Κυριακάτικη συζήτηση...

Κυριακή πρωί. Γύρω από το τραπέζι του πρωινού καφέ.
Εκείνος, διαβάζει την κυριακάτικη εφημερίδα του.
Εκείνη, ετοιμάζει μία φρυγανιά με μαρμελάδα και βούτυρο για να την φάει. Του αποκρίνεται:
- Να σου κάνω μία ερώτηση;
- Για λέγε.
- Τι ζητάς από εμένα;
- Χμ. Ωραία ερώτηση.
- Απάντησέ την λοιπόν.
- Λες να είναι τόσο εύκολο;
- Αν ήταν εύκολο, δεν θα σε ρωτούσα. Θα το είχα καταλάβει από μόνη μου. Μπορεί να είμαι ξανθιά, αλλά όχι τόσο.
- Ποτέ δεν αμφισβήτησα την εξυπνάδα και την διορατικότητά σου.
- Το ξέρω μάτια μου.
- Το θέμα μας όμως είναι άλλο. Μου έκανες μία ερώτηση. Ας την απαντήσουμε λοιπόν.
- Ακούω.
- Κοίτα να δεις. Τα δεδομένα στα ζητούμενά μου από εσένα, πέρασαν από διάφορα στάδια.
- Δηλαδή;
- Άλλα πράγματα ζητούσα στην αρχή της σχέσης μας, άλλα στην διάρκεια, άλλα όταν σου ζήτησα να με παντρευτείς, άλλα τώρα που είμαστε παντρεμένοι.
- Λογικό ακούγεται. Τώρα όμως τι ζητάς.
- Τίποτε παραπάνω από αυτό που κάνεις. Να είσαι δίπλα μου. Να είσαι ο σύντροφός μου. Μέχρι το τέλος. Να είμαστε μαζί. Να χαρούμε μαζί τα γηρατειά μας.
- Και σου αρκεί αυτό;
- Ναι. Μου αρκεί; Εσένα;
- Εγώ ρωτάω.
- Καλά. Ναι. Μου αρκεί.
- Δηλαδή, σαν άνθρωπος έχεις ‘κλείσει’;
- Ναι. Μπορείς και να το πεις έτσι.
- Και σε ικανοποιεί;
- Ναι.
- Εμένα όμως όχι.
- Δηλαδή;
- Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο άνθρωπος που παντρεύτηκα έχει ‘παραιτηθεί’.
- Μα, δεν παραιτούμαι. Απλά, δεν ζητάω.
- Και αυτό δεν είναι παραίτηση; Και μάλιστα, παραίτηση από τις δικές μου δυνατότητες.
- Τι εννοείς;
- Πιστεύω, ότι από τη στιγμή που δεν ζητάς κάτι παραπάνω, πάει να πει ότι στο μυαλό σου, εγώ έχω ‘εξαντληθεί’. Δεν έχω να δώσω κάτι άλλο, άρα δεν μου ζητάς για να μην με πληγώσεις.
- Όχι. Δεν είναι έτσι.
- Τότε; Τι είναι;
- Σου είπα. Απλά δεν ζητάω.
- Αυτό είναι κατάντια. Η παραίτηση είναι κατάντια. Παραίτηση από τη ζωή. Παραίτηση από την αγάπη. Παραίτηση από εμάς. Και δεν το μπορώ. Δεν το αντέχω.
- Και τι θέλεις να κάνουμε;
- Εγώ θα σου πω;
- Ναι.
- Εσύ παραιτήθηκες, εγώ θα σου πω;
- Δεν ξέρω.
- Ούτε εγώ.
- Και τι κάνουμε τότε;
- Δεν ξέρω.
- Θα μου φτιάξεις μία φρυγανιά;
- Δεν μας παρατάς λέω εγώ;
- Εγώ φταίω που ζητάω...

(‘At breakfast’ by Lauritz Ring)