Ασκήσεις θάρρους...

Κυριακή, Απριλίου 30, 2006

1. Να είμαστε χώρια…
2. Να είμαστε μαζί…
3. Να μην μιλάμε στο τηλέφωνο…
4. Να μην ακούς το «σ’ αγαπώ» μου…
5. Να μην ακούω το «είσαι κάθαρμα»…
6. Να μην πηγαίνουμε μαζί για ψώνια…
7. Να πηγαίνουμε μαζί για ψώνια…
8. Να θέλω και να μην πρέπει…
9. Να θέλεις και να μην πρέπει…
10. Της καληνύχτας το φιλί…

Καλές οι ασκήσεις θάρρους, αλλά ποιος σου είπε ότι είμαστε θαρραλέοι;;;

Γυναίκες και κινητά...

Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006

Οι γυναίκες της ζωής μας, έχουν μία παράξενη σχέση με τα κινητά τηλέφωνα:





















και 'μας μας αρέσει να παίζουμε μαζί τους...

Σε σκέφτομαι...

Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006


Το πρωί δεν τρώω γιατί την σκέφτομαι,
Το μεσημέρι δεν τρώω γιατί την σκέφτομαι,
Το βράδυ δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.

Έγραψα το όνομά σου στην άμμο και το έσβησε το κύμα
Το χάραξα στα δέντρα και το έσβησε ο χρόνος
Το έγραψα στο τζάμι και το πήρε η βροχή
Το έγραψα στ' αρ.....δια μου και ησύχασα.

Κοιτάζω τ' αστέρια και βλέπω εσένα,
κοιτάζω τον ήλιο και βλέπω εσένα
κοιτάζω το φεγγάρι και βλέπω εσένα,
Κάνεις λίγο στην άκρη σε παρακαλώ;

Κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι μόνος στον κόσμο,
πως κανείς δεν με θέλει και θέλω να πεθάνω.
Και τότε εμφανίζεσαι εσύ.
Θεέ μου, γιατί όλα τα στραβά σε μένα;

Φως...

Τετάρτη, Απριλίου 26, 2006

Κι'όμως...
Υπάρχει φως...
Ετσι μου είπες...
Και άπλωσες το χέρι...
Και 'γω το ένοιωσα...
Και δεν σου χάλασα χατήρι...
Και με τράβηξες...
Σ'ευχαριστώ...

Ηρθε η σειρά μου...

Και τώρα ήρθε η σειρά μου να πω…
Ήρθε η σειρά μου να αναλύσω αυτό που μου συμβαίνει…
Ήρθε η σειρά μου να βουτήξω και να αναδυθώ…
Και δεν ξέρω αν το θέλω…
Και δεν ξέρω αν το μπορώ…
Και δεν ξέρω που είναι το πάνω…
Γνωρίζω μόνο το κάτω…
Γνωρίζω μόνο το βυθό…
Και γίνομαι φίλος μαζί του…
Αναγνωρίζω την ψυχή μου στο τέλος του…
Τρέφομαι από το σκοτάδι του…
Και πουθενά φως…
Ούτε καν εσύ…
Ούτε κανένας άλλος…
Γιατί εσύ τα πάντα…
Γιατί εσύ όλα…
Τόσο σύντομα και τόσο πολύ…
Αχ και να ήξερες…

Δε με νοιάζει...

Είναι τόσο μεγάλα και δυνατά τα συναισθήματα…

Είναι τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει…

Ομολογώ, ότι δεν είναι εύκολη η διαχείριση… Αν μπορείς και αν πρέπει να το διαχειριστείς ή να το αφήσεις ελεύθερο…

Το αφήνεις και όπου πάει;;;

Το ορίζεις και χάνει την αξία του και την μαγεία του…

Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή να σου πω, περικλείεται στους στίχους του Λ.Παπαδόπουλου, τραγουδισμένους από τον Τ.Βοσκόπουλο σε μουσική Μ. Πλέσσα:

Δε με νοιάζει
ποιον φιλούσες μέχρι χθες
πού 'μαστε ξένοι
δεν με νοιάζει
ποιον νανούριζες τις νύχτες
σαν πουλί

Οποια και να 'σαι, είσαι δική μου
ένα κομμάτι απ' την ζωή μου
όποια και να ΄σαι

Μη σε νοιάζει
ποια φιλούσα μέχρι χθες
πού 'μαστε ξένοι
Μη σε νοιάζει
ποια εφώλιαζε στα φύλλα
της καρδιάς

Οποιος και να 'μαι, είμαι δικός σου
είμαι η αγάπη κι ο άνθρωπός σου

Για σένα αγαπημένη μου…

Ενα γέρικο καράβι...

Δευτέρα, Απριλίου 24, 2006

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά...
Σας ομιλεί ο καπετάνιος...
Το πλεούμενό μας, μετά το πέρας των υποχρεώσεών μας κατά τις ημέρες των εορτών, μπαίνει στο καρνάγιο για επισκευές...
Ξύσιμο πλευρών, χρωματισμός καρίνας, ανακαίνιση εσωτερικών χώρων, καινούργια εξαρτήματα...
Ελπίζω να βοηθήσετε όλοι, ούτως ώστε να έχουμε ταχύτερο αποτέλεσμα... Κάθε βοήθεια δεκτή...
Και πάλι καλά μας ταξίδια...

Γιατί Εκείνος θυσιάστηκε...

Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006



Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...





Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Χρόνια Καλά και
Καλή Ανάσταση...

Κοντυλιές της αυγής...

Τετάρτη, Απριλίου 19, 2006

Ανοιξιάτικη Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη, οδηγώντας προς το γραφείο…
Χωρίς ιδιαίτερη κίνηση… Με καλύτερη διάθεση από χθες, ομολογουμένως…
Μιλάμε στο τηλέφωνο και σε ακούω να γελάς…
Σου λέω πόσο πολύ μου λείπεις…
Στο cd του αυτοκινήτου Παντελής Θαλασσινός και "Κοντυλιές της Αυγής"…
Της δικής μας αυγής… Στις χαρίζω…

Ροδοκοκκίνισε η αυγή
Ημέρα να περάσει
Άνοιξε το παράθυρο
Στη γειτονιά να λιάσει…

Την καλημέρα σου ‘φερα
Σ’ ένα ματσάκι ρόδα
Πως θα σε κάμω ταίρι μου
Όνειρο απόψε το ’δα…

Την καλημέρα σου ’φερα
Σε πήλινο φλιτζάνι
Να την επιούν τα χείλη σου
Η μέρα να γλυκάνει…

Μηδέ νερό μηδέ ψωμί
Στο στόμα μου δεν βάνω
Την καλημέρα αν δεν σου πω
Μιαν εμιλιά δεν βγάνω…


Για τα καλημέρα σου…

Con te partiro...

Τρίτη, Απριλίου 18, 2006

Για σένα… Εσύ ξέρεις…
Τραγουδισμένο από τον A.Bocelli…

CON TE PARTIRO
(E. Sartori - L.Quarantotto)


Quando sono solo
sogno all'orizzonte
e mancan le parole
si lo so che non c'e luce
in una stanza quando manca il sole
se non ci sei tu con me
Su le finestre
mostra a tutti il mio cuore
che hai acceso
chiudi dentro mela luce che
hai incontrato per strada

Con te partiro
paesi che non ho mai
veduto e vissuto con te
adesso si li vivro
Con te partiro
su navei per mari
che io lo so
no no non esistono piu
con te io li vivro

Quando sei lontana
sogno all'orizzonte
e mancan le parole
e io si lo soche sei con me con me
tu mia luna tu sei qui con me
mio sole tu sei qui con me
con me con me con me

Con te partiro
paesi che non ho mai
veduto e vissuto con te
adesso si li vivro
Con te partiro
che io lo so
no no non esistono
piu con te io li rivivro

Con te partiro
su navi per mari
che io lo so
no no non esistono piu
con te io li rivivro

Con te partiro
lo con te

Και η αγγλική του απόδοση…


I'LL GO WITH YOU

When I'm alone
I dream on the horizon
And words fail

Yes, I know there is no light
In a room where the sun is absent
If you are not with me
At the windows
Show everone my heart
Which you set alight
Enclose within me
The light you
Encountered on the street

I'll go with you
To countries I never
Saw and shared with you
Now, yes, I shall experience them
I'll go with you
On ships across seas
Which, I know,
No, no, exist no longer
With you I shall experience them

When you are far away
I dream on the horizon
And words fail
And yes, I know
That you are with me
You, my moon, are here with me
My sun, you are here with me
I'll go with you
To countries I never
Saw and shared with you
Now, yes, I shall experience them
I'll go with you
On ships across seas

Which, I know,
No, no, exist no longer
With you I shall experience them again
I'll go with you
On ships across seas
Which, I know,
No, no, exist no longer
With you I shall experience them again
I'll go with you
I with you

Ενα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο...

Δευτέρα, Απριλίου 17, 2006

Ηταν ένα Σαββατοκύριακο διαφορετικό από τα άλλα…
Υπέροχες ημέρες, ηλιόλουστες, γεμάτες ελπίδες για την έλευση του Καλοκαιριού…
Το μενού είχε απ’ όλα: κουλουράκια, ψαράκια και κρυολόγημα…
Ένα κρυολόγημα που με έκανε να παραμιλάω όλο το Σαββατοκύριακο και ιδιαίτερα την Κυριακή… Κατάφερα να ξεπαστρέψω τρία πακέτα χαρτομάντιλα μέσα σε 5 ώρες… Και συνειδητοποίησα, μετά από τόση χρήση, ότι πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που τα χαρτομάντιλά του έχουν άρωμα καρπουζιού… Πάλι καλά που δεν είχαν και κουκούτσια…
Ευτυχώς βέβαια, που είχα καλή παρέα…
Εσένα και το ραδιόφωνο…
Εσένα στη σκέψη και το ραδιόφωνο στο αυτί…
Το ραδιόφωνο έπαιζε ακατάπαυστα Αλκίνοο Ιωαννίδη...

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τ’ όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τ’ όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε…

Ευτυχώς, εσύ δεν ήσουν όνειρο… Ησουν εκεί δίπλα μου, όλη την ώρα…
Και ήταν ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο στην ψυχή μου…
Σ’ευχαριστώ…

Μοιάζουμε...

Σάββατο, Απριλίου 15, 2006

Χαρισμένο στις ψυχές που δεν περίμεναν ποτέ να πέσει μία πέτρα στη λίμνη της ζωής τους...
Χαρισμένο στις ψυχές που νόμιζαν ότι η ζωή τους δεν θα είχε αναταράξεις...
Χαρισμένο στις ψυχές που θα ήθελαν να ζήσουν...
Ξέρουν αυτές...

Πες μου τι θες
δεν κυνηγάω πια σκιές
και με τρομάζουν οι αλλαγές
Δεν είναι η αγάπη
ένα παιχνίδι ασφαλές

Τέτοιες βραδιές
μπαίνουμε μέσα σε φωτιές
σ' ένοχες σκέψεις μυστικές
λόγια κουβάρια
που τυλίγουν τις καρδιές

Άλλα λέω άλλα κάνω κι άλλα εννοώ
μια τολμάω να πεθάνω
μια σκοτώνω εγώ
Άλλα λες κι εσύ καρδιά μου
κι άλλα εννοείς
αν κοιτάξεις πιο βαθιά μου
μοιάζουμε θα δεις

Δύσκολα αφήνεσαι
δίνεις δε δίνεσαι
ας πλησιάσουμε
κι ας μην τρομάζουμε

Γίναμε καρδιά μου ίδιοι
μες το ίδιο μας παιχνίδι
μοιάζουμε, μοιάζουμε
Γίναμε καρδιά μου ίδιοι
μες το ίδιο μας παιχνίδι
μοιάζουμε πόσο μοιάζουμε

Τέτοιες βραδιές
τι λεν τα βλέμματά μας πες
που 'ναι γεμάτα αστραπές
Δεν έχει η αγάπη
μόνο όψεις τρυφερές

Εγωισμοί
δειλές κι αμήχανες σκηνές
δικές μας άμυνες σκληρές
Δεν είναι η αγάπη
ένα παιχνίδι ασφαλές


(της αγαπημένης Ελεάνας Βραχάλη)

"Περί έρωτος"...

Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006

«… Ο καθένας μας λοιπόν είν' ένα ημίτομον ανθρώπου, σχισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, καθώς οι γλώσσες τα ψάρια. Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον….

…"Τι είν' αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;

"Και αν εκείνοι δεν ήξεραν τι ν' απαντήσουν, και τους ρωτούσε και πάλι:
"Θέλετε μήπως αυτό; να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσον το δυνατόν περισσότερο, ώστε και νύκτα και ημέρα να μην αποχωρίζεσθε; Αν πράγματι αυτός είναι ο πόθος σας, τότε είμαι πρόθυμος να σας καλουπώσω και να σας σφυρηλατήσω σε ένα κομμάτι, ώστε από δύο να γίνετε αμέσως ένας, και όσον καιρό ζείτε, να ζείτε και οι δύο σας κοινή ζωή σαν ένας, και πάλι όταν πεθάνετε, εκεί κάτω στον Άδη ένας να είσθε και όχι δύο, σε ένα ταυτόχρονο θάνατο. Σκεφθείτε λοιπόν, αν αυτό είναι που ποθείτε, και αν θα μείνετε ευχαριστημένοι, αν τούτο πετύχετε".
Μόλις ακούσει αυτά, ούτε ένας - είμαστε βέβαιοι - δεν θα έλεγε όχι, ούτε θα εκδήλωνε άλλη επιθυμία. Αντίθετα θα πίστευε, πως άκουσε απαράλλακτα ό,τι τόσο καιρό τώρα ποθούσε, να ενωθεί και να συγχωνευθεί με τον αγαπημένο του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι. Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ' όνομα έρως…»

(απόσπασμα από το «Συμπόσιο» ή «Περί έρωτος» του Πλάτωνα)

Τυχεροί λοιπόν αυτοί που στο δρόμο τους βρήκαν το πραγματικό άλλο τους μισό…

Στη σκέψη μου...

Πέμπτη, Απριλίου 13, 2006


Είσαι στη σκέψη μου...
Και δεν είσαι στο πλάι μου...
Τουλάχιστον στα μάτια μου είναι μια εικόνα που σ'αρέσει...
Θα στην περιγράψω όταν βρεθούμε...
Και τότε θα την δούμε μαζί...
Στο υπόσχομαι...

Blogάρετε;

Εσείς blogάρετε γιατί:
1. θέλω να εκφράζομαι ελεύθερα χωρίς να με αναγνωρίζει κανένας
2. θέλω να κριτικάρω ότι γουστάρω και να κρύβομαι στην ανωνυμία μου
3. είμαι ποιητής/συγγραφέας και κανένας εκδοτικός οίκος δεν μου γούσταρε
4. είμαι ποιητής/συγγραφέας και κανένας εκδοτικός οίκος δεν μου έδινε σημασία
5. μελετώ τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα
6. αγάπησα πολύ και λάθος άτομα
7. είμαι μία ελεύθερη ψυχή κλεισμένη σε λάθος σώμα
8. όταν ήμουν μικρός/-ή με είχανε φτυμένο και τώρα παίρνω το αίμα μου πίσω
9. μικρός/-ή ήθελα να γίνω παπάς να εξομολογώ και δεν μπόρεσα και τώρα ήρθα στα ίσα μου
10. γιατί το κάνει και ο φίλος μου
11. γιατί μου το είπε ο μπαμπάς μου που γνωρίζει πολύ κόσμο
12. είμαι Παναθηναϊκός/Ολυμπιακός/ΑΕΚ και είμαι πολύ πικραμένος
13. είμαι ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΚΚΕ/ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και είμαι πολύ πικραμένος
14. έχει πολύ πλάκα
15. γουστάρω να γνωρίζω κι’ άλλους πειραγμένους όπως είμαι εγώ
16. έτσι γουστάρω, λογαριασμό θα σου δώσω;
17. δεν ξέρω / δεν απαντώ
18. …… (ελεύθερη επιλογή)

Απαντήστε και δεν θα χάσετε… Πλούσια δώρα… Για περάστε, για θαυμάστε…

Είμαστε για τα πανηγύρια...

Τετάρτη, Απριλίου 12, 2006

Είχαν πει, πριν από κάμποσα χρόνια, για την υπέροχη χώρα που ζούμε, ότι: «είμαστε ένα τεράστιο φρενοκομείο».
Αν αυτός που το είπε, ζούσε στην εποχή μας, θα ένοιωθε περήφανος που σύγχρονοί του κατάφεραν να αναβαθμίσουν αυτό τον τόπο και από ένα «τεράστιο φρενοκομείο» να τον κάνουν ένα «τεράστιο πανηγύρι».
Δηλαδή, να μπορέσουν να τον οδηγήσουν από την τρέλα στην τρελίτσα…
Και να πεις ότι είναι αυθεντικό πανηγύρι, να πω εντάξει. Αυτό όμως είναι πανηγύρι «μαϊμού» ή όπως λένε «τρώει μπανάνες».
Τα αυθεντικά πανηγύρια είχαν ταχυδακτυλουργούς, μάγισσες, μελλοντολόγους, θηριοδαμαστές και φίδια (δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας…), το τέρας με τα πέντε κεφάλια και τα τρία πόδια, πορτοκαλάδες και μαλλί της γριάς. Είχαν κάτι από την αθωότητα της εποχής και τον παιδικών μας χρόνων.
Τα σημερινά πανηγύρια (λέγε με (α)Talent-Show & Eurovision Contest) μπορεί να έχουν περισσότερο φως και γκλαμουριά, αλλά τους λείπει η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία. Και κοστίζουν και ακριβά. Πρώτη φορά επιχειρηματίες δίνουν τόσα πολλά για να κερδίσουν τόσα λίγα. Δεν είναι άξιο απορίας;
Από την άλλη, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ένα εδώ και ένα εκεί. Κάθε κανάλι και Talent Show, κάθε σπίτι και ένας τραγουδιστής. Λες και είμαστε η χώρα εκείνη που έχει έλλειψη από τραγουδιστές. Βέβαια, θα έρθεις και θα μου πεις, με ποιους αοιδούς θα λειτουργήσουν τα «πολιτιστικά κέντρα» της νύχτας. Ελα ντε!!!
Ακόμη και τα Κρατικά Κανάλια, οι θεματοφύλακες του Πολιτισμού μας, έχουν ενδώσει σ’αυτή τη λογική. Τα Κρατικά Κανάλια που εγώ συντηρώ και κανένας δεν με έχει ρωτήσει τι θα ήθελα να βλέπω σ' αυτά.
Αυτά τα Talent Shows παράγουν τραγουδιστές μιας χρήσης, σαν τα πλαστικά ποτήρια ένα πράγμα, για ευρεία κατανάλωση. Υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και μ’ αρέσει βέβαια, που όλοι μας κάνουμε τους αδιάφορους και αποποιούμαστε ότι τα παρακολουθούμε, αλλά ξέρουμε απ’ έξω τα «ποιος», «πότε» και «γιατί» του κάθε show. Τέτοια υποκρισία, ούτε ηθοποιοί να ήμασταν. Καταδικάζουμε μόνο για τα μάτια του κόσμου…
Στη συνέχεια, έρχεται και η άκρατη διαφήμιση υπέρ του ενός talent ή του άλλου talent και δένει το γλυκό. Κάτσε τώρα εσύ, να βομβαρδίζεσαι από παντού με όλους αυτούς τους ατάλαντους, που οι διαφημιστές τους παρουσιάζουν λες και είναι οι νέοι μεσσίες του τραγουδιού και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε. Και εντάξει εσύ που έχεις ένα κριτήριο σύγκρισης (όταν έχεις ακούσει ένα Μπιθικώτση, μία Μαρινέλλα και τόσους άλλους) και μπορείς να αντισταθείς. Η νέα γενιά όμως τι κάνει;;;
Είναι λυπηρή η κατάντια. Και δυστυχώς λύτρωση δεν υπάρχει…

Δεν έχει επιστροφή και τέλος...

Τρίτη, Απριλίου 11, 2006

Για μια ακόμη φορά ο τοίχος μπροστά μου… Για μία ακόμη φορά η κατάθεση ψυχής ενός ξένου στα μάτια μου:
«Σε ποιον να πω
αυτά που θα ’λεγα σε σένα
ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ
δεν έχω εγώ
δικό μου άνθρωπο κανένα
αυτά που θα ‘λεγα σε σένα για να πω…
».
Αναγνώρισα τους στίχους… Αναγνώρισα τον πόνο που βγάζει αυτό το τραγούδι… Αναγνώρισα το κενό… Αναγνώρισα την δημιουργία του μέσα στον καθένα μας, όταν φεύγει το άλλο του μισό…
Και μου ήρθε στο μυαλό, ένας άλλος στίχος:
«Μετράω τους έρωτές μου
και ποιος άξιζε πες μου
με ποιον έγινα ένα
για ποιον έχασα εμένα…
».
Καμία λύτρωση… Κανένα διέξοδο… Μόνο αδιέξοδο… Και μένεις μόνος να μετράς τις πληγές σου… Και δεν αντέχεις ούτε τη σκέψη της επάνω σου:
«Μη με ονειρευτείς
μη ρωτάς αν ζω
να μη μ’ αγαπάς
αν δεν είσαι εδώ…
».
Και βυθίζεσαι στη θάλασσα του πόνου σου… Και αφού βυθιστείς, αναπνέεις τον εγωισμό σου… Τον εγωισμό σου που φωνάζει:
«Κι’ είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω
φύγε να σωθείς και να σωθώ
Εγώ πονάω που σ’ αγαπώ
δε σε συγχωρώ
που άφησες να φτάσουμε ως εδώ
Δεν έχει επιστροφή και τέλος…
».
Δεν έχει επιστροφή και τέλος;

(οι στίχοι της Ελεάνας Βραχάλη)

Διάθεση...

Δευτέρα, Απριλίου 10, 2006

Καλημέρα…
Τώρα τελευταία, όλο και πληθαίνουν τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μου, και των γύρω από εμένα, σε σημείο που να μην μπορώ να νοιώσω καλά…
Σκεφτόμουν πόσο ανούσια είναι κάποια πράγματα, κάποιες μικρότητες που μας καταλαμβάνουν…
Σκεφτόμουν όλες αυτές τις χαρές που μπορούμε να απολαύσουμε και οι εμμονές μας δεν μας αφήνουν να το κάνουμε…
Για όλα αυτά αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που μου έστειλαν…
Ελπίζω, διαβάζοντάς το, να αναθεωρήσουμε όλοι, λίγο ή πολύ, την στάση μας απέναντι στη ζωή και στη ζωή μας…


“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

(Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες)

Κανόνες...

Σάββατο, Απριλίου 08, 2006

ΑΝΤΡΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑ'ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ

1. Μάθε να κλείνεις το κάθισμα της λεκάνης. Είσαι μεγάλο κορίτσι πια. Αν είναι πάνω, κατέβασέ το. Το θέλουμε ανεβασμένο, το θέλετε κατεβασμένο. Εμάς μάς ακούτε να παραπονιόμαστε όταν το αφήνετε κατεβασμένο;
2. Κυριακή = Σπορ. Είναι όπως η πανσέληνος ή το άλλαγμα της παλλοίριας. Απλά υπάρχουν..
3. Τα ψώνια ΔΕΝ είναι σπορ. Και ΟΧΙ,δεν μπορούμε να το δούμε έτσι.
4. Τα κλάμματα είναι εκβιασμός
5. Πείτε μας τι θέλετε..... ας το ξεκαθαρίσουμε:
A. Οι λεπτοί υπαινιγμοί ΔΕΝ πιάνουν
B. Οι σκληροί υπαινιγμοί ΔΕΝ πιάνουν
C. Οι προφανείς υπαινιγμοί ΔΕΝ πιάνουν
D. Απλά πείτε τι θέλετε
6. Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ είναι απολύτως αποδεκτές απαντήσεις σε σχεδόν οποιαδήποτε ερώτηση
7. Καταφύγετε σε εμάς με ένα πρόβλημα μόνο όταν θέλετε την επίλυσή του. Αυτή είναι η δουλειά μας. Η κατανόηση είναι για τις φιλενάδες σας.
8. Ο πονοκέφαλος που διαρκεί 17 μήνες είναι πρόβλημα. Καλά θα κάνετε να συμβουλευτείτε ένα γιατρό.
9. Οτιδήποτε είπαμε 6 μήνες πριν δεν γίνεται δεκτό σαν επιχείρημα. Ουσιαστικά όποιο σχόλιο ειπώθηκε ακυρώνεται 7 μέρες μετά.
10. Αν δεν ντύνεστε σαν τα κορίτσια του "Victoria's secret" μην περιμένε να είμαστε σας τον Ριτζ του "Τόλμη και Γοητεία"
11. Αν νομίζετε πως είστε χοντρές πιθανόν να είστε. Μην μας ρωτάτε.
12. Αν κάτι που είπαμε έχει δύο νοήματα και το ένα σας στεναχωρεί και σας τσαντίζει εμείς εννούσαμε το άλλο.
13. Μπορείτε να μας ζητήσετε κάτι να το κάνουμε ή να μας πείτε πώς γίνεται. ΟΧΙ και τα δύο. Αν ήδη ξέρετε να το κάνετε καλύτερα ,τοτε κάντε το μόνες σας.
14. Οτι θέλετε να πείτε, πείτε το κατά την διάρκεια των διαφημίσεων.
15. Ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν ζήτησε οδηγίες. Ούτε κι εμείς.
16. Ολοι οι άνδρες βλέπουν μόνο 16 χρώματα όπως οι default ρυθμίσεις των Windows. To ροδακινο και το κολοκύθι είναι φρούτα κι ΟΧΙ χρώματα. Δεν εχουμε ιδέα τι φρούτo είναι το "βεραμάν".
17. Αν μας τρώνε θα τα ξύσουμε. Ετσι συνηθίζεται.
18. Όταν σας ρωτήσουμε αν έχετε κάτι και μας πείτε "όχι" θα το λάβουμε ως έχει.Το ξέρουμε ότι λέτε ψέμματα αλλά δεν αξίζει τη φασαρία.
19. Αν μας κάνετε μια ερώτηση για την οποία δεν θέλετε απάντηση, περιμένετε μια απάντηση που δεν θέλετε να ακούσετε.
20. Οταν πηγαίνουμε κάπου Ο,ΤΙ και να βάλετε μας αρέσει. Σοβαρολογούμε.
21. Μην μας ρωτάτε τι σκεφτόμαστε εκτός κι αν είστε προετοιμασμένες να συζητήσετε μαζί μας θέματα όπως το ποδόσφαιρο,οι γυναίκες ή τα video games.
22. Εχουμε αρκετά ρούχα
23. Εχετε αρκετά ρούχα
24. Σας ευχαριστούμε που διαβάσατε του κανόνες. Το ξέρουμε πως θα κοιμηθούμε απόψε στον καναπέ αλλά δεν πειράζει. Είναι όπως στο camping.

Καλημέρα...

Σαββατοκύριακο...

Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006


Καλό Σαββατοκύριακο, όπου κι'αν είμαστε...

Αφιερωμένο...


Αφιερωμένο στους φίλους βάζελους...

Θα 'μαι κοντά σου...

Πέμπτη, Απριλίου 06, 2006

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαίς.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου ‘λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες...

Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες...

Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ‘ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες...


(Α. Ιωαννίδης)



Ελπίζω να το ακούσεις μέσα στο σκοτάδι σου...

Φεύγω...

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006


Ήσουν εκεί…
Καθόσουν πάντα στο ίδιο τραπέζι… Και ‘γω απέναντί σου…
Ήξερα την ώρα που θα φανείς και ήμουν πάντα εκεί…
Ένα ραντεβού κρυφό, μια συνομωσία σιωπής…
Είχα τα μάτια μου συνέχεια επάνω σου, μήπως σηκώσεις τα δικά σου και δεν ήμουν σε θέση να κλέψω ένα βλέμμα σου…
Με είχες καταλάβει… Και σ’ άρεσε…
Και κάθε φορά που σήκωνες το βλέμμα από το βιβλίο σου, σίγουρη ότι θα σε βλέπω, γέλαγες και συνάμα έκλεινες τα μάτια σου… Σαν από ντροπή, σαν να ήθελες να σώσεις το βλέμμα σου…
Διαβάζοντας, έπαιζες με τα μακριά μαλλιά σου… Τα χτένιζες με τα χέρια, τα μετέφερες από την μία πλευρά στην άλλη… Και τρελαινόμουν να σε παρατηρώ… Το ήξερες… Και συνέχιζες να το κάνεις…
Και ‘γω εκεί…
Φοβισμένος να κάνω την όποια κίνηση προσέγγισης… Λες και με βόλευε αυτό το παιχνίδι… Σε είχα και δεν σε είχα… Προτιμούσα την απραξία από την ήττα… Προτιμούσα την νηνεμία από την τρικυμία…
Και συνεχιζόταν το παιχνίδι, στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο μοτίβο…
Και γινόταν ολοένα και πιο σίγουρο, ολοένα και πιο ξεκάθαρο…
Εσύ και ‘γω… Μόνοι ανάμεσα σε τόσους…
Και ξαφνικά σηκώνεσαι…
Έρχεσαι κοντά μου… Με πλησιάζεις με σίγουρα βήματα…
Τραβάς μια καρέκλα και κάθεσαι… Το άρωμά σου πλημμυρίζει το χώρο, πλημμυρίζει εμένα…
Ξεκινάς να μου μιλάς…
«Φεύγω…
Σήμερα είναι η τελευταία μου ημέρα εδώ…
Πρέπει να φύγω μακριά…
Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, αλλά δεν μπορώ περισσότερο…
Ήταν όμως αδύνατο να φύγω, χωρίς να σε αποχαιρετήσω…
Ήταν αδύνατο να φύγω και να μην σου ‘πω ευχαριστώ..
Ευχαριστώ για τα βλέμματα…
Ευχαριστώ για τις στιγμές που ήξερα ότι ήμουν το μοναδικό πρόσωπο για σένα…
Ευχαριστώ που με έκανες σημαντική για σένα...
Ευχαριστώ…
»
Και σκύβεις και με φιλάς…
Εγώ μένω άγαλμα… Περνάν από μπροστά μου όλες οι εικόνες που είδα στα μάτια σου και έζησα απέναντί σου…
Σηκώνεσαι και φεύγεις…
Και χάνεσαι…
Και ‘γω συνεχίζω να κάθομαι… Όπως έκανα τόσο καιρό… Η ίδια απραξία… Ο ίδιος φόβος…
Για μια ακόμη φορά, ο ήχος της σιωπής χτυπάει τ’ αυτιά μου… Και με κουφαίνει…
Καλό σου ταξίδι άγνωστη… Να’σαι καλά όπου κι’αν πας…
Σ’ευχαριστώ…

Το γάλα...

Μετά από πολλές ώρες εξαιρετικά εντατικού, ακροβατικού και ενθουσιώδους σεξ με μια ξανθιά που ''χε ψαρέψει ευκαιριακά, ο άνδρας πηγαίνει στην κουζίνα για να αναπληρώσει δυνάμεις. Βάζει ένα ποτήρι γάλα και πριν το πιει διαπιστώνει ότι το πέος του έχει κοκκινίσει, έχει ανάψει και τον τσούζει. Το βουτάει λοιπόν για να φρεσκαριστεί στο παγωμένο γάλα, όταν ξαφνικά μπαίνει η ξανθιά.
- Α! Ώστε έτσι γίνεται! αναφωνεί. Και πάντα το 'χα απορία πώς ξαναγεμίζει..

Καλημέρα...

Ονειρο και οπτασία...

Τρίτη, Απριλίου 04, 2006

Καλημέρα...
Περπατώντας στη βροχή, χθες το απόγευμα, έπεσε το μάτι μου σε ένα τοίχο ο οποίος είχε γραμμένο επάνω του το ακόλουθο ποίημα...
Το διάβασα και επειδή μου θύμισε παλιές εικόνες, αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας...

Αν ήσουν όνειρο της νύχτας,
Θα έπρεπε να είχες φύγει

Αν ήσουν οπτασία της ερήμου
Θα έπρεπε να είχες διαλυθεί

Εσύ όμως είσαι εδώ
Όνειρο και οπτασία μαζί

Παρουσία καθημερινή
Στη ψυχή και την καρδιά μου

Ανάμεσα στα όνειρα και τις οπτασίες μου
Ανάμεσα στη ζωή και στην απουσία μου

Όμως εσύ είσαι μακριά
Μακριά από κάθετι δικό μου
Δικό μου και δικό σου
Χαρισμένο και κερδισμένο


Καλημέρα σας...

3 ευχές...

Δευτέρα, Απριλίου 03, 2006

Καλημέρα σας…
Ας πούμε, ότι υπήρχε η δυνατότητα να πραγματοποιήσεις τα πιο τρελά σου όνειρα… Ας πούμε, ότι υπήρχε ένα τζίνι το οποίο θα μπορούσε, με μία εντολή μας, να πραγματοποιήσει τις 3 από τις πιο ιδιαίτερες ευχές μας…
Θα ζητούσαμε υγεία, χρήματα, δόξα, αναγνωρισιμότητα, εκδίκηση;
Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τη ζωή μας μετά από την ολοκλήρωση αυτών των τριών ευχών;
Οι ευχές μας θα είχαν την σύνεση εκείνη η οποία θα μας διασφάλιζε ότι δεν θα είχαμε διαφορετικά ή μεγαλύτερα προβλήματα μετά την εκπλήρωση τους;
Θα ευχόμασταν κάτι για τον εαυτό μας, βλέποντας καθαρά με ιδιοτελή ματιά το όλο εγχείρημα ή θα ζητούσαμε και κάτι για όλο τον κόσμο;
Θα γινόμασταν καλύτεροι ή χειρότεροι ως άνθρωποι;
Μήπως, τελικά, είναι πολλά αυτά που έχουμε να απαντήσουμε και γι’ αυτό δεν πέφτει κανένα τζίνι στα χέρια μας;;;

Πρωταπριλιά...

Σάββατο, Απριλίου 01, 2006

Καλημέρα και καλό μας μήνα...
Ανοιξη ξεπρόβαλε...
Και 'μεις ακολουθούμε με τις αλλεργίες μας και την αναποφασιστικότητα του πως θα ντυθούμε...
Αντε και καλές μας εκδρομές...
Αντε, μήπως και αναγεννηθούμε και 'μεις...
Καλά μας ούζα στις παραλιακές ταβέρνες...
Δεν μας χωράει πια ο τόπος...
Καλό μήνα και όλα τα ψέματα σήμερα...
Η θάλασσα των ταξιδιών μας αναμένεται ήρεμη και γαλήνια...
Καλά μας ταξίδια...