Σήμερα θα ξημερώσει για μένα...

Κοίταξε τον γυμνό εαυτό της στον καθρέπτη…
Αν και είχε περάσει κατά πολλού τα πρώτα –άντα, δεν είχε αλλάξει καθόλου…
Είχε αυτό το νεανικό κορμί που διαμόρφωσε στα είκοσί της…
Είχε μία επιδερμίδα λευκή, εύθραυστη…
Εκείνος πάντα της επεσήμαινε την εύθραυστή της επιδερμίδα…
‘Ναι, γι’ αυτό την τσάκισες τόσο εύκολα. Γιατί είναι εύθραυστη’ σκέφτηκε…
Είχε μόλις τελειώσει με το μπάνιο της, την ‘Τελετουργία της Καθαρότητας’ όπως συνήθιζε να λέει, και ήταν έτοιμη να ντυθεί…
Είχε να πάει σε ένα γάμο…
Παντρευόταν ένας συνάδελφος από τη δουλειά της…
‘Πάει κι’ αυτός. Σειρά σου τώρα’ της έλεγε η μάνα της…
Η μάνα της…
Της είχε προσδώσει ικανότητες του ‘ισχυρού φίλου’, δίκαια ή άδικα δεν το εξέταζε, με αποκορύφωμα τον τρόπο που την προσφωνούσε (την φώναζε με την αντρική εκφορά του ονόματός της), γιατί ήθελε να νοιώθει σιγουριά δίπλα στον πιο κοντινό της άνθρωπο…
‘Ναι, σειρά μου τώρα. Να δω πότε θα έρθει η σειρά μου με τόσους μαλάκες που μπλέκω’ φώναξε για να την ακούσει ο εαυτός της…
Είχε ήδη φορέσει τα εσώρουχά της, μαύρα με δαντέλα, όταν ξεκίνησε να βάζει το καλσόν της…
Της άρεσε η δαντέλα…
Είχε κάτι το ερωτικό και αθώο συνάμα…
Θα φόραγε ένα μαύρο φόρεμα, που είχε αγοράσει το περασμένο φθινόπωρο για μία αντίστοιχη περίσταση…
Το περασμένο φθινόπωρο…
Όταν ήταν ακόμη μαζί του…
Τι να έκανε τώρα;;;
Που να ήταν;;;
Πέρα από ένα mail που της είχε στείλει, δεν είχε εμφανιστεί πουθενά…
‘Φοβήθηκε ο δειλός’ φώναξε πάλι…
Της άρεσε να ακούει τις σκέψεις της…
Πολλές φορές έκανε ολόκληρους διαλόγους μόνη της…
‘Φοβήθηκε να σταθεί μπροστά μου σαν άντρας και να με αντιμετωπίσει. Εμ βέβαια. Ο κύριος. Πάντα ήθελε όλα να τα κάνω εγώ. Αυτός να κάθεται και να απολαμβάνει. Εγώ να τραβάω τα ζόρια. Τις αποφάσεις για όλα. Εγώ. Λες και είμαι Θεός. Λες και μπορώ. Λες και έχω αντοχές’ μουρμούρισε και ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στο πρόσωπό της…
‘Όχι, δεν θα κλάψω και σήμερα. Όχι κύριε. Δεν θα κλάψω για χάρη σου. Αρκετά. Σήμερα θα είμαι για μένα. Από αύριο πάλι. Σήμερα θέλω να βρω εμένα. Τ’ ακούς; Εμένα. Κι’ αν σου αρέσει’ είπε αποφασιστικά κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέπτη, πριν ξεκινήσει να βάφεται…
Σήμερα ήταν αποφασισμένη να μην είναι ένας ακόμη άνθρωπος που ‘στη ζωή του μόνο θα βραδιάζει’, όπως είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη…
Βάφτηκε, έκανε ένα τελευταίο έλεγχο, πήρε την τσάντα της, το κινητό της και έβαλε πλώρη για την εξώπορτα…
‘Σήμερα, αυτό το βράδυ, θα ξημερώσει για μένα’ φώναξε αποφασιστικά…
Έκλεισε την πόρτα δυνατά πίσω της και μπήκε στο ασανσέρ…

(‘Autoritratto’ by Tamara de Lempicka)