Μητέρα μου...

Μητέρα μου,

Γράφω ένα γράμμα σε σένα, χωρίς να ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ. Όμως, θέλω πολύ να το γράψω. Έτσι, για να υπάρχει σαν παρακαταθήκη μου. Σαν ένα μελλοντικό σημείο αναφοράς μου σε σένα…

Με γέννησες πριν από 37 χρόνια. Με ανάθρεψες με τις αρχές και τις αξίες που πίστευες και πρέσβευες. Καλές ή κακές για τον υπόλοιπο κόσμο, ήταν δικές σου. Δεν είχαν κανένα ψεγάδι στην συνείδησή σου. Και γι’ αυτό ήταν αληθινές…

Μου έμαθες πάνω απ’ όλα την αλήθεια. Την αλήθεια στις πράξεις, την αλήθεια στους λόγους. Την αλήθεια στα συναισθήματά μου. Να παλεύω και να ζω όμορφα, τίμια και ντόμπρα. Όπως εσύ. Ντόμπρα και αληθινά…

Άργησα να το καταλάβω. Άργησα πολύ. Σε στεναχώρησα με την στάση μου. Με τις ενέργειές μου. Σε έβγαλα έξω από τη ζωή μου, για να βάλω μέσα το ψέμα μου. Όμως, δεν άντεξα. Το πέταξα. Χωρίς να καταλάβω τότε το λόγο. Τον κατάλαβα καλά αργότερα. Όταν ηρέμησα. Βλέπεις, η αλήθεια σου ήταν δυνατότερη από το ψέμα μου…

Τώρα, γιατί στα λέω αυτά; Τα λέω σε σένα να τα ακούω εγώ. Εγώ, που ποτέ δεν άκουγα, ούτε εμένα καλά-καλά...

Έμαθα κι’ αυτό βέβαια. Να ακούω. Εμένα, εσένα, τους γύρω μου. Και να καταλαβαίνω. Πως και γιατί. Αυτό, που πάντα μου έλεγες, αλλά δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθα στα λόγια σου…

Τελικά, είσαι τόσο δυνατή όσο πίστευα. Αλλιώς, θα είχες σπάσει. Οριστικά και ολοκληρωτικά…

Μητέρα μου, δεν ξέρω αν πιο πολύ σ’ αγαπώ ή σε σέβομαι. Κάποια εποχή σε φοβόμουν. Όταν άφηνα το ψέμα να είναι ανάμεσά μας. Όμως, δεν σε φοβάμαι πια. Και νοιώθω καλά γι' αυτό...

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου πω κάτι: Είμαι τυχερός που είμαι γιος δικός σου…

Σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα…

Ο γιος σου


Ο Γιώργος σου

(‘Rembrandts Mother as Biblical Prophetess Hannah’ by Rembrandt van Rijn)