Μια φωνή σ' ένα σύρμα...

Είναι 7.30 π.μ…
Η ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο και είσαι εσύ…
"Καλημέρα μικρέ μου"
"Καλημέρα μελένια μου"
Οι αισθήσεις νυσταγμένες… Μία κατάσταση χαλαρή και παιχνιδιάρικη…
Από την ηρεμία του ύπνου, στο γλυκύτερο ξύπνημα… Το ξύπνημά σου…
Τεντώνομαι στο κρεβάτι και συνεχίζουμε την ομιλία μας…
"Πως είσαι σήμερα; Κοιμήθηκες καλά;"
"Νυσταγμένος καρδιά μου. Και μακριά σου, πως μπορώ να κοιμάμαι καλά; Μου λείπεις και το κρεβάτι είναι άδειο"
Ναι μου λείπεις…
Προσπαθώ να ξυπνήσω και να σε κρατήσω στη γραμμή…
Σου λέω το όνειρό μου… Γελάς με το όνειρο…
Γελάς και με λές «κάθαρμα»…
Τρελαίνομαι να το ακούω… Τρελαίνεσαι να το λες…
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και είσαι ακόμη στη γραμμή, στο σύρμα…
Φτιάχνουμε μαζί καφέ και τον πίνουμε παρέα…
Τι ωραία που είναι τα πρωινά μαζί σου….