'Πλυντήριο'...

- Σ’ αγαπώ.
- Λες να φτάνει μόνο αυτό;
- Δεν ξέρω.
- Και τι ξέρεις;
- Ότι σ’ αγαπώ.
- Όμως είναι αδιέξοδο.
- Γιατί; Τόσο καιρό δεν ήταν.
- Τώρα όμως είναι.
- Τι άλλαξε; Έκανα κάτι.
- Μα, αυτό ακριβώς έγινε. Δεν έκανες τίποτα.
- Μα, σ’ αγαπώ. Αυτό είναι τίποτα;
- Όταν είναι απλά λόγια και όχι πράξεις, είναι τίποτα.
- Και τι πρέπει να κάνω για να δεις και έμπρακτα πως σ’ αγαπώ;
- Εγώ θα σου πω τι να κάνεις; Εσύ δεν ξέρεις;
- Μα επειδή ξέρω, κάνω αυτό που ξέρω ότι ζητάς.
- Τότε δεν με ξέρεις.
- Μα, αυτά που έκανα σ’ άρεσαν.
- Απλά, τα ανεχόμουν.
- Μα ήσουν καλά.
- Σωστός χρόνος. ‘Ήμουν’. Δεν είμαι.
- Βαρέθηκα να σε ακούω να αρνείσαι.
- Βαρέθηκα να σε ακούω να απαρνιέσαι.
- Να απαρνιέμαι τι;
- Εμένα.
- Εγώ; Εγώ δεν είμαι αυτός που σ’ αγαπώ; Πως σε απαρνιέμαι.
- Μένοντας άπραγος.
- Μα, σ’ αγαπώ. Δεν είναι η υπέρτατη πράξη;
- Μάλλον, η υπέρτατη αυταπάτη. Αυταπάτη ζωής. Το χαλί που κρύβουμε από κάτω του τις ασχήμιες της ζωής μας.
- Μα το ‘χαλί’ μας είναι πολύχρωμο.
- Ήταν πολύχρωμο. Στρώθηκε ως πολύχρωμο. Αλλά από τα 'πατήματα' κατάντησε μονόχρωμο και βρώμικο. Όχι στην επιφάνεια, αλλά από μέσα.
- Και δεν παίρνει πλύσιμο;
- Ότι ήταν να πλύνω, το έπλυνα. Όσο ‘απορρυπαντικό’ και να είχα, το χρησιμοποίησα. Δεν έμεινε τίποτα πια.
- Μα, έχω εγώ ‘απορρυπαντικό,. Διαφορετικό και σε ποσότητα μεγάλη. Δεν το θέλεις;
- Κάποτε, μπορεί να το ήθελα. Μπορεί να έφτανε για τις πλύσεις που απέμειναν μέχρι το τέλος. Τώρα είναι ανώφελο. Το ‘πλυντήριο’ έκλεισε. Χρεοκόπησε και έκλεισε. Δεν θέλει πια 'απορρυπαντικά'.
- Δεν γίνεται τίποτα δηλαδή;
- Όχι.
- Μα, σ’ αγαπώ.
- Και ‘γω, αλλά βαρέθηκα το πλύσιμο…

(το παρών γράφηκε με αφορμή το post του συμμαθητή της κούκλας "Η Ιερή μας Αλητεία")