Ιχνη στην άμμο...

Παρασκευή, Ιουνίου 30, 2006



Τα πατήματά μας, θα μας οδηγήσουν στη θάλασσα...

Τα ίχνη επάνω στην άμμο θα δείχνουν τον προορισμό μας...

Θα παίξουμε στη θάλασσα...

Θα βουτήξουμε...

Θα καταδυθούμε...

Θα βγούμε και θα στεγνώσουμε κάτω από τον καυτό ήλιο...

Θα τινάξεις τα μαλλιά σου επάνω μου και μετά θα το βάλεις στα πόδια για να μην σε πιάσω...

Θα γελάς και θα μου χαρίζεις όλο τον κόσμο στο γέλιο σου...

Καλό μας Σαββατοκύριακο...

Τριαντάφυλλο μου...

Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006


Ο μύθος λέει ότι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα.
Μια μέρα η Χλωρίδα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι.
Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και της ομορφιάς και τον Διόνυσο το θεό του κρασιού.
Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος το νέκταρ για γλυκιά ευωδιά.
Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.

Ο μύθος ανάλογος της ομορφιάς και του αρώματος που κλείνει ένα τριαντάφυλλο μέσα του…
Η ομορφιά και το άρωμα του τριαντάφυλλου, ανάλογα με τις δικές σου χάρες…
Για σένα τριαντάφυλλο μου…


(“Bel Bouquet” – Kimberly Poloson)

Νυχτερινό...

Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006


"έστρωσε η παρτίδα με το ναι και όχι,
ποιος θα 'ναι το ψάρι, ποιος θα 'ναι η απόχη

ζάρια στα ποτήρια έριξες παγάκια,
τάβλι είναι η νύχτα, πούλια τα κορμάκια."


επειδή ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι...
και κάθε παιχνίδι έχει τους όρους του...
και οι όροι υπόκεινται σε αλλαγές και τροποποιήσεις...

Το ξύπνημα...

Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006


Σάββατο πρωί…
Είχαμε κοιμηθεί αργά το προηγούμενο βράδυ…
Η βόλτα στην παραλία, το δυνατό κόκκινο κρασί, η διάθεση για νυχτερινό μπάνιο και, εντέλει, το νυχτερινό μπάνιο στα καθαρά νερά της ήρεμης θάλασσας, μας έριξαν στο κρεβάτι αργά…
Δεν μας ένοιαξε όμως…
Όλος ο κόσμος μας ήταν μέσα στο δωμάτιό μας, όλη η ζωή μας πάνω σ’ αυτό το κρεβάτι…
Σηκώθηκα στο πρώτο φως του πρωινού…
Συνήθεια της καθημερινότητας βλέπεις…
Έφτιαξα πρωινό…
Σκέτο γαλλικό καφέ και τοστ μόνο με τυρί…
Τίποτε άλλο… Λιτό και απέριττο…
Σαν εσένα…
Σερβιρισμένο σε δίσκο…
Στο κρεβάτι…
Στον κόσμο μας…
Σε ξύπνησα με ένα φιλί…

Τηλεφώνημα...

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006


Γεια σου μωράκι μου…
Έλα… τι έγινε;;;
Καλά ματάκια μου… Πήρα να σου πω κάτι…
Τι;;;
Σ’ αγαπώ… Πολύ…
Χαζούλη μου…
Δεν με πιστεύεις;;;
Σε πιστεύω…
Τότε;;;
Απλά, σε λέω χαζούλη μου… Πειράζει;;;
Όχι ζωούλα μου… Όχι… Μου λείπεις…
Και 'μένα…
Θέλω να σε δω…
Μα δεν γίνεται τώρα… Δουλεύουμε…
Και θα μας κολλήσει αυτό;;; Εδώ κάνουμε άλλα κι’ άλλα…
Το ξέρω χαζούλη μου… Το ξέρω…
Λοιπόν… Σε πόση ώρα;;;
Όποτε θέλεις…
Έρχομαι…
Έλα…
Τα λέμε από κοντά…
Ναι…

(“Lips” – Andy Warhol)

Πλυμένα...

Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006


Παλιά ρούχα…
Πολυφορεμένα…
Ξεκαθάρισμα…
Πέταμα άχρηστων…
Από τα κρατούμενα…
Λερωμένα, άπλυτα, παραπεταμένα, παραμελημένα…
Πλύσιμο… Καθάρισμα… Μαλακτικό…
Στέγνωμα στον ήλιο και στον καθαρό αέρα…
Και μετά καλοφόρετα…
Για να είσαι καθαρός…
Για να λάμπεις…

Μία σταγόνα βροχής...

Τετάρτη, Ιουνίου 21, 2006


Τα ήρεμα νερά, ήρεμα κινούνται…
Τα ήρεμα νερά, ακίνητα λιμνάζουν…
Ώσπου μία σταγόνα βροχής τα ταράζει…
Ώσπου η εξωτερική παρέμβαση τους αλλάζει την κατάσταση…
Μία σταγόνα αρκεί να τα κινήσει…
Μία σταγόνα αρκεί να τους δώσει ζωή…
Και όλα αλλάζουν…
Με μία σταγόνα βροχής…
Φανταστείτε ολόκληρη την βροχή…

Σταυροδρόμια...

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006


Η ζωή μου με έφερνε πάντα σε σταυροδρόμια…
Σταυροδρόμια επιλογών…
Σταυροδρόμια επικράτησης…
Επικράτησης της λογικής σε σχέση με την καρδιά…
Σταυροδρόμια που έκαναν την απόφαση δύσκολη…
Ξέρω, ότι κάθε απόφαση εμπεριέχει ρίσκο…
Γνώρισα ότι κάθε απόφαση κοστίζει…
Γνώρισα ότι κάθε απόφαση έχει απώλεια…
Όμως, προσπάθησα να πάρω την απόφαση που θα με έκανε να βλέπω τον δρόμο εμπρός μου και όχι τον δρόμο που άφησα πίσω μου…
Δεν ξέρω αν αποφάσισα σωστά…
Ξέρω όμως ότι κοιτάζω μπροστά…

Οι ήχοι του Σαββάτου...

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006



Ήχοι του Σαββάτου…
Ήχοι του απογεύματος…
Ήχοι απόκοσμοι…
Ήχοι εσωτερικοί…
Δυνατοί… Γεμάτοι πάθος…
Να γεμίζουν το δωμάτιο…
Να γεμίζουν εμάς…
Να ακούγονται στ’ αυτιά και στην καρδιά μας…
Να μας ξεκουφαίνουν…
Κάθε φορά πιο δυνατοί…
Κάθε φορά πιο δικοί μας…



("The dream" - Pablo Picasso)

Ζήλια...

Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006


"Σύμφωνα με τον Φρόιντ, υπάρχουν τρία είδη ζήλιας: η φυσιολογική, η νευρωτική και η παθολογική.
Η φυσιολογική ζήλια είναι το συναίσθημα που αισθάνονται λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους και προκαλείται από τη συμπεριφορά κάποιου τρίτου. Έτσι, μια γυναίκα μπορεί να νιώσει ζήλια, όταν άλλες γυναίκες περιστοιχίζουν τον άνδρα της σε ένα πάρτι. Αυτό το φυσιολογικό συναίσθημα πιθανότατα εξαφανίζεται από μόνο του, χωρίς να προκαλέσει ορατές αλλαγές στη συμπεριφορά της.

Η νευρωτική ζήλια εμφανίζεται έντονα σε υπερευαίσθητα άτομα και συνήθως δεν οφείλεται σε σοβαρές ή ορατές αιτίες. Βασίζεται σε βαθιά ριζωμένα αισθήματα ενοχής και στο μηχανισμό άμυνας που ονομάζεται προβολή (η πράξη τού να "προβάλλουμε" τα δικά μας αρνητικά ή κοινωνικώς απαράδεκτα συναισθήματα σε κάποιον άλλο). Για παράδειγμα, ο άνδρας που είχε μια εξωσυζυγική σχέση και αισθάνεται τύψεις και ενοχές για την πράξη του, "προβάλλει" τα συναισθήματά του στη γυναίκα του και την κατηγορεί για προκλητική συμπεριφορά και για την πιθανότητα απιστίας. Αρχίζει να νιώθει νευρωτική ζήλια, η οποία πηγάζει από τον ίδιο του τον εαυτό, τα συναισθήματα και τις πράξεις του, καθώς και από το φόβο μήπως η γυναίκα του διαπράξει απιστία.
Η παθολογική ή αρρωστημένη ζήλια ξεπερνά τα όρια του κοινωνικά αποδεκτού και σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την έμμονη ιδέα της απιστίας. Το άτομο που νιώθει αυτό το βασανιστικό συναίσθημα αισθάνεται συνήθως μειονεκτικά απέναντι στο σύντροφό του (ακόμα και αν δεν το παραδέχεται) και παρατηρεί εξονυχιστικά τη συμπεριφορά του άλλου, προκειμένου να βρει πειστήρια και αποδείξεις για την υποτιθέμενη απιστία. Μέσα από το διαστρεβλωτικό αυτό πρίσμα και το μεγεθυντικό φακό της μόνιμης ανησυχίας, παρεξηγεί και παρερμηνεύει το σύντροφό του, που βέβαια υποφέρει από αυτήν τη συμπεριφορά."

Αγαπάτε;;; Ζηλεύετε;;; Πολύ ή λίγο;;;

("Jealousy" by Pierre Narcisse Cuerin)

Ηλιος...

Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006


Καλημέρα μας…
Σήμερα έχει μία πολύ όμορφη μέρα έξω…
Μετά τη μουντάδα των τελευταίων ημερών, μας χρειαζόταν κάτι τέτοιο… Μου χρειαζόταν κάτι τέτοιο…
Μία μέρα που να μπορεί να σε γεμίσει με φως… Ένα ανατρεπτικό και λαμπερό φως, για να φωτιστούν και τα πιο βαθιά μέρη του ‘είναι’ σου…
Έχει μεγάλη σημασία το φως… Φωτίζει τις σκιές και μπορείς να δεις μέσα τους… Τις κάνει ευδιάκριτες και αντιμετωπίσιμες… Και όσο περισσότερο το φως, τόσο ευκολότερη η αντιμετώπιση…
Και δεν μιλάμε για το οποιοδήποτε φως… Μιλάμε για το φυσικό φως… Το φως που υπάρχει άπλετο γύρω μας… Και το φως που υπάρχει κρυμμένο μέσα μας… Χαρισμένα και τα δύο…
Ο ήλιος όλων και ο ήλιος ο δικός μας…
Ας τους χαρούμε λοιπόν και τους δύο… Ας μπορέσουμε να τους αντικρίσουμε και να τους νοιώσουμε και τους δύο…
Φωτιστείτε και φωτίστε τον κόσμο σας…
Το έχετε και το έχει ανάγκη…
Α! Και μην ξεχάσετε το αντηλιακό…

Αστέρι μου, φεγγάρι μου...

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Αστέρι μου φεγγάρι μου
της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θα 'ρθω πάλι
κοντά σου θα 'ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί
και να με πάρεις πάλι


Χθες βράδυ…
Ο ήχος του τραγουδιού από τα χείλη της Χαρούλας στ’ αυτιά μου…
Μοναδική παρέα ένα chardonnay και ΄συ…
Στα χείλη το κρασί, στο μυαλό εσύ…

Αγάπη μου αγάπη μου
η νύχτα θα μας πάρει
τ' άστρα κι ο ουρανός
το κρύο το φεγγάρι


Κοιτάω τον ουρανό…
Βλέπω τ’ αστέρια, το φεγγάρι και το πρόσωπό σου…
Είναι εκεί…
Τα μάτια σου, τα χείλη σου…
Είσαι εκεί, από πάνω μου…
Είμαι εκεί, κοιτώντας σε…

Θα σ' αγαπώ
θα ζω μες το τραγούδι
θα μ' αγαπάς

θα ζεις με τα πουλιά
θα σ' αγαπώ

θα γίνουμε τραγούδι
θα μ' αγαπάς

θα γίνουμε πουλιά

Και βγαίνει μόνο μία λέξη από τα χείλη μου…

Σ’αγαπώ…

(στίχοι: Γ. Θεοδωράκης)

Ξημέρωμά μου...

Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006


Ξημέρωμά μου…
Τα μάτια μου ξαφνιάστηκαν…
Είχαν μείνει στο σκοτάδι όλη τη νύχτα, ίσως και όλη τους τη ζωή…
Όπως και όλο μου το σώμα…. Και το μυαλό…
Ξύπνησαν όλα με μιας…
Όλες μου οι αισθήσεις και τα αισθητήρια…
Ξύπνησαν όλα, όταν είδαν το φως σου…
Όταν τα έλουσε η θέρμη σου…
Είδαν εσένα…
Και όλα άλλαξαν…
Και όλα φωτίστηκαν…
Μέσα μου, γύρω μου…
Ήρθες εσύ…
Και είναι ακόμη, όπως εκείνη την πρώτη φορά…
Ζεστά και ήρεμα…
Όπως την πρώτη φορά…
Τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα μου…
Όπως την πρώτη φορά…

Που είσαι;;;

Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006


Που είσαι;;;
Έφυγες ξαφνικά…
‘Έχω να μιλήσω… Πρέπει να μιλήσω…’ είπες και έφυγες… Χάθηκες…
Ξαφνικά…
Και έμειναν όλα μετέωρα… Όλα έχασαν τον ρυθμό και την ουσία τους…
Και ’συ κάπου μακριά… Αλλού…
Και ‘γω εδώ δίπλα…

Να περιμένω το πρόσωπό σου να ξαναφανεί…
Την ανάσα σου για να αναπνεύσει το κορμί μου…

Το κρεββάτι μου...

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006


Οσοι πιστοί προσέλθετε...
Ολοι ευπρόσδεκτοι...
Παρακαλώ όμως, για να μην υπάρξει παρεξήγηση,
να μου δηλώσετε ημερομηνίες...
Βλέπετε, η πληρότητα επιτυγχάνεται εύκολα...
Καλά να περνάμε...

Με ένα γεια...

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

Της καρδιάς τα ραγίσματα,
της αγάπης τα κρίματα,
του καημού μου τα αισθήματα
θα ξυπνάνε με άχτι.

Θα χτυπάνε πισώπλατα
τα φιλιά που δεν ξόφλησα,
οι αναμνήσεις που ξόρκισα,
στου τσιγάρου τη στάχτη.

Κι έχεις δίκιο να ρωτάς,
πώς κι έτσι πάντα ο έρωτας
ζητάει δύο αναπνοές ψηλά για να πετάξει,
ενώ ο μαύρος χωρισμός
είναι απόφαση του ενός,
που την καρδιά του δεύτερου με ένα "γεια" θα κάψει.

Θα τους πω για το δάκρυ μου,
κάτι μπήκε στα μάτια μου,
θα μετρώ τα κομμάτια μου
μοναχός σε μιαν άκρη.

Της καρδιάς τα παθήματα
θα μου δίνουν μαθήματα
και θα πνίγω τα αισθήματα
σιωπηλά σ' ένα δάκρυ.

Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου

Το αστέρι σου...

Η Μεγάλη Άρκτος.
Αν και ο αστερισμός αυτός δεν μοιάζει με άρκτο (αρκούδα), σχεδόν όλα τα έθνη και σε όλες τις εποχές τον ονόμαζαν έτσι. Η Ελληνική Μυθολογία αναγνωρίζει σε αυτόν την ωραία Καλλιστώ, που κίνησε τη ζήλια της Ήρας με συνέπεια να την μεταμορφώσει σε αρκούδα. Έτσι άρχισε να περιπλανιέται στα δάση μέχρι που συνάντησε το γιο της τον Αρκάδα. Θέλησε να τον αγκαλιάσει, αλλά αυτός δεν αναγνώρισε τη μητέρα του, φοβήθηκε το θηρίο και σήκωσε το όπλο του για να την σκοτώσει. Ο Δίας, όμως τους λυπήθηκε και για να εμποδίσει το έγκλημα, τους ανύψωσε στον ουρανό, όπου έγιναν η Καλλιστώ, η Μεγάλη Άρκτος και ο Αρκάδας, η Μικρή Άρκτος. Αυτή η τιμή που τους έγινε εξαγρίωσε περισσότερο την Ήρα, η οποία παρότρυνε τον Ωκεανό και τη Θέτιδα να απαγορέψουν στους δύο αυτούς αστερισμούς να πλησιάζουν τα υγρά βασίλειά τους. Εξαιτίας της απαγόρευσης αυτής οι Άρκτοι περιστρέφονται συνεχώς γύρω από τον ουράνιο πόλο χωρίς ποτέ να δύουν κάτω από τον ορίζοντα.
Επειδή τα άστρα της Άρκτου είναι ορατά όλες τις εποχές του χρόνου για τους βόρειους λαούς, ήταν φυσικό να χρησιμεύσουν ως ρολόγια, τα οποία δείχνουν την πρόοδο της νύχτας με την αργή περιστροφική τους κίνηση. Το αστέρι που βρίσκεται στο μέσο της ουράς της είναι το γνωστό διπλό άστρο Μιζάρ με τον πολύ μικρότερο Αλκόρ. Στην αρχαιότητα το διπλό αυτό σύστημα χρησιμοποιείτο για να ελέγχουν οι αξιωματικοί αν οι στρατιώτες τους έβλεπαν καλά. Ονομάζεται και Αλ-Σαϊδάκ, ή Δοκιμή και όποιος το διακρίνει καλά έχει σίγουρα καλή όραση. Κάποιες παραδόσεις συνδέουν τα δύο αυτά άστρα με το άλογο και τον καβαλάρη, ενώ στη Γερμανία η παράδοση λέει ότι ο Αλκόρ παριστάνει έναν καροτσέρη ο οποίος κέρδισε την βασιλεία των ουρανών επειδή βοήθησε τον κατάκοπο Σωτήρα. Αυτός όμως δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο τέτοιας τιμής, και αντί για αυτό ζήτησε να οδηγεί τα ουράνια άλογα του Κυρίου. Αλλά και στην Ιταλία ο Αλκόρ ήταν γνωστός ως ο "Μικρός Αστρικός Ιππέας".

Εκεί, στην Μεγάλη Άρκτο είναι το αστεράκι σου…
Εκεί, θα σηκώνεις τα μάτια σου και θα το βλέπεις…
Άρα, και τις νύχτες θα έχεις κάτι δικό σου να σε φωτίζει…

Οι τοίχοι...

Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Έπρεπε να ξέρω, ως μηχανικός, ότι οι τοίχοι είναι σκληρά πράγματα…
Ιδιαίτερα, τοίχοι οι οποίοι χτίστηκαν πριν από 20 χρόνια και ακόμη στέκουν…
Πως είχα την εντύπωση πως θα μπορούσα να τους ρίξω μόνο με ένα φύσημα;;; Με μία καινούργια πνοή… Πως έσφαλα τόσο;;;
Ετρεξα καταπάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα…
Φύσηξα…
Δεν έπεσαν…
Και χτύπησα με όλη μου τη δύναμη επάνω τους…
Και νίκησαν αυτοί…
Όπως νικάνε πάντα οι τοίχοι… Με ζημιές, αλλά γεροί στη θέση τους…
Και ‘γω μαζεύω τα συντρίμμια μου και ξαναπροσπαθώ…
Που ξέρεις;;;
Μπορεί η νέα πνοή να βρει το αδύνατο σημείο τους και να πέσουν…
Ποιος ξέρει;;;

Η βάρκα μας...

Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

Το φετινό καλοκαίρι μπήκε για τα καλά στη ζωή μας...
Η ζωή μας κινείται στους ρυθμούς των καλοκαιρινών διακοπών...
Μέσα σε όλα τα άλλα, πρέπει να ετοιμάσουμε την βάρκα μας...
Για να μπορούμε να πηγαίνουμε για "καθετή", όταν έχει "λαδιάσει" η θάλασσα...
Την ώρα που ενώνει η θάλασσα με τον ουρανό...
Για να μπορούμε να πηγαίνουμε "συρτή", τα μεσημέρια της μεγάλης ζέστης...
Οταν δεν σε κρατάει το σπίτι και θέλεις να γίνεις ένα με τη θάλασσα...
Η βάρκα μας, μας περιμένει υπομονετικά να μας προσφέρει τις υπηρεσίες της...
Περιμένει υπομονετικά να επιβιβαστούμε επάνω της και να κάνουμε το κέφι μας και την όρεξή μας...
Να γίνει το μέσο της εκτόνωσής μας...
Λοιπόν... Επίδοξοι ψαράδες... Τι περιμένετε;;;
Ποιος θα κάνει φέτος σεφτέ;;; Ποιος θα πιάσει την καλύτερη ψαριά;;;
Τα στοιχήματα πέφτουν... Οι ερασιτέχνες φωτογράφοι περιμένουν να απαθανατίσουν τις στιγμές...
Και ΄συ πατέρα, να είσαι καλά... Για τους δρόμους που μας άνοιξες...

Κάθετι για σένα...

Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006



Είναι από εκείνες τις φορές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους…
Από εκείνες τις φορές που κάθε τι, πέρα από την αγαπημένη σου, δεν έχει νόημα…
Που μπορείς να κάνεις για εκείνη αυτά που θέλει η ψυχή σου…
Είναι από τις φορές που θέλεις να κάνεις πράξη κάθε σου τρέλα, αρκεί να μπορέσεις να την δεις να γελάει…
Από τις φορές που σ’ αρέσει να υπόσχεσαι, γιατί ξέρεις ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις κάθε υπόσχεση, όσο παράλογη ακούγεται…
Σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις αυτή τη δύναμη…
Να Θέλω και να Μπορώ…
Σ’ ευχαριστώ…

Μη ρωτάτε γιατί πίνω...

Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006

Εχθές το βράδυ μιλήσαμε…
Δεν ακουγόσουν καθόλου καλά…
Και λογικό… Είχα κάνει πάλι λάθος…
Πάλι σε πλήγωσα…
Πάλι σε έφερα στα όρια του να μου κλείσεις το τηλέφωνο και να σηκωθείς να φύγεις…
Δεν θα σε κατηγορούσα…
Εξάλλου, τι φταις εσύ για τις δικές μου εμμονές και σκιές…
Πήρα τη vodka παρέα…
Λίγος πάγος, λίγο bitter lemon…
Και το ράδιο να παίζει πενιές…
Γιατί ο νταλκάς χωρίς πενιά δεν αξίζει, που λέει και η αδερφή μου…
Κι’ αν το τραγούδι μιλούσε για κάποιον που πίνουν στην υγειά του, εγώ έπινα για σένα…

«Μη ρωτάτε γιατί πίνω
Πίνω απόψε στην υγειά του
Για ό,τι πρόλαβα να ζήσω
Λίγο μεσ’ στην αγκαλιά του…
»

Και έπινα, και έπινα...