‘Μένω σε κάποια γειτονιά’, που λέει και εκείνο το παλιό τραγούδι, που ακόμη κρατάει το χρώμα της ανθρωπιάς…
Ακόμη οι άνθρωποι λένε καλημέρα στους δρόμους, ακόμη υπάρχουν γνωστοί…
Θυμάμαι, όταν μετά από επτά χρόνια συνεχούς απουσίας, και μάλιστα ηχηρής, επιστρέφοντας στα μέρη που μεγάλωσα, μου έκανε εντύπωση η εγκαρδιότητα των ανθρώπων, που με αγκάλιασαν και με δέχτηκαν, λες και δεν πέρασε μια μέρα…
Όλοι οι παλιοί γνωστοί εκεί: ο κυρ-Μηνάς με το ξυλουργείο του (ο ίδιος ξυλουργός που έφτιαξε την αγαπημένη πολυθρόνα του πατρικού μου που περνούσα ώρες ατελείωτες επάνω της βλέποντας ταινίες στην τηλεόραση), ο Βασίλης με το ψιλικατζίδικο (που κρυφά τα μεσημέρια του καλοκαιριού χωνόμουν μέσα στα ‘ακατάλληλα’ περιοδικά σκαλίζοντας τις πρώτες εφηβικές μου φαντασιώσεις), ο Ανέστης με την «ΕΒΓΑ» της γειτονιάς (κομβικό σημείο για τα παγωτά και τις σοκολάτες που, σαν παιδιά και ‘μεις, καταναλώναμε με ζήλο)…
Οι γείτονες κι αυτοί εκεί: η δεσποινίς Καίτη, η αιώνια γεροντοκόρη με το Autobianci και το ανάλαφρο ντύσιμο, ο κος Λεωνίδας και η κα Μαρίνα, το αγαπημένο και ερωτευμένο, μετά από τόσα χρόνια γάμου, ζευγάρι που μένει στον επάνω όροφο από τον δικό μας, που τους έβλεπα κάθε καλοκαιριάτικο βράδυ να γυρνάνε σπίτι τους, πιασμένοι χέρι-χέρι σιγοτραγουδώντας παλιά τραγούδια…
Εκεί και ο αγαπημένος μου Χριστόφορος, με το videoclub και την μεγάλη αγάπη για τον Ολυμπιακό, άρα ‘δικός μου’ άνθρωπος…
Όλα εκεί, όπως τα ήξερα και τα άφησα όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μακριά τους…
Ο μικρόκοσμός μου ήταν εκεί…
Με τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματά του…
Με τις χαρές και τις λύπες του…
Κι’ αν μεγάλωσα, παντρεύτηκα, χώρισα και επέστρεψα, αυτός αντίστοιχα ακολουθούσε τα βήματά μου…
Ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς μου, πέρα από την οικογένειά μου…
Ήταν ο δικός μου κόσμος…
Που τον κουβαλούσα και τον κουβαλάω ακόμη…
Δεν ξέρω η ζωή τι θα μου φέρει από εδώ και πέρα…
Ξέρω όμως ότι ο ‘κόσμος’ μου θα είναι εκεί…
Και μέσα του θα είμαι και ‘γω…
Δρόμοι παράλληλοι και τεμνόμενοι μαζί…
Δρόμοι που χαράχτηκαν πριν από 38 χρόνια…
Ακόμη οι άνθρωποι λένε καλημέρα στους δρόμους, ακόμη υπάρχουν γνωστοί…
Θυμάμαι, όταν μετά από επτά χρόνια συνεχούς απουσίας, και μάλιστα ηχηρής, επιστρέφοντας στα μέρη που μεγάλωσα, μου έκανε εντύπωση η εγκαρδιότητα των ανθρώπων, που με αγκάλιασαν και με δέχτηκαν, λες και δεν πέρασε μια μέρα…
Όλοι οι παλιοί γνωστοί εκεί: ο κυρ-Μηνάς με το ξυλουργείο του (ο ίδιος ξυλουργός που έφτιαξε την αγαπημένη πολυθρόνα του πατρικού μου που περνούσα ώρες ατελείωτες επάνω της βλέποντας ταινίες στην τηλεόραση), ο Βασίλης με το ψιλικατζίδικο (που κρυφά τα μεσημέρια του καλοκαιριού χωνόμουν μέσα στα ‘ακατάλληλα’ περιοδικά σκαλίζοντας τις πρώτες εφηβικές μου φαντασιώσεις), ο Ανέστης με την «ΕΒΓΑ» της γειτονιάς (κομβικό σημείο για τα παγωτά και τις σοκολάτες που, σαν παιδιά και ‘μεις, καταναλώναμε με ζήλο)…
Οι γείτονες κι αυτοί εκεί: η δεσποινίς Καίτη, η αιώνια γεροντοκόρη με το Autobianci και το ανάλαφρο ντύσιμο, ο κος Λεωνίδας και η κα Μαρίνα, το αγαπημένο και ερωτευμένο, μετά από τόσα χρόνια γάμου, ζευγάρι που μένει στον επάνω όροφο από τον δικό μας, που τους έβλεπα κάθε καλοκαιριάτικο βράδυ να γυρνάνε σπίτι τους, πιασμένοι χέρι-χέρι σιγοτραγουδώντας παλιά τραγούδια…
Εκεί και ο αγαπημένος μου Χριστόφορος, με το videoclub και την μεγάλη αγάπη για τον Ολυμπιακό, άρα ‘δικός μου’ άνθρωπος…
Όλα εκεί, όπως τα ήξερα και τα άφησα όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μακριά τους…
Ο μικρόκοσμός μου ήταν εκεί…
Με τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματά του…
Με τις χαρές και τις λύπες του…
Κι’ αν μεγάλωσα, παντρεύτηκα, χώρισα και επέστρεψα, αυτός αντίστοιχα ακολουθούσε τα βήματά μου…
Ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς μου, πέρα από την οικογένειά μου…
Ήταν ο δικός μου κόσμος…
Που τον κουβαλούσα και τον κουβαλάω ακόμη…
Δεν ξέρω η ζωή τι θα μου φέρει από εδώ και πέρα…
Ξέρω όμως ότι ο ‘κόσμος’ μου θα είναι εκεί…
Και μέσα του θα είμαι και ‘γω…
Δρόμοι παράλληλοι και τεμνόμενοι μαζί…
Δρόμοι που χαράχτηκαν πριν από 38 χρόνια…
