Ήταν Άντρας...

Η ζωή του, ήταν πάντα μία βόλτα πάνω σε τεντωμένο σκοινί…
Ζούσε, ηθελημένα και ενσυνείδητα, στην κόψη…
Ήθελε να νοιώθει την ευτυχία και την δυστυχία την ίδια στιγμή…
Ήθελε να νοιώθει το πάθος και την απόρριψη την ίδια στιγμή…
Ήθελε να νοιώθει αετός και πρόβατο την ίδια στιγμή…
Δεν τον ένοιαζε τι θα λένε οι άλλοι…
Αρκεί αυτός να ήταν καλά…
Να πετούσε και να έπεφτε με την ίδια ευκολία…
Είτε στην πραγματικότητα, είτε στο όνειρο…
Πόνεσε εαυτόν και αλλήλους στην ερωτική του ζωή…
Θέριεψε πάθη, κατέστρεψε πόθους…
Και το αντίστροφο…
Ζούσε, λες και δεν είχε φραγμούς…
Ή μάλλον, λες και δεν δεχόταν όρια από άλλους…
Οι φραγμοί του ήταν αυτός και ο εαυτός του…
Πιστός και άπιστος μαζί…
Είτε στο Θεό, είτε στην Ζωή…
Ένας άλλος Καζαντζακικός Ζορμπάς…
Ένας άλλος Άκης Πάνου…
Ένας Ελεύθερος-Πολιορκημένος της καθημερινότητάς του…
Αντιφατικός και προβλέψιμος…
Ανώριμος και σοφός…
Προστάτης και απροστάτευτος…
Θύτης και θύμα…
Είτε για τον ίδιο, είτε για τους άλλους…
Δεν ήξερες αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα…
Μπορεί και τα δύο…
Μπορεί και κανένα από τα δύο…
Μοναδικός…
Ήταν όλα και τίποτα…
Ήταν Άντρας…

(‘Adonis I’ by Joani)