Πρωινές προτάσεις...

Πέρασε το χέρι του πάνω από το στήθος του…
Η ουλή από την εγχείρηση ήταν εκεί…
Αν και είχαν περάσει χρόνια, ο πόνος που ένοιωθε κάθε που άλλαζε ο καιρός, του θύμιζε την επέμβαση…
Η αλλαγή του καιρού κι’ εκείνη…
Εκείνη, που κοιμόταν ήρεμα δίπλα του…
Είχαν περάσει ένα από εκείνα τα άσχημα βράδια…
Ένα ακόμη βράδυ πόνου…
Πόνος δυνατός και οξύς, στο μέρος της καρδιάς, που τον έκανε να μην μπορεί να αναπνεύσει και να μην μπορεί να κουνήσει από τη θέση του…
Έφτανε στο σημείο να παρακαλάει να φύγει από τη ζωή, όταν τον έπιανε αυτός ο πόνος…
Να φύγει από τη ζωή για να μην ταλαιπωρείται αυτός και, ιδιαιτέρως, εκείνη…
Εκείνη…
Είχε σταθεί δίπλα του από την πρώτη στιγμή…
Αν, και δεν είχε καμία υποχρέωση…
Είχαν, απλά μία σχέση…
Τίποτε παραπάνω…
‘Σχέση ετών 15’ φώναξε και εκείνη άλλαξε πλευρό…
Άσχετα, αν της είχε τάξει γάμο, δεν είχε καμία υποχρέωση να είναι δίπλα του…
‘Πρέπει κάποια στιγμή να περάσουμε τα στέφανα’ μονολόγησε…
‘Είμαι μαζί σου επειδή σε γουστάρω, αγόρι μου’ όπως συνήθιζε να λέει εκείνη…
Είχε μαλώσει με όλο τον κόσμο για εκείνον…
Γονείς, φίλους, συγγενείς…
Τον γούσταρε και του το αποδείκνυε κάθε φορά…
Ομηρικοί καυγάδες ανάμεσα σε εκείνη και στους δικούς της…
Καυγάδες με κεντρικό πρόσωπο εκείνον, παρόντα απόντα στην ουσία…
‘Χωρίς κανένα αντάλλαγμα’ ψιθύρισε…
Στην σχέση τους, τελικά, αυτός έπαιρνε και εκείνη έδινε, σκέφτηκε…
Άδικο…
‘Θα της το ανταποδώσω όμως. Όταν ξυπνήσει, θα της πω να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες για να παντρευτούμε’ είπε αποφασιστικά στον εαυτό του και κινήθηκε προς το μέρος της για να την ξυπνήσει…
‘Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που σε έχω δίπλα μου’ της είπε ψιθυρίζοντας κοντά στο αυτί της…
‘Μμμμμ…’ του απάντησε και ένα γέλιο χαράχτηκε στο πρόσωπό της…
‘Εγώ είμαι τυχερή’ του αποκρίθηκε…
‘Σ’ αγαπάω’ της είπε…
‘Είναι μετρημένες στα δάκτυλα οι φορές που μου το έχεις πει’ του απάντησε…
‘Είναι μετρημένες στα δάκτυλα οι φορές που άφησα τον εαυτό μου να εκτεθεί’ της είπε…
‘Να τον αφήνεις συχνότερα’…
‘Δεν είναι στην φύση μου’…
‘Δεν είναι θέμα φύσης. Είναι θέμα ανικανότητας’…
‘Ανικανότητας ή ικανότητας;’ την ρώτησε…
‘Ανικανότητας να εκφράζεσαι, ικανότητας να το κρύβεις. Διάλεξε και πάρε. Και στις δύο περιπτώσεις, χαμένος είσαι’…
‘Θέλω να παντρευτούμε’ της ομολόγησε κοιτώντας την στα μάτια…
‘Όχι. Εγώ δεν θέλω. Δεν είμαι μαζί σου για το στεφάνι. Είμαι μαζί σου γιατί γουστάρω. Δεν θέλω δεσμεύσεις. Δεν είμαι κανενός. Ορίζω και ορίζομαι μόνη μου’ απάντησε αφήνοντάς τον άφωνο…
‘Μα, δεν μπορούμε μια ζωή να είμαστε έτσι’ της είπε…
‘Θέλεις να σε αποκαταστήσω; Αν ναι, πες το μου να το ξέρω’ συνέχισε ακάθεκτη…
‘Δεν είναι θέμα δικής μου αποκατάστασης’ απάντησε έκπληκτος…
‘Και ποιανού είναι; Δικής μου; Αν ήθελα, θα ήμασταν ήδη παντρεμένοι, οπότε μη μου λες διάφορα. Ξέρω ποια είμαι και τι θέλω. Αυτός που δεν ξέρει είσαι εσύ. Ηρέμησε, άφησε τις όποιες ενοχές σου στην άκρη και έλα να πιούμε ένα καφέ, ν’ ανοίξει το μάτι μας’…

(Galatea of the Spheres by Salvador Dali)