Αγναντεύοντας το πέλαγος...

Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006


Ποιητής του χθες,
πραματευτής του σήμερα...

Τα μάτια ξεκουράζονται
στο μπλε της απεραντοσύνης,
σημαδεύουν τα καϊκια
στο πέρασμά τους και
ακολουθούν τους γλάρους
στο πέταγμά τους...

Οι μόνοι ήχοι που φτάνουν
στην έσω ψυχή,
είναι οι ήχοι της σιωπής
που ακούγονται δυνατότεροι από ποτέ
όσο ο ήλιος τρέχει
να συναντήσει το φεγγάρι...

Άνοιξε ψυχή μου τις αισθήσεις σου και
ζήσε το απρόσμενο, το γνωστό και το θαυμαστό...

Μάθε να σιωπάς, ν' αγαπάς και να θρηνείς
τον πόνο της μοναξιάς, της συντροφικότητας και του χαμού...

Γίνε ήχος μοναδικός
στις καρδιές των δικών σου
ακουστικών οδών
και δώσε τους

τους παλμούς εκείνους που θα τις δονήσουν
αρμονικά και δυνατά...

Ζήσε την ομορφιά και ταξίδεψέ την...

Σκόπελος, 29.07.06

Για σένα,
που το μόνο που χρειάζεται,
είναι να βλέπεις το πέλαγο να ανοίγεται μπροστά σου
για να μπορείς να λες αυτά που η ψυχή σου ακούει...

Τα πρώτα εκατό είναι δύσκολα...

Κυριακή, Ιουλίου 23, 2006


Τα πρώτα ΕΚΑΤΟ post είναι δύσκολα...
Μετά, συνηθίζει κανένας...


Πέρα από το χιουμοριστικό του θέματος,
θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους
για τη συνεισφορά σας,
για την επικοινωνία μας,
για τις απόψεις σας,
για το ότι επισκέπτεστε το φτωχικό μου...

Ξεκίνησε σαν μία προσωπική ανάγκη εξωτερίκευσης
αισθημάτων, απόψεων, ιδεών...

Και έτσι θα συνεχίσει...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα συνεχίσουν να έρχονται,
αλλά όλοι θα είστε ευπρόσδεκτοι...

Σας ευχαριστώ...

Ο κακός λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα…

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006


Το σκηνικό γνωστό…
Ανέμελη κι ανυποψίαστη η μικρή παιδούλα…
Αγέρωχος και πανούργος ο ενήλικας γόης…
Η συνάντηση αναπόφευκτη…
Σχεδόν σίγουρο το αποτέλεσμα…
Αποπλάνηση… Με Α κεφαλαίο…
Έρωτας με την πρώτη ματιά…
Σιγά μην μπορούσε η μικρή παιδούλα να αντισταθεί…
Σιγά μην μπορούσε ο ενήλικας γόης να αλλάξει ρότα και να φύγει…
Το τέλειο κάψιμο…
Κάτι σαν το Ολοκαύτωμα ένα πράγμα…
Ορίζεται τόπος και χρόνος…
Προμελετημένο το συμβάν…
Και ο ενήλικας γόης, με τον αέρα του κυρίαρχου, στήνει το καρέ και κάνει μάνα…
Η ανήλικη παιδούλα ακολουθεί…
Αλλά, όπως συμβαίνει σε κάθε μύθο, το τέλος είναι πέρα για πέρα απίθανο…
Η ανήλικη παιδούλα αποδεικνύεται όχι μόνο η καλύτερη μαθήτρια, αλλά η πιο ανεβασμένη δασκάλα…
Ο ενήλικας γόης τα χάνει…
Ψάχνει να βρει από πού του ήρθε…
Η ανήλικη παιδούλα ακάθεκτη μοιράζει παιχνίδι και αποκαλύπτει τα κόλπα του ενήλικα γόη, πριν αυτός τα κάνει…
Οι κινήσεις του, προκαθορισμένες για κείνη…
Οι κινήσεις της, αναπάντεχες για κείνον…
Και φυσικά η παιδούλα από κοκκινοσκουφίτσα έγινε κακός λύκος…
Αλλαγή ρόλων και ιδιοτήτων...
Τον αποτελειώνει με μία κίνηση...

Και ο μύθος, κάπου εδώ, τελειώνει...
Και όπως κάθε μύθος, κρύβει μέσα του ένα παράδοξο…

Του άρεσε τόσο πολύ του ενήλικα γόη η κυριαρχία της μικρής παιδούλας, που θέλει να ξαναπαίξουν…
Και όχι μόνο μία παρτίδα…
Μία ζωή…

Η πρώτη μας νύχτα...

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006


Η πρώτη μας νύχτα,
αργά θα κυλήσει
εσύ τ' όνειρό μου
και γύρω η σιωπή

Ποιος θα' χει το θάρρος
να πρωτομιλήσει
την πρώτη τη λέξη
ποιος τάχα θα πει

Μα αν γίνουν τα μάτια
αγάπης καθρέφτης
και το μυστικό μας
στα χείλη μας βγει

Θα πούνε τ' αστέρια
πως πήγε ένας κλέφτης
και πήρε ένα αστέρι
και το' χει στη γη


(στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης)

Η πρώτη μας νύχτα...
Δεν θέλαμε να τελειώσει...
Δεν μπορούσε να τελειώσει...
Τα φιλιά παθιασμένα...
Τα σώματα ένα...
Και μας βρήκε το ξημέρωμα...
Και δεν τελείωσε η νύχτα...
Εσύ και 'γω...
Μόνο... Μόνοι...

Θα βλέπεις...

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006



Για αρκετή ώρα, θα βλέπεις τα σύννεφα...

Για αρκετή ώρα, θα σκέφτεσαι τον προορισμό...

Για δύο μέρες, θα βλέπεις μόνο εμένα...

Για δύο μέρες, θα σκέφτεσαι τη στιγμή...

Σου υπόσχομαι, να μην το μετανοιώσεις...

Καληνύχτα...

Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006


Μάλλον θα κοιμάσαι τώρα…
Έχουν περάσει κάμποσα λεπτά από την στιγμή που κλείσαμε το τηλέφωνο και είπαμε καληνύχτα…
Ένα ακόμη βράδυ μακριά…
Ένα ακόμη βράδυ χώρια…
Ήσουν ήδη ξαπλωμένη…
Νύσταζες τρομερά…
Βλέπεις, το πρωινό ξύπνημα σε σκοτώνει…
Σε φαντάζομαι στο διπλό κρεβάτι σου επάνω…
Εκεί, στην δεξιά πλευρά, κοντά στο παράθυρο…
Το σώμα σου θα έχει πάρει τη στάση του μικρού παιδιού που κουλουριάζεται για να νοιώσει ασφάλεια και το χέρι σου θα έχει αγκαλιάσει το σεντόνι και θα το κρατάει σφιχτά…
Ή θα έχεις βγάλει το ένα από τα δύο μαξιλάρια σου και θα το έχεις πάρει αγκαλιά για να κοιμηθείς…
Κοιμάσαι εύκολα… Γρήγορα… Ήρεμα…
Παραδίνεσαι χωρίς πολλές αντιστάσεις στο γλυκό μεθύσι του ύπνου…
Και εκεί παραμένεις μέχρι το πρωί…
Μέχρι να σηκωθείς…
Αχ αυτό το πρωινό ξύπνημα…
Βάρβαρο και ύπουλο…
Έρχεται πάντα πάνω στην πιο γλυκιά στιγμή…
Όμως, μη μου στεναχωριέσαι καρδιά μου…
Το σαββατοκύριακο πλησιάζει…
Σου υπόσχομαι να σε αφήσω να κοιμηθείς όση ώρα θέλεις…
Δεν ξέρω βέβαια, αν θα θελήσεις να κοιμηθείς καθόλου, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…
Καληνύχτα αγάπη μου…
Και θα έρθω να σου κάνω παρέα στο όνειρό σου…

(Sleeping Woman – Johann Baptist Reiter)

Μια καρδιά...

Σάββατο, Ιουλίου 08, 2006


Βράδυ Παρασκευής…
Παραλιακό μαγαζί… Η ώρα περασμένη…
Η ώρα των ελληνικών τραγουδιών…
Μετά τα πρώτα 3 ποτά, ursus φυσικά, έχουμε ‘φτιάξει’ κεφάλι…
Παραγγελιά στον dj…
Η φωνή του Ρέμου στον αέρα…

‘Μαραμένη πίκρα φάνηκε
στα βλέφαρά σου επάνω
άσε να την γλυκάνω
χαρά να ξαναβγεί

Το χαμόγελο που σου 'κλεψε
εγώ θα το προκάνω
σαν ήλιο θα το κάνω
στα χείλη σου να βγει

Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
κάν' την ό,τι θες, είναι για σένανε
μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
κάν' την ό,τι θες, είναι για σένανε

Τόση πίκρα δεν την άντεξες
και πνίγηκες στο κλάμα,
το πρώτο ωραίο πράγμα
μετά τη συμφορά

Την καρδιά σου που την ράγισε
αγάπη και μαράζι
ας πει ένα δεν πειράζει
σου φέρνω μια χαρά’


Στο τραγούδαγα και το χόρευες…
Ζεϊμπέκικο στα 9/8…
Καμάρωνα και το έδειχνα…
Κάθε πάτημά σου και ένα ‘ναι’…
Μία συγκατάθεση στα λόγια του τραγουδιού…

‘…κάν’ την ότι θες, είναι για σένανε…’

(στίχοι: Φ. Νικολάου)
(Coeur Sentimental – Petra Ruther)

Τα μάτια θα βλέπουν...

Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

Τα μάτια θα βλέπουν την πόλη από την θάλασσα...
Το πλοίο θα πλησιάζει στο λιμάνι...
Θα είσαι στην αγκαλιά μου και ο αέρας θα ανεμίζει τα ξανθά σου μαλλιά...
Θα σε κοιτάω...
Θα με κοιτάς...
Θα σε φιλάω...
Θα με φιλάς...
Τι ωραίες που θα είναι οι διακοπές φέτος...

Χωριάτικη σαλάτα...

Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006

Η χωριάτικη σαλάτα είναι ένα ελληνικό πιάτο με βάση τη ντομάτα. Σε αντίθεση όμως με την απλή ντοματοσαλάτα, η χωριάτικη περιέχει και αγγούρι, φέτα, ελιές, κρεμμύδι και πράσινη πιπεριά. Εκτός από αυτά τα κύρια συστατικά, απαραίτητα είναι και λάδι, αλάτι και ρίγανη. Κάποιες φορές προστίθεται κάπαρη και ξύδι και για διακόσμηση μαϊντανός.
Μια πιο απλή της έκδοση είναι η αγγουροντομάτα, η οποία έχει μόνο αγγούρι και ντομάτα όπως δηλώνει και το όνομά της.

Προετοιμασία
Οι τομάτες κόβονται σε συμμετρικά σφηνοειδή κομμάτια μεγέθους 4-6 εκατοστών.
Τα αγγούρια αφού καθαριστούν από το πράσινο εξωτερικό τους περίβλημα (κάτι που ορισμένες φορές δεν συμβαίνει), κόβονται σε φέτες με παράλληλες πλευρές πάχους 3-6 χιλιοστών.
Το κρεμμύδι και η πιπεριά κόβονται σε λεπτές φέτες 2-3 χιλιοστών και τοποθετούνται πάνω στη σαλάτα μετά τη ντομάτα και το αγγούρι.
Τέλος, προστίθεται η φέτα, σε ένα παραλληλόγραμμο κομμάτι 4-6 εκατοστά επί 6-12 εκατοστά και οι ελιές (μαύρες συνήθως), το λάδι (αρκετό), αλάτι και ρίγανη.
Η σαλάτα δεν ανακατεύεται πριν σερβιριστεί στο τραπέζι. Προσφέρεται σε βαθύ πιάτο.

Κατανάλωση
Όταν η σαλάτα σερβιριστεί στο τραπέζι, έμπειρο μέλος της παρέας αναλαμβάνει το ανακάτεμά της.
Η χωριάτικη σαλάτα καταναλώνεται είτε από το ίδιο πιάτο (παραδοσιακά), είτε μοιράζεται στους συνδαιτυμόνες μετά το στάδιο του ανακατέματος.

(Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

Πάντα μ’ άρεσαν οι σαλάτες…
Και σήμερα είπα να ‘φτιάξω’ μια του τόπου μου…
Καλημέρα και καλοφάγωτη…

Σ'αυτή την πέτρα...

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006


Τώρα που είπα να καιρός για να το σκάσω
ήρθε το Άστρο με τα ξέπλεκα μαλλιά
με μια σαΐτα μες στο πόθο πυρωμένη
ρίχνει πενιές στην πίκρα: βελονιά!

Μέσα στη ζούγκλα την τρελλή της οικουμένης
μπαίνει το Άστρο με τα ξέπλεκα μαλλιά
με μια σαΐτα τη χαρά θε να σκορπίσει
στο παιδομάνι: διπλοβελονιά!

Σ’ αυτή την πέτρα που ο χρόνος δεν ορίζει
φτάνει το άστρο με τα ξέπλεκα μαλλιά
και οι σαΐτες μες στη γνώση βουτηγμένες
δώρο γλυκό: τριπλοβελονιά!

(στίχοι: Κώστας Ερνάνης)

Κάποιο βράδυ του Μάρτη του 1996, τα ΜΜΕ μετέδωσαν πως ήρθε στον Πλανήτη Γη, ένα Άστρο, που μας επισκέπτεται – είπαν – κάθε εβδομήντα χρόνια! Και πως φεύγοντας διαγράφεται πίσω του η κινούμενη ζωγραφιά μιας ‘χαίτης’ (σα μαλλιά ξέπλεκα…) δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων…

Για σένα Άστρο μου…

…για όσους αγάπησα και για όσους αγαπήσω…

Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006


Έτσι αφιέρωνες το αγαπημένο σου κομμάτι...
'Το άγαλμα' από τον αξέχαστο 'Δρόμο' των Μ. Πλέσσα - Λ. Παπαδόπουλου...
Την αφιέρωση την έκανες στον πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό της περιοχής σου...
Και έλαμπες προχθές που μου το διηγόσουν...
Σαν τότε... Όταν ακόμη ήσουν κορίτσι στα 17...
Τότε... Στην μεταμόρφωσή σου σε κοπέλα... Σε γυναίκα...
Τότε που ένοιωσες το πρώτο ερωτικό σκίρτημα να χτυπάει την πόρτα της καρδιάς σου...
Χαιρόμουν και συνάμα πονούσα...
Χαιρόμουν για τις γλυκές αναμνήσεις που σου έφερναν στο νου αυτές οι εικόνες...
Πονούσα, γιατί το ερωτικό αυτό σκίρτημα, δεν ήταν για μένα...
'Χαζούλη μου' μου είπες όταν διέκρινες αυτή την σκιά στα μάτια και στα λόγια μου...
'Στο αφιερώνω... Για σένα...' μου είπες...
Πόσο με ξέρεις, σκέφτηκα... Και αμέσως έλαμψα...
Και συνειδητοποίησα ότι μπορεί να μην ήμουν το πρώτο σου ερωτικό σκίρτημα εγώ, αλλά θα είμαι το τελευταίο...
Το κλείσιμο του κύκλου σου...
Η αρχή του δικού μας...

('Stone Circle' - Martin Hill)