Για να την νοιώθει...

Το απόγευμα, ο ουρανός έπεφτε βαρύς επάνω στις στέγες των σπιτιών…
Είχε βρέξει πολύ…
Έμπαινε ο χειμώνας με όλη τη βία που μπορεί μία εποχή να εισχωρεί μέσα στην άλλη…
Μόλις είχε ξυπνήσει από τον μεσημεριανό του ύπνο…
Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του…
Έφτιαξε ένα καφέ και κάθισε στον υπολογιστή να δει αν του είχε έρθει mail από εκείνη…
Περίμενε εδώ και μέρες απάντηση σε δικό του…
Πίστευε, ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να επικοινωνούν πια…
Πόσο θα ήθελε να γυρνούσε το χρόνο πίσω…
Να μπορούσε να σταμάταγε το χρόνο τότε…
Τι στιγμή εκείνη…
‘Τελικά, ζούμε για τις στιγμές μας’ σκέφτηκε πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του, που ακόμη άχνιζε…
Του έκαψε τη γλώσσα…
Έτσι του έκαιγε και ‘κείνη τη γλώσσα… Σαν ζεστός καφές… Γλυκός, δυνατός και καυτός…
Συνειρμικά του ήρθε στο μυαλό η γεύση του κορμιού της…
Το άρωμά της… Το άρωμα του κορμιού της μετά από κάθε φορά που έκαναν έρωτα…
Του έκανε πάντα εντύπωση, πως ενώ ίδρωναν τα κορμιά τους λόγω της λάβας που τα έκαιγε, το κορμί της ανέδυε ένα άρωμα μωρού…
‘Το άρωμα της αθωότητας και της αγνότητας της ψυχής της’ σκέφτηκε…
Γύρισε το βλέμμα του στον χώρο…
Καθετί που κοίταζε του θύμιζε εκείνη…
Το κρεβάτι, με τις ατελείωτες και αλησμόνητες ώρες ερωτικού πάθους που έζησαν επάνω του…
Την καρέκλα δίπλα του, που καθόντουσαν παρέα και έψαχναν ξενοδοχεία για τις καλοκαιρινές τους αποδράσεις…
Ήπιε άλλη μία γουλιά…
Συνέχιζε να του καίει τη γλώσσα, αλλά τώρα δεν τον ένοιαζε…
Εφ’ όσον του θύμιζε εκείνη, δεν τον ένοιαζε…
Περιπλανήθηκε στο internet…
Έψαχνε να βρει ένα ίχνος της…
Μέσα στα forums που έμπαινε για συζητήσεις επί παντός επιστητού, μέσα στα blogs που έμπαινε και άφηνε σχόλια με το όνομα ‘rodanthi’…
Το είχαν βρει μαζί το nickname αυτό…
Είχε μία γεύση και άρωμα από λουλούδι…
Κάτι που την τρέλαινε πάντα…
Τα λουλούδια…
Και ήταν ένα από τα πράγματα που πάντα της χάριζε…
Και πάντα του χάριζε εκείνο το χαμόγελο που τον έλιωνε…
Αλλά, τίποτε…
Πουθενά…
Άφαντη…
Χαμένη…
Της έγραψε άλλο ένα mail…
‘Θα το στείλω αύριο’ σκέφτηκε…
‘Αύριο. Θα περιμένω και σήμερα. Δεν μπορεί να με φτύνει τόσο. Δεν μπορεί’…
Ήπιε άλλη μια γουλιά καφέ…
Δεν έκαιγε πια…
Πήγε να φτιάξει άλλον…
Καυτό…
Να τον νοιώθει…
Για να την νοιώθει…

(La Scapigliata by Leonardo da Vinci)