Αν απαντούσαν άνδρες στα γυναικεία περιοδικά...

Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2006

Καλημέρα...
Μιας και γκρινιάξαμε χθες, είπα σήμερα να γελάσουν λίγο τα χείλη μας...
Ελπίζω, οι γυναίκες της παρέας, να διαθέτουν αρκετό χιούμορ... Να ξέρετε ότι σας αγαπάμε πάντα...


Ακολουθούν απαντήσεις, όπως θα τις εξέφραζε ένας άνδρας, σε ερωτήσεις γυναικών:

Αγαπητή Μίρκα, Το αγόρι μου σκέφτεται ακόμα τις πρώην του. Φοβάμαι ότι δε θα μου είναι πιστός.
Ανήσυχη Ντάλια

Αγαπητή Ανήσυχη Ντάλια, Η ικανότητα ενός άνδρα για αγάπη είναι απεριόριστη. Έχει δε αποδειχθεί ότι αυξάνεται με τον αριθμό των ερωτικών συντρόφων. Επομένως, με το να έχει κι άλλες γυναίκες ο σύντροφός σου ουσιαστικά αυξάνει την αγάπη του για σένα. Πρόσφερέ του ένα ρομαντικό δείπνο και κάνε τα στραβά μάτια στα ασήμαντα μικρά του ολισθήματα.



Αγαπητή Μίρκα, Ο αρραβωνιαστικός μου περνάει πολλά βράδια με "τα παιδιά" όπως αποκαλεί τους φίλους του.
Μοναχική τουλίπα

Αγαπητή Μοναχική τουλίπα, Πρόκειται για απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά και θα πρέπει να την ενθαρρύνεις. Ο άντρας είναι από τη φύση του κυνηγός και χρειάζεται να επιβεβαιώνεται κάνοντας συντροφιά με άλλους αρσενικούς. Ωστόσο, θα πρέπει να ξέρεις ότι η παρέα με τους φίλους του είναι μεν ευχάριστη αλλά και του προκαλεί στρες οπότε το να γυρίζει κοντά σου είναι μια ανακούφιση. Δεν έχεις παρατηρήσει πόσο πιο τρυφερός είναι όταν γυρίζει σε σένα; Ένα ρομαντικό δείπνο και απόλυτη ελευθερία είναι ό,τι καλύτερο.



Αγαπητή Μίρκα, Ο άντρας μου πρόσφατα μου εξέφρασε την επιθυμία να κάνουμε ερωτικό τρίο με την αδελφή μου. Μου φαίνεται λάθος. Τι να κάνω;;;
Μονογαμική Ανεμώνα

Αγαπητή Μονογαμική Ανεμώνα, Είναι φανερό ότι ο άντρας σου, σου είναι πλήρως αφοσιωμένος. Δε σε χορταίνει! Γι' αυτό αναζητά το επόμενο καλύτερο δυνατό: την αδελφή σου. Σκέψου το ως ευκαιρία να συσφίξετε τους οικογενειακούς σας δεσμούς. Θα πρότεινα να συμπεριλάβετε και μερικά ξαδέλφια.
Πάντως αν διστάζεις ακόμα, άφησέ τον να πραγματοποιήσει το όνειρό του με τους θηλυκούς συγγενείς σου, κάνε του ένα ακριβό δώρο και φυσικά μαγείρεψέ του ένα καλό δείπνο.



Αγαπητή Μίρκα, Το αγόρι μου ζητά διαρκώς να κάνουμε στοματικό έρωτα. Από τη μαμά μου ξέρω ότι αυτή η πράξη δεν είναι για κορίτσια καλών οικογενειών.
Ντροπαλό Γιασεμί

Αγαπητό Ντροπαλό Γιασεμί, ΚΑΝΤΟ! Το σπέρμα έχει όχι μόνο καλή γεύση αλλά και ελάχιστες θερμίδες! Είναι θρεπτικό, σε βοηθά να κρατηθείς σε φόρμα, αυξάνει το μέγεθος του στήθους σου και δίνει λάμψη στο θαμπό δέρμα. Οι άνδρες το ξέρουν αυτό από ένστικτο, γι' αυτό και το προτείνουν. Η προσφορά του φίλου σου δείχνει πόσο σε αγαπά διότι πρέπει να ξέρεις ότι το στοματικό σεξ για τον άνδρα είναι επίπονο. Παρατήρησε την έκφραση του προσώπου του όταν θα το κάνεις. Σου συνιστώ να τον ευχαριστήσεις (έμπρακτα) και να του προσφέρεις ένα καλό δείπνο.




Αγαπητή Μίρκα, Ο αρραβωνιαστικός μου πέφτει για ύπνο αμέσως μετά το σεξ και ποτέ δεν κουβεντιάζει μαζί μου! Τι να κάνω;;;;
Παραμελημένη Φρέζα

Αγαπητή Παραμελημένη Φρέζα, Το σεξ είναι πολύ δύσκολο και επίπονο έργο για έναν άντρα. Εξυπακούεται ότι μετά χρειάζεται οπωσδήποτε ξεκούραση. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο σ' αγαπά, τόσο πιο κουραστικό το σεξ άρα τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη του για ξεκούραση. Προς Θεού, μην τον πιέζεις! Αγόρασέ του ένα ακριβό ρολόι και μαγείρεψέ του ένα καλό δείπνο.




Αγαπητή Μίρκα, Η διάρκεια του σεξ με τον άντρα μου είναι μόλις 60 δευτερόλεπτα.
Ανικανοποίητη Γαρδένια

Αγαπητή Ανικανοποίητη Γαρδένια, Είμαι συγκλονισμένη! Ο σύζυγός σου σε λατρεύει. Τον ερεθίζεις τόσο πολύ που δε μπορεί να συγκρατηθεί. Όσο πιο γρήγορο τόσο πιο μεγάλη η αγάπη του άνδρα για τη σύντροφό του, πίστεψέ με. Αγόρασέ του ένα πλήρες σετ κατασκευής επίπλων και φυσικά μαγείρεψέ του ένα καλό δείπνο.




Αγαπητή Μίρκα, Ο φίλος μου δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα προκαταρκτικά.
Αγχωμένη Ορχιδέα

Αγαπητή Αγχωμένη Ορχιδέα, Τα προκαταρκτικά είναι επιζήμια για την υγεία ενός άνδρα. Και το να τα ζητάς υποδηλώνει ότι δεν τον αγαπάς αρκετά. Θα έπρεπε να είσαι πάντα έτοιμη για τη σεξουαλική πράξη. Εξάλλου, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Αποζημίωσέ τον με μια συνδρομή στο Playboy και ένα ρομαντικό δείπνο.




Αγαπητή Μίρκα, Δεν έχω νιώσει ποτέ οργασμό με τον καλό μου.
Απογοητευμένη Παπαρούνα

Αγαπητή Απογοητευμένη Παπαρούνα, Ο γυναικείος οργασμός είναι ένας μύθος, που συντηρούν αυτές οι επικίνδυνες φεμινίστριες που μισούν τους άνδρες. Αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την οικογενειακή σταθερότητα. Μην του το επισημάνεις ποτέ. Δείξε του όλη σου την αγάπη με ένα ακριβό δώρο και μην ξεχνάς ένα καλό ρομαντικό γεύμα πάντα βοηθά...

(για την αντιγραφή yiorgos)

Ανοιξη...

Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2006

Καλημέρα σας….
Σήμερα θα γκρινιάξω… Κάτι που δεν το συνηθίζω, αλλά δεν αντέχω άλλο…
Εχω μία τρομερή δυσκολία… Εχει μπει η Ανοιξη, πλησιάζει το Καλοκαίρι, και μου έχει τινάξει τη διάθεση για δουλειά στον αέρα… Και έχω πολύ δουλειά πίσω ακόμη…
Θα ήθελα να ήμουν σε καμιά παραλία, να βλέπω θάλασσα, να μυρίζω ιώδιο και να πίνω ουζάκια, μπύρες, τσίπουρα ή ότι άλλο θα ήθελα… Μεζεδάκι αντίστοιχο (ψαράκι, χταποδάκι, γαρίδες κλπ) και συζήτηση επί παντός επιστητού με την παρέα… Είτε μικρή είτε μεγάλη…
Να μιλάς για σχέσεις, ταξίδια, βόλτες, να κάνεις σχέδια, να αλλάζεις γνώμη… Να μαλώνεις, να κουτσομπολεύεις, να ερωτοτροπείς… Ξέρεται, αυτά τα πράγματα που συζητάνε οι παρέες, πίνοντας και τρώγοντας…
Από τα ηχεία του καταστήματος να ακούγεται η φωνή του Γιάννη:

Γιάντα να μη θέλεις, γιάντα
Την αγάπη μου για πάντα...

Και να ταξιδεύει το μυαλό σου στα νησιά και στις παραλίες μας, στο γαλάζιο τους… Στα στενά σοκάκια τους και στους ασβεστωμένους τοίχους και αυλές…
Και να σε πιάνει μια γλυκειά ζάλη από το ποτό… Και να ξεχνιέσαι…
Και να ανυπομονείς να φύγεις…
Καλημέρα μας…

Φωτιά μου...

Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006

Καλημέρα…

Σήμερα αφιερώνω σε όλες τις υπέροχες υπάρξεις που μας περιβάλλουν, τις γυναίκες, ένα αγαπημένο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη…

Με χάδια τρομαγμένα, με διψασμένα χάδια
του νου μου τα σκοτάδια απόψε ντύνομαι

Λευκό πανί υψώνω και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει, σου παραδίνομαι

Φωτιά μου εσύ κ' αγέρας στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δωσ’ μου και γίνε μου φως μου χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κ' αγέρας στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δωσ’ μου και γίνε του κόσμου το πέρας

Μονάχη μες τους ξένους και μες τους φίλους μόνη
να 'ξερα τί σε σώνει στο γέλιο στη χαρά
Γυαλί που δεν ραγίζει θα 'βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω με δανεικά φτερά

Φωτιά μου εσύ κι' αέρας στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δωσ’ μου και γίνε μου φως μου χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κ' αέρας στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δωσ’ μου και γίνε του κόσμου το πέρας

Της φυλακής μου πόρτα εσύ και αντικλείδι
και ‘γω μικρό στολίδι στον άσπρο σου λαιμό
Θα πω ένα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα μάτια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ


Για τις φωτιές και τα αντικλείδια της ζωής μας…

Με τα φρένα σπασμένα...

Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006

Καλημέρα ταξιδευτές…
Πόσοι από εμάς έχουν βιώσει αυτή τη φράση στη ζωή τους, στη σχέση τους; Πόσοι από εμάς θα ήταν διατεθειμένοι να μπουν σε μία σχέση, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες;
Στη ζωή μου κάποτε, πριν πολλά χρόνια, έζησα μία σχέση που προϋπέθετε συμπεριφορά «με σπασμένα τα φρένα»…
Μία σχέση με μία υπέροχη γυναίκα, που έπρεπε να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και ανασφάλειες που ένοιωθε και να έρθει να «καούμε» μαζί…
Για μένα ήταν πιο εύκολο… Πιο νέος, στο ξεκίνημα της καριέρας μου, και με περισσή διάθεση και δύναμη, λόγω ηλικίας και ατσαλάκωτης ζωής, είχα όλη τη διάθεση να στηρίξω και να υπερασπιστώ αυτή τη σχέση που έκαιγε το είναι μου…
Είπαμε όμως… Το κάψιμο χρειάζεται δύο…
Δεν είναι εύκολο… Στοιχίζει και για να ποντάρεις στο στοίχημα θέλει δύναμη…
Ξέρετε, απέχει πολύ η πράξη από τη θεωρία… Ολοι στη θεωρία είμαστε καλοί… Υποστηρίζουμε αυτό που μας δίνει την πεποίθηση ότι είμαστε δυνατοί και μπορούμε να παλέψουμε το τετριμμένο, αλλά είμαστε ανίκανοι να το πραγματοποιήσουμε…
Με ωραία λόγια και θεωρίες, αναλύουμε το θέμα, βρίσκουμε λύση αλλά είναι ανέφικτο να την πραγματοποιήσουμε γιατί δεν έχουμε το απαραίτητο υπόβαθρο να πάρουμε τα ρίσκα μας…
Πάντως, να ξέρετε, είναι πολύ ωραίο κάποιες φορές στη ζωή μας, να παίρνουμε το ρίσκο… Ετσι για αλλαγή…
Καλημέρα…

Ερωτική πράξη...

Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006

Καλημέρα…
Ποια είναι τα όρια σε μία ερωτική πράξη;
Τι είναι «λογικό» και τι «παράλογο», και που τελειώνει το ένα και αρχίζει το άλλο;
Πρέπει να υπάρχει αυτοσυγκράτηση ή …ξεσάλωμα; Και τι είναι αυτό που σε κάνει να συμπεριφέρεσαι συγκρατημένα και τι όχι;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να λειτουργείς σαν να φοβάσαι μη «σπάσεις» κάτι ή να λειτουργείς λες και είσαι πρωταγωνιστής σε ….ειδική ταινία;
Πρέπει να υπάρχει συναίσθημα ή όχι;
Η γυναίκα πρέπει να φέρεται σαν μία του …δρόμου ή όχι;
Ο άντρας πρέπει να είναι κύριος ή τομάρι (όπως λέει και η Λουκρητία);
Εχει σημασία ο εσωτερικός κόσμος του άλλου ή όχι;
Υπάρχει έρωτας ή sex;
Παράξενο το μυαλό του ανθρώπου και που μπορεί να σε οδηγήσει.
Προσωπικά πιστεύω ότι στις πολύ ιδιαίτερές του στιγμές, ο καθένας μας λειτουργεί κάτω από άλλες συνθήκες από ότι στην καθημερινότητά του...
Είναι και αυτές οι στιγμές, ένα εντελώς προσωπικό ταξίδι, που σε πηγαίνει σε ονειρικούς τόπους...
Καλημέρα σας…

Το άλογο...

Παρασκευή, Μαρτίου 24, 2006

Ας φανταστούμε ένα υποθετικό ζευγάρι. Τον Γιάννη και την Ελένη. Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτυ και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι. Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης πηγαίνει την Ελένη σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:
- Καλά, έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;
Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι!
- Η Ελένη σκέφτεται: "Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό; Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;"
- Ο Γιάννης σκέφτεται: "Πω-πω! Έξι μήνες!"
- Και η Ελένη σκέφτεται: "Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς... Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί; Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν τον άνθρωπο;"
- Ο Γιάννης σκέφτεται: "...Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν.... χμμμμ... Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε... Τότε που μόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις... Χμμμ που σημαίνει... Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!"
- Η Ελένη σκέφτεται: "Ωχ! Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα λάθος; Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω."
- Εντωμεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: "Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και μαλακίες! Τι κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να βάλω μια ταχύτητα!"
- Η Ελένη σκέφτεται: "Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι... Απλά δεν είμαι σίγουρη..."
- Ο Γιάννης συνεχίζει: "Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω!"
- Και η Ελένη: "Ίσως είμαι τελειομανής... Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, την στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για 'μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα.."
- Ο Γιάννης: "Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!"
- Αγάπη μου, λέει η Ελένη
- Τι είναι; Απαντά ο Γιάννης
- Σε παρακαλώ... Μην βασανίζεις το εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα. "Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο..." (και την παίρνουν τα κλάματα...)
- Μα τι έπαθες;
- Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!
- Δεν υπάρχει άλογο;
- Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
- Όχι βέβαια! Απαντά ο Γιάννης, ανακουφισμένος που ξέρει επιτέλους μια σωστή απάντηση!
- Να μωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο...
(Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης προσπαθεί να βρει κάτι "ασφαλές" να πει) Και τελικά λέει: ...ΟΚ!"
- Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει: "Αγάπη μου...Πραγματικά νιώθεις έτσι?"
- Πώς έτσι;
- Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
- Μα ναι, φυσικά!
Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:
- Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
- Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη σιγουριά.
Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει μέχρι το πρωί.
Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνή όμως μέσα του, του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την προσπάθεια.
Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται.
Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς θα παίζει μπιλιάρδο με ένα φιλαράκι του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα σταματήσει και θα του πει:
- Να σε ρωτήσω κάτι ρε Κώστα; Μήπως η Ελένη είχε ποτέ άλογο;

(για την αντιγραφή yiorgos)

Προσωπεία...

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006

Καλημέρα…
Πόσες φορές εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε προσωπεία;
Πόσοι από εμάς δεν παρουσιαζόμαστε με διαφορετική ταυτότητα από αυτή που πραγματικά έχουμε, μόνο και μόνο γιατί πρέπει να κερδίσουμε κάτι;
Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με καταστάσεις που δεν αντέχαμε; Πόσες φορές ανεχτήκαμε συμπεριφορές που δεν μας άρμοζαν;
Ξέρεται, πάντα αναρωτιόμουν πόσο αληθινός ήμουν, στη συμπεριφορά μου, σε διάφορες περιπτώσεις και ιδιαίτερα στους διάφορους χώρους που κινούμουν: σπίτι / οικογένεια, σχέση, εργασιακός χώρος, κοινωνικές επαφές.
Προσπαθούσα και προσπαθώ να κρατήσω ενιαία συμπεριφορά σε βασικά ζητήματα, να επικροτώ και να απορρίπτω τα ίδια πάντα πράγματα, να υποστηρίζω την άποψή μου με τα ίδια ή συναφή επιχειρήματα, με γνώμονα πάντα ότι δεν μπορείς να αλλάζεις γνώμη και συμπεριφορά σαν τα νερά τους Πορθμού του Ευρίπου.
Ομως αυτό, τουλάχιστον στην πραγματικότητα που ζούμε, φαντάζει άτοπο…
Εχουμε δημιουργήσει, ο καθένας μας, τον προσωπικό μας χαμαιλέοντα, που ανάλογα με τις καταστάσεις αλλάζει χρώμα για να μπορεί να προσαρμόζεται. Και έχουμε και άλλοθι γι’αυτή την συμπεριφορά: είναι θέμα επιβίωσης λέμε και ξενοιάζουμε…
Όμως τι γίνεται με την ψυχή μας; Πόσο μπορεί να αντέξει αυτή την διαμόρφωση που της εφαρμόζουμε καθημερινά; Μετατρεπόμαστε σε Δρ. Τζέκυλ και Κο Χάιντ, μόνο που εμείς δεν παίρνουμε κάποιο φάρμακο…
Και τίθεται το ερώτημα: μέχρι πότε μπορείς να αντέξεις μία τέτοια συμπεριφορά;
Κάθε απάντηση δεκτή…

Ημερολόγιο πλοίου 22.03.06

Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006

Καλημέρα.
Σήμερα το πλοίο έχει στολιστεί τα καλά του, έχουν γυαλιστεί τα μπρούτζινα, έχουν καθαριστεί τα πατώματα, έχουν βαφτεί οι τοίχοι…
Το πλήρωμα είναι ντυμένο με τις φρεσκοπλυμένες και φρεσκοσιδερωμένες στολές του και οι επιβάτες έχουν ντυθεί τα Κυριακάτικά τους…
Από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούγονται μουσικές χαρούμενες…
Το πλοίο έφτασε στο λιμάνι της χώρας που λέγεται «Προσωπικές Οπτασίες». Στη χώρα που μπορείς να ζήσεις κάθε σου όνειρο και προσδοκία. Στη χώρα που δεν υπάρχουν σκυθρωπά πρόσωπα, μιας και όσοι περνάν από εκεί, ζουν έστω για λίγο, τον προσωπικό τους μύθο.
Μπαίνοντας στο λιμάνι της χώρας αυτής, μας προϋπαντίζουν οι σειρήνες των πλοίων που βρίσκονται ήδη εκεί και τα κανόνια του Κάστρου της Πόλης ρίχνουν εορταστικές βολές…
Αράξαμε, και αρχίζουν να αποβιβάζονται οι πρώτοι επιβάτες…
Επιτροπή υποδοχής αποτελούν ο Μέγας Τελετάρχης της Προσωπικής Οπτασίας του Καθενός, με βοηθούς του τους Ονειροκρίτες των Ιδιαίτερων Ονείρων μας…
Αφού γίνουν οι απαραίτητες εθιμοτυπικές επαφές, σχηματίζεται πομπή που κατευθύνεται μέσω ενός μονοπατιού στρωμένου με πέτρες λειασμένες από τα άπειρα πατήματα των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί, στο κέντρο της Ονειρικής Πολιτείας, όπως είναι το όνομα της πρωτεύουσας της Προσωπικής Οπτασίας…
Στο πλοίο μένουν ο καπετάνιος και το πλήρωμα, για να ετοιμάσουν με τον καλύτερο τρόπο την υποδοχή των ανανεωμένων επιβατών…
Ο καπετάνιος, μέσα στη γέφυρα του πλοίου του, σιγοψιθύριζε και χαμογελούσε…

Ένα μύθο θα σας ‘πώ
που τον μάθαμε παιδιά….

Για τους προσωπικούς μας μύθους και για τα ταξίδια μας…

Ημερολόγιο πλοίου 21.03.06

Τρίτη, Μαρτίου 21, 2006

Καλημέρα...
Σήμερα το πλοίο ανοίγει ρότα για τη χώρα της ποίησης, μιας και είναι η ημέρα της σήμερα. Και δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο λιμάνι, από το παρακάτω:

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα, μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω , μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος, μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει - ακούς;
ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωναζει - ακους;


Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.

(Απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη)

Καλά μας ταξίδια

Ημερολόγιο πλοίου 20.03.06

Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006

Καλημέρα στης γης τους εξερευνητές…
Ψάχνοντας το σκελετό του πλοίου, ανακάλυψα άλλη μία ιστορία…
Είναι η ιστορία της Πριγκίπισσας Μαυρομαλλούσας, κόρης παινευτής και ζηλεμένης, σαν τις κόρες των ιπποτικών παραμυθιών. Ομορφη, γλυκειά, με γαλλικά και πιάνο, αγαπημένη σε συγγενείς και φίλους. Ελεύθερο πνεύμα και δυναμικός χαρακτήρας.
Όλα στη ζωή της τα οργάνωνε και τα δρομολογούσε κάτω από το πρίσμα του υπέρτατου σκοπού: του γάμου.
Ενός γάμου που θα της επέτρεπε να αποκτήσει την ελευθερία που της είχαν στερήσει οι παλαιομοδίτικες ιδέες των γονέων. Ενός γάμου-διεξόδου. Ενός γάμου που θα της έδινε τη δυνατότητα να γίνει και αυτή κυρία και να αποβάλλει από πάνω της τη ρετσινιά της φαμίλιας της για αγαμία των γυναικών της.
Βρήκε λοιπόν ένα παλικάρι και τελέσθει το μυστήριο. Ο νέος, από μαρτυρίες που σώζονται, την αγαπούσε και ήταν διατεθειμένος να υπομένει καρτερικά τα καπρίτσια και τις ...ευαισθησίες της Πριγκηπέσσας.
Και συνέχισε η Μαυρομαλλούσα κοπελιά να ορίζει και να λειτουργεί το σπιτικό της και τον άνδρα της, κατά το πώς πίστευε εκείνη καλύτερα και μέσα στα πλαίσια και τις προσδοκίες που είχε θέσει σαν περίγραμμα της ζωής της.
Και τα χρόνια περνούσαν. Και το περίγραμμα φαινόταν εντονότερο. Και το περίγραμμα έπαψε πια να περιλαμβάνει και τους δύο. Εγινε ένα περίγραμμα γύρω από τον εαυτό της. Η ζωή που τόσο ήθελε να φτιάξει, της φαινόταν αβάσταχτη και άχρωμη. Και πνιγόταν. Και δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε, γιατί «τι θα πει ο κόσμος;». Και υπόμεινε. Και περίμενε αυτός να κάνει την κίνηση. Η ρετσινιά επάνω του.
Και έφτασε στο σημείο να επέλθει η ρήξη μεταξύ τους. Η αιτία παρουσιάστηκε. Και αυτός δεν προσπάθησε να αντισταθεί.
Αυτή αλλού, αυτός αλλού.
Και έμεινε μόνη. Μακριά από άνδρα και φίλους.
Τις έμεινε μόνο ο πύργος και οι αυλικοί συγγενείς.
Και μπάρκαρε σε άλλο πλοίο…
Για να πάει σε μέρη γνωστά της. Μέρη που τα έχει δει και μέρη που θα υπάρχουν αυλικοί. Εξάλλου, δεν θα κουβαλάει άλλη ρετσινιά….
Καλά ταξίδια…

Ημερολόγιο πλοίου 17.03.06

Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006

Καλημέρα ταξιδευτές...
Στην πορεία του ταξιδιού μας, άνθρωποι επιβιβάζονται ή αποβιβάζονται από το πλοίο. Ο καθένας τους κουβαλάει τις εμπειρίες και τις εμμονές του. Ο καθένας τους άφησε το προσωπικό του στίγμα στα τοιχώματα του καραβιού. Και το καράβι τώρα μετατρέπεται σε ένα κινητό μνημείο αναμνήσεων, εμπειριών και καταστάσεων.
Μία από αυτές τις ιστορίες-αποτυπώματα μιλάει για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, για ένα πάθος που συντάραξε συθέμελα τον εσωτερικό κόσμο του ζευγαριού που τον έζησε.
Φοβήθηκαν τη φωτιά που υπήρχε... Φοβήθηκαν μην καούν... Φοβήθηκαν τις συνέπειες...
Και αναλωθήκανε στα πως και τα γιατί, στα πρέπει και στα μη...
Και έφτασαν στο σημείο το τρελλό πάθος να εξελιχθεί σε αδιαφορία, απομάκρυνση, θλιβερή ανάμνηση...
Και απομένει απλά ένα τραγούδι:

Έγινε ο φόβος μου θυμός
μεγάλος σαν ωκεανός
που απλώνει διαρκώς.

Παίρνει διαστάσεις μαγικές
σαν την αγάπη αληθινές
με πνίγει αν δε με θες.

Κι είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω.
Φύγε να σωθείς και να σωθώ
εγώ πονάω που σ'αγαπώ.

Δεν σε συγχωρώ
που άφησες να φτάσουμε ως εδώ.

Έγινε ο φόβος μου θυμός
πια δεν αμύνομαι αλλιώς
δεν έχω μάθει πώς.

Και ένα όπλο έχω τη σιωπή
μα αν με πλησιάσεις πιο πολύ
υψώνω μια φωνή.

Κι είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω.

Φύγε να σωθείς και να σωθώ.

Εγώ πονάω που σ'αγαπώ
δε σε συγχωρώ που άφησες να φτάσουμε ως εδώ.

Δεν έχει επιστροφή και τέλος.

Ενα τραγούδι να θυμίζει έναν έρωτα αδιέξοδο...

Καλά ταξίδια αδέρφια...

Ημερολόγιο πλοίου 16.03.06

Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006

Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους. «Καλημέρα», είπε. Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα. «Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του. «Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος. «Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα. «Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. «Καλημέρα», είπε η αλεπού. «Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα. «Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...» «Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...» «Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού. «Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...». «Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη». «Α! συγνώμην» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει "εξημερώνω";» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.» Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια (...) καί ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.» «Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.» «Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.
Από το Le petit prince του Antoine de Sanint-Exupery

Για τα τριαντάφυλλα που είμαστε υπεύθυνοι...

Καλημέρα και καλά ταξίδια...

Ημερολόγιο πλοίου 15.03.06

Τετάρτη, Μαρτίου 15, 2006

Καλημέρα σας...
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εναλλαγή των συναισθημάτων στη διάρκεια ενός ταξιδιού.
Βλέποντας τους νέους τόπους, τους γεμάτους με νέες εικόνες και πρόσωπα, έχεις στο μυαλό σου την προσδοκία της νέων εμπειριών, καλών ή άσχημων. Το συναίσθημα αυτό σε εξιτάρει και σε τονώνει. Είναι σαν να πηγαίνεις στο πρώτο σου randez-vous, με το καρδιοκτύπι να σε κάνει να μην πατάς στη γη.
Παράλληλα, μέσα σου διερωτάσαι για την Αλεξάνδρεια που άφησες πίσω σου. Για το γνωστό και γνώριμο, τους ανθρώπους της ως τώρα ζωής σου, για τα μέρη που πάτησες και σημάδεψαν τις εικόνες σου. Σου φαίνεται παράξενο με τι ευκολία τα αφήνεις πίσω για κάτι νέο, για κάτι άγνωστο.
Αλλάζεις ζωή με μία σχετική ευκολία που σε εκπλήσσει. "Εγώ είμαι αυτός;" λες συνέχεια μέσα σου. Και ναι, εσύ είσαι. Εκανες το μεγάλο βήμα. Προχώρησες μπροστά, κερδίζοντας το προσωπικό σου στοίχημα.
Ταξιδεύεις και σ'αρέσει.
Αλλάζεις ρότα και νερά.
Δεν ρίχνεις άγκυρα.
Ταξιδεύεις για το ταξίδι. Για την ελευθερία του.

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που ‘χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά

Καλά ταξίδια...

Ημερολόγιο πλοίου 14.03.06

Τρίτη, Μαρτίου 14, 2006

Και ξαφνικά το απόλυτο κενό... Η απόλυτη σιωπή και απόρριψη...
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις τον πόνο που σου προκαλεί η απώλεια και η αδιαφορία του άλλου...
Ενός ανθρώπου που σου τον θυμίζει κάθετι...
Ενός ανθρώπου που, ενώ δεν του το είχες πει ποτέ, δεν πίστευες ότι θα έφευγε από δίπλα σου. Οτι θα περίμενε να σε δει να αλλάζεις και να ξαναερχόταν κοντά σου...
Και τότε σε πιάνει η τρέλλα και η απελπισία...
Και τρέχεις να βρεθείς κοντά της, να της πεις αυτά που δεν της είχες πει τόσο καιρό, αλήθειες που έκρυβες από τον εαυτό σου και από εκείνη...
Λάθη που έκανες ή συνεχίζεις να κάνεις...
Αλυτα μέσα σου προβλήματα που μόνο μαζί της μπορείς να λύσεις...
Απαντήσεις που ξέρεις και φοβάσαι να τις της πεις...
Και της ζητάς να της μιλήσεις... Και δεν δέχεται... Αργησες; Το πιθανότερο...
Τόσο όμως ώστε να μην πέρνει μια μικρή παράταση; Δεν θέλεις να το πιστέψεις...
Της ζητάς, για ένα τελευταίο ίσως δίωρο, μία τελευταία συνάντηση...
Δεν θέλεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι έχεις δώσει τόσο λάθος εντύπωση σε έναν άνθρωπο που σου έδωσε τόσα... Δεν είσαι τόσο άχρηστος... Ούτε κανα ρεμάλι και αλήτης, όπως θέλει να σου φέρεται... Ούτε τόσο καιρό φερόσουν έτσι...
Δεν ζητάει δεύτερη ευκαιρία, αν και θα το ήθελε πολύ... Να της προσφέρει πια αυτά που της στέρησε τόσο καιρό...
Ξέρει ότι μπορεί να πάρει αρνητική απάντηση... Ξέρει ότι ο χρόνος έπαψε να λειτουργεί υπέρ του... Ομως δεν το βάζει κάτω...
Θα είναι εδώ και θα περιμένει... Οποτε νοιώσεις έτοιμη... Οποτε και αν το θελήσεις...
Πέρασε πολλά αυτό το διάστημα... Βούτηξε στα έγκατα της ψυχής του και τελικά ξέρει τι θέλει... Δεν πρόλαβε να σου το φωνάξει...
Δώσε του τουλάχιστον την ευκαιρία να σου τω πει... Και μετά κρίνεις...
Πόνεσε και ένοιωσε... Εκλαψε και άδειασε...

Ανάθεμά τον....


(από το προσωπικό ημερολόγιο επιβάτη)

Ημερολόγιο πλοίου 13.03.06

Δευτέρα, Μαρτίου 13, 2006

Καλημέρα μικροί εξερευνητές.
Εξερευνητές του καινού και του ωραίου.
Εχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσα και ποιά ταξίδια πρέπει να κάνουμε για να βρούμε αυτό που πραγματικά η ψυχή μας λαχταράει; Αυτό που είναι το απώτερο όνειρό μας;
Αναλισκόμαστε σε πράγματα πεπερασμένα χωρίς να ψάχνουμε την ιδιαίτερη αίσθηση που έχει κάθετι γύρω μας. Βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος.
Το ταξίδι μας πρέπει να είναι ταξίδι ουσιαστικό. Να μπορούμε να φτάσουμε στη δική μας Ιθάκη. Να περιπλανηθούμε σαν τον Οδυσσέα σε τόπους και μέρη μακρυνά, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσουμε τον προορισμό μας, την προσωπική μας Ιθάκη. Και αν σ'αυτή την Ιθάκη υπάρχει και μία Πηνελόπη που θα μας περιμένει, τότε ακόμη καλύτερα.
Πρέπει να προτρέψουμε τον εαυτό μας να γίνει ταξιδευτής, ονειροπόλος και εξερευνητής. Να μπει μέσα σε πολλές καταστάσεις και συγκυρίες. Να μάθει και να πάθει. Εξάλλου, μόνο έτσι η ψυχή μας θα βρει αυτό που της πρέπει. Θα "αγιάσει" όπως τραγουδάει και ο Σωκράτης.
Αυτό το ταξίδι μπορεί να κοστίζει, μπορεί και όχι. Εξαρτάται από το τι είσαι διατεθημένος να χάσεις, αρκεί να βρεις αυτό που ψάχνεις. "...όσα κοστίζουν μια δραχμή, γι'άλλους κοστίζουν μια ζωή, δεν είναι κρίμα;;;" τραγουδάει κάπου αλλού ο ίδιος. Και είναι πράγματι κρίμα...
Ονομάστε όπως θέλετε το πλοίο μας. Είναι στη διάθεσή σας κάθε όνομα που σκεφτείτε. Είναι όνομα που ταιριάζει στον καθένα χωριστά. Και ξεκινήστε. Ανοίξτε πανιά. Ακολουθήστε μας.
Καλημέρα και καλά νερά...

Ημερολόγιο πλοίου 10.03.06

Παρασκευή, Μαρτίου 10, 2006

Καλημέρα συνταξιδευτές...
Επειδή η ψυχή μας ζητάει ταξίδια και το κορμί μας οριζέται σαν το καράβι που θα την πάρει στους τόπους που επιθυμεί, της χαρίζω το παρακάτω, να έχει να πωρεύεται...

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Να είστε καλά και καλά ταξίδια...

Ημερολόγιο πλοίου 09.03.06

Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006

Καλημέρα συνταξιδιώτες.
Συνταξιδιώτες σ'αυτό το παράξενο ταξίδι έκφρασης των εσωτερικών αναζητήσεων και σκέψεων. Συνταξιδιώτες σε ένα μαγευτικό ταξίδι παράθεσης απόψεων που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τολμούσαμε να τις εκφράσουμε ποτέ. Πόσοι από εμάς δεν βρέθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους σε περιβάλλον που τους έκανε να νοιώθουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν και άλλα θέλαν να πουν και άλλα λέγαν.
Το πλοίο αυτό προσφέρει την διέξοδο των ψυχών μας σε ένα ταξίδι χωρίς όρια και καλούπια, χωρίς "πρέπει" και "δεν", γεμάτο όνειρα και ελπίδα.
Αφήνουμε λοιπόν τον εαυτό μας να ονειρευτεί απρόσκοπτα, να εκφράσει το όνειρό του χωρίς λογοκρισία και να προκύψει εσωτερικά ανάταση ψυχής.
Ξέρετε πολύ καλά ότι ζούμε σε ένα κόσμο που επικρατούν αυτά που η ψυχή μας απορρίπτει. Ομως η σωτηρία μας φαίνεται στον ορίζοντα. Αυτή η παρέα που δημιουργείται και ο τρόπος της επικοινωνίας μας προσφέρει αυτή τη σωτηρία.
Το ταξίδι μας θα είναι για κόσμους ονειρικούς, τόπους ψυχής. Το πλοίο σήκωσε κάβους και ξεκίνησε. Ας ορίσει ο καθένας τον τόπο προορισμού του και θα τον οδηγήσουμε εκεί.
Καλό μας ταξίδι.

Ημερολόγιο πλοίου 08.03.06

Τρίτη, Μαρτίου 07, 2006

Καλημέρα στο πλήρωμα...
Εύχομαι να είστε όλοι καλά. Βροχερός ο καιρός σήμερα, μέσα και έξω.
Τελικά τι πάει καλά; Κάποτε είχαμε το μοτό "έξω πάμε καλά", αλλά και αυτό είναι πια παρελθόν.
Επικρατεί μία κατήφεια και μία απογοήτευση η οποία δεν έχει τελειωμό και προοπτική να αλλάξει. Από όπου και να πιάσεις το πράγμα βλέπεις ότι δεν έχεις εναλλακτικές.
Για το λόγο αυτό, κλείνεσαι στο καβούκι σου, ζεις τη ζωή σου με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και το μόνο που σου μένει είναι το τέλος του έργου.
Μιλάμε για μεγάλη απογοήτευση.
Αλήθεια, εσείς πως νοιώθετε;

Ημερολόγιο πλοίου 07.03.06

Καλημέρα και πάλι.
Αποφάσισα να γράψω στην μητρική μου γλώσσα, μιας και η έκφραση των σκέψεων και συλλογισμών μεταφέρεται καλύτερα σε κείμενο όταν χρησιμοποιείς το λεξιλόγιο των προγόνων σου και όχι κάποιο άλλο.
Νοιώθω σαν να κάνω διάλεξη σε ένα αόρατο κοινό, ελπίζω να υπάρχει κοινό, και ότι πρέπει να πω πράματα που θα ενδιαφέρουν αυτό το κοινό.
Είναι παράξενο πράγμα να γράφεις σκέψεις και αισθήματα και να μπορείς να τα μοιραστείς με τόσο κόσμο, άγνωστο σε σένα και χωρίς να μπορείς να δεις τις αντιδράσεις του.
Να τις μάθεις όμως δεν είναι δύσκολο, μιας και απάντηση στα γραφόμενά σου μπορείς να λάβεις. Και αυτό είναι που θα ήθελα να μου συμβεί. Απαντήσεις και σκέψεις πάνω στα λεγόμενα (γραφόμενα) μου.
Γι'αυτό είναι ευπρόσδεκτη κάθε σκέψη από κάποιον έξω εκεί...
Ευχαριστώ και θα τα λέμε...

we are open and we are expecting you

Πέμπτη, Μαρτίου 02, 2006

We are open and we are expecting you...
You are all wellcome..