Αγκαλιά κι αντάμα...

Ένα ακόμη από εκείνα τα πρωινά που η διάθεση έχει πιάσει πάτο…
Έχω ξυπνήσει από τις 7.30’…
Με κινήσεις νωχελικές και ίδιες όπως κάθε μέρα, έχω πλυθεί, ντυθεί και έχω κατέβει στο αυτοκίνητο για να πάω στο γραφείο…
Κάπου στο ενδιάμεσο, έχουμε μιλήσει…
Τυπικές κουβέντες, μιας και δεν μας βγαίνει τίποτε καλύτερο… Απόρροια του χθεσινοβραδινού μας καυγά…
Στο δρόμο ξεχύνονται αυτοκίνητα με οδηγούς μουτρωμένες φάτσες…
Μισοκοιμούνται, μισοβαριούνται, τσαντίζονται με την ύπαρξη του άλλου οδηγού…
Χτυπάει το τηλέφωνο… Είσαι εσύ… Θέλεις απλά να με ακούσεις… Και ’γω ήθελα να σε ακούσω, αλλά είμαι πιο εγωιστής από εσένα…
Φτάνω γραφείο… Παρκάρω στο υπόγειο parking της εταιρείας και παίρνω το ασανσέρ να ανέβω στον όροφό μου…
Στους ενδιάμεσους ορόφους, συνάδελφοι μπαίνουν… Τυπική η καλημέρα, πιο πολύ για τα μάτια του κόσμου και για την ανατροφή μας…
Μπαίνοντας στο γραφείο, αφήνω την τσάντα μου και παραγγέλνω καφέ… Επιμένω να τονίζω ότι τον θέλω με πολύ γάλα, υπερβολικά θα έλεγα, αλλά όπως πάντα, θα τον φτιάξουν όπως θέλουν αυτές…
Ανοίγω τον υπολογιστή και ξεκινάω…
Μία ακόμη εργασιακή ημέρα ξεκινάει…
Δεν μπορώ να δουλέψω…
Ψάχνω να σε βρω…
Να σε ακούσω…
Ο εγωισμός μου υποχωρεί για να χωρέσει εσένα…
Τα καταφέρνω…
Δημιουργούμε μία εύθυμη διάθεση για να ξανάρθουμε στα ίσια μας…
Δεν το προσπερνάμε...
Θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή…
Θα το συζητήσουμε όμως…
Δεν αφήνουμε οτιδήποτε να πληγώνει την σχέση μας μακροπρόθεσμα…
Ότι μας πληγώνει, είναι στιγμιαίο…
Ευτυχώς, αυτό το έχουμε καταφέρει…
Κανονίζουμε έξοδο το βράδυ…
Στο γνωστό μεζεδοπωλείο, με τα ρεμπέτικα και το καλό κρασί…
Εκεί θα ξεσπάσουμε τον πόνο και την πίκρα μας…
Ψυχοθεραπεία ή αποθεραπεία;;;
Όπως θέλεις το λες…
Αρκεί που θα γίνει…
Και θα γίνει και από τους δυό μας…
Μαζί θα τραγουδήσουμε και θα τα πιούμε…
Το βράδυ λοιπόν κοριτσάκι μου…
Το βράδυ…
Στις καρέκλες του ρεμπετάδικου, αγκαλιά κι αντάμα…
Αγκαλιά κι αντάμα…

(“The Kiss” by Auguste Rodin)