Παίζοντας με τη φωτιά...

Κάθομαι μπροστά στο τζάκι και παρατηρώ τη φωτιά που καίει…
Προσθέτω ξύλα, αναμοχλεύω, σκορπίζω, ενώνω…
Ήχοι έρχονται στ’ αυτιά μου από το κάψιμο των ξύλων…
Τρίζουν, διαμαρτύρονται…
Παραλληλίζω τη φωτιά με τη ζωή μου…
Ενώνω δύο κομμάτια ξύλο, πυρώνει η φωτιά…
Σαν τη φωτιά που δυο κορμιά καίει…
Σπίθες πετάνε, η φλόγα μεγαλώνει, θερμότητα εκλύεται…
Καίγεται το πρόσωπό μου…
Δεν μπορώ να κάτσω κοντά…
Απομακρύνομαι…
Όσο απομακρύνομαι, τόσο κρυώνω…
Επιστρέφω σιγά – σιγά…
Με μέτρο…
Πιο κοντά…
Ξαναζεσταίνομαι…
Αραιώνω λίγο τα ξύλα…
Πιο ευχάριστη η ατμόσφαιρα…
Δίκιο έχουν όταν λένε: ‘Το πολύ μαζί σκοτώνει’…
Μάλλον καίει…
Σκέφτομαι να βάλω ένα λεμόνι να κάψει, για να βγάλει άρωμα…
Έντονο το άρωμά του…
Ιδιαίτερο…
Σκέφτομαι να ψήσω καφέ με τις στάχτες που έχουν σχηματιστεί…
Να φτιάξω καφέ και να κλάψω τα απομεινάρια της φωτιάς…
Δεν θέλω να κλάψω τίποτα και κανέναν…
Ότι κάηκε, κάηκε…
Παίζω με τη φωτιά…
Καλή παρέα…
Καλός σύντροφος…
Αν ξέρεις να την ελέγξεις, σε προσέχει και εκείνη…
Είναι μία σχέση αλληλεπίδρασης…
Βάζω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί…
Για να ολοκληρώσω τις φωτιές μου…
Και έξω και μέσα…
Το σκηνικό συμπληρώνει η σκέψη μου σε σένα…
Σε καλώ κοντά μου, νοερά…
Κάθεσαι δίπλα μου, πίνουμε κρασί, παίζουμε με τα ξύλα, παίζουμε με τις φωτιές μας…
Ζαλιζόμαστε…
Αναπνέουμε την καυτή ανάσα του καμένου ξύλου…
Φιλιόμαστε…

(‘Fire’ by Thomas Ferrin)