Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε...

“Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.
Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε.”

Διάβαζα εχθές το βράδυ αυτά τα λόγια…
Και συνειδητοποίησα πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος…
Πόση δύναμη μπορεί να έχουμε ο καθένας μας μέσα του, για να μπορούμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται…
Πόση δύναμη έχουμε, ακόμη και στην περίπτωση που λυγάμε, να βρίσκουμε το δρόμο της επανόρθωσης…
Σίγουρα, ως μοναδικές οντότητες που είμαστε, έχουμε και διαφορετικά όρια αντοχών, που όμως, τα ξεπερνάμε κάθε φορά, όλο και περισσότερο…
Αντλούμε δύναμη από τις προσωπικές μας δυσκολίες, σε σημείο να λειτουργούμε αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της δυσκολίας…
Όσο μεγαλύτερη η δυσκολία, τόσο πιο δυνατοί εμείς…
Και μένουμε εκεί να παλεύουμε, είτε για μας είτε γι’ αυτούς που είναι γύρω μας…
Κι’ αν κάποια στιγμή φυγοπονούμε, δεν έχει να κάνει με το ότι παρατάμε τον αγώνα…
Μάλλον μεγαλύτερη δύναμη χρειάζεται να φύγεις από κάπου που ξέρεις, παρά να μείνεις…
Το άγνωστο φοβίζει και θέλει κότσια για να το αντιμετωπίσεις…
Και όπως έμαθα χθες το βράδυ: “μόνο τ’ αγάλματα δε λυγάνε”…

(“Το χρώμα του φεγγαριού” - Αλκυόνη Παπαδάκη)
(‘Path of light’ by Christina Hope)