Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006


“Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.
Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε.”


Διάβαζα εχθές το βράδυ αυτά τα λόγια…
Και συνειδητοποίησα πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος…
Πόση δύναμη μπορεί να έχουμε ο καθένας μας μέσα του, για να μπορούμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται…
Πόση δύναμη έχουμε, ακόμη και στην περίπτωση που λυγάμε, να βρίσκουμε το δρόμο της επανόρθωσης…
Σίγουρα, ως μοναδικές οντότητες που είμαστε, έχουμε και διαφορετικά όρια αντοχών, που όμως, τα ξεπερνάμε κάθε φορά, όλο και περισσότερο…
Αντλούμε δύναμη από τις προσωπικές μας δυσκολίες, σε σημείο να λειτουργούμε αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της δυσκολίας…
Όσο μεγαλύτερη η δυσκολία, τόσο πιο δυνατοί εμείς…
Και μένουμε εκεί να παλεύουμε, είτε για μας είτε γι’ αυτούς που είναι γύρω μας…
Κι’ αν κάποια στιγμή φυγοπονούμε, δεν έχει να κάνει με το ότι παρατάμε τον αγώνα…
Μάλλον μεγαλύτερη δύναμη χρειάζεται να φύγεις από κάπου που ξέρεις, παρά να μείνεις…
Το άγνωστο φοβίζει και θέλει κότσια για να το αντιμετωπίσεις…
Και όπως έμαθα χθες το βράδυ: “μόνο τ’ αγάλματα δε λυγάνε”…

(“Το χρώμα του φεγγαριού” - Αλκυόνη Παπαδάκη)
(‘Path of light’ by Christina Hope)

6 σχόλια:

Clowd είπε...

Αγαπημένο βιβλίο!!!
Ερωτευμενάκι
κάποιος κάποτε μου είχε πει:
Να εύχεσαι να μην σου στείλει ο Θεός
όσα μπορείς ν' αντέξεις...

Τότε δεν τον κατάλαβα, ήμουν μικρή
τώρα πια, απλά σε κάθε μου δυσκολία κλείνω τα μάτια κι εύχομαι να μη μου στείλει και το επόμενο!!!
Καλημέρα

Σεπτεμβρίου 20, 2006 11:43 π.μ.
sorry_girl είπε...

Τα κουσούρια κι οι γρατζουνιές από τις πτώσεις μας κάνουν όμορφους!
Καλημέρες!

Σεπτεμβρίου 20, 2006 12:19 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ολα φοβιζουν, οταν εισαι φοβισμενος...
ολα και ολοι...
γνωστα και αγνωστα...
να σου πω κατι Γιωργο;
βαρεθηκα να φοβαμαι!!!

Σεπτεμβρίου 20, 2006 3:26 μ.μ.
Alkyoni είπε...

κάτι πάθαμε αυτές τις μέρες με την Παπαδάκη αρκετοί από μας.
πολλά τα ποστ με λόγια της
Καλησπέρα
:)

Σεπτεμβρίου 20, 2006 6:56 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα μας...

@συννεφούλα
το θέμα όμως είναι ότι το αντέχεις...
έτσι δεν είναι;;;
και αυτό είναι που μου κάνει εντύπωση...
και γι'αυτό η διαπίστωση της δύναμης που έχουμε ως άνθρωποι...

@κορίτσι της συγνώμης
ναι...
δείχνουμε ότι δεν ζούμε σε αποστειρωμένο θάλαμο...
δείχνουμε ότι ζούμε...

@αγαπημένη μου
αχ αυτός ο θυμός σου...
απορώ πότε θα καταλαγιάσει...
πάντως, δεν πιστεύω ότι είσαι από τους ανθρώπους που φοβούνται...
μάλλον είσαι από τους ανθρώπους που θυμώνουν...

@αλκυόνη
τα κοινά μήκη κύματος,
είναι σίγουρα κάτι κοινώς αποδεκτό...
λογικό μου φαίνεται,
άνθρωποι με ευαισθησίες και παρεμφερείς εμπειρίες,
να βρίσκουν καταφύγιο σε κοινούς παρανομαστές
που εκφράζουν τα εσώψυχά τους...

Σεπτεμβρίου 20, 2006 7:12 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

και εγω απορω...
πολυ...
μα πολυ μιλαμε...
καλημερα...

Σεπτεμβρίου 21, 2006 9:57 π.μ.