρα ο ένας στον άλλο…

Καθημερινά, τους έβλεπαν να κοιτάνε το ηλιοβασίλεμα αγκαλιασμένοι…
Καθημερινά, τους έβλεπαν να κυλάει ένα δάκρυ από τα μάτια τους…

(‘Fatata Te Miti’ by Paul Gauguin)