Χρώματα...

Σήμερα, σκεφτόμουν τα χρώματα…
Τα χρώματα της ζωής μου…
Το μπλε, το κόκκινο, το μαύρο, το άσπρο…
Έντονα ή απαλά…
Ανάλογα με την διάθεση…
Ανάλογα με την περίπτωση…
Σκεφτόμουν, τι χρώμα να δώσω στις στιγμές μου…
Σε στιγμές είτε με εσένα, είτε χωρίς εσένα…
Σκεφτόμουν, τι χρώμα να δώσω στα όνειρά μου…
Όνειρα γλυκά, όνειρα αγωνιώδη, όνειρα εφιάλτες…
Σκεφτόμουν, τι χρώμα να δώσω στις προσδοκίες μου…
Προσδοκίες για κοινή ζωή, προσδοκίες για ζωή…
Χρωμάτισα τα μάτια μου, το βλέμμα μου…
Και ξέρεις…
Μέσα σε όλα αυτά τα χρώματα, βρέθηκε ένας συνδυασμός από αυτά που έδενε με τα μάτια μου και έδινε ουσία στις σκέψεις μου…
Ήταν τα χρώματά σου…
Ήταν τα χρώματα που έχω στολίσει την όψη σου…
Ήταν τα χρώματα της ζωής μας…
Και μου άρεσαν…
Και τα δέχτηκα…
Και τα αποδέχτηκα…
Κάπου διάβασα, ότι η ζωή δεν βγαίνει με συνταγές…
Δίκιο…
Όμως, κανένας δεν μίλησε ότι δεν βγαίνει με χρώματα…
Έτσι λοιπόν και ‘γω, την χρωματίζω…
Για να μπορώ να φωτιστώ από τα χρώματά της…
Για να μπορώ να την σκουρύνω ή να την ανοίξω…
Όταν την έχεις χρωματίσει, μπορείς να πειραματιστείς με τις αποχρώσεις…
Όταν την έχεις ασπρόμαυρη, μόνο να αλλάζεις τους τόνους στο γκρι σου μπορείς…
Τίποτε άλλο…
Και αν ήταν το γκρι να ήταν το χρώμα που ταιριάζει στους ανθρώπους, σίγουρα ο κόσμος θα ήταν ασπρόμαυρος…

(‘Incidents of Colours and Plains’ by Romolo Romani)