Σήμερα θα ξημερώσει για μένα...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006


Κοίταξε τον γυμνό εαυτό της στον καθρέπτη…
Αν και είχε περάσει κατά πολλού τα πρώτα –άντα, δεν είχε αλλάξει καθόλου…
Είχε αυτό το νεανικό κορμί που διαμόρφωσε στα είκοσί της…
Είχε μία επιδερμίδα λευκή, εύθραυστη…
Εκείνος πάντα της επεσήμαινε την εύθραυστή της επιδερμίδα…
‘Ναι, γι’ αυτό την τσάκισες τόσο εύκολα. Γιατί είναι εύθραυστη’ σκέφτηκε…
Είχε μόλις τελειώσει με το μπάνιο της, την ‘Τελετουργία της Καθαρότητας’ όπως συνήθιζε να λέει, και ήταν έτοιμη να ντυθεί…
Είχε να πάει σε ένα γάμο…
Παντρευόταν ένας συνάδελφος από τη δουλειά της…
‘Πάει κι’ αυτός. Σειρά σου τώρα’ της έλεγε η μάνα της…
Η μάνα της…
Της είχε προσδώσει ικανότητες του ‘ισχυρού φίλου’, δίκαια ή άδικα δεν το εξέταζε, με αποκορύφωμα τον τρόπο που την προσφωνούσε (την φώναζε με την αντρική εκφορά του ονόματός της), γιατί ήθελε να νοιώθει σιγουριά δίπλα στον πιο κοντινό της άνθρωπο…
‘Ναι, σειρά μου τώρα. Να δω πότε θα έρθει η σειρά μου με τόσους μαλάκες που μπλέκω’ φώναξε για να την ακούσει ο εαυτός της…
Είχε ήδη φορέσει τα εσώρουχά της, μαύρα με δαντέλα, όταν ξεκίνησε να βάζει το καλσόν της…
Της άρεσε η δαντέλα…
Είχε κάτι το ερωτικό και αθώο συνάμα…
Θα φόραγε ένα μαύρο φόρεμα, που είχε αγοράσει το περασμένο φθινόπωρο για μία αντίστοιχη περίσταση…
Το περασμένο φθινόπωρο…
Όταν ήταν ακόμη μαζί του…
Τι να έκανε τώρα;;;
Που να ήταν;;;
Πέρα από ένα mail που της είχε στείλει, δεν είχε εμφανιστεί πουθενά…
‘Φοβήθηκε ο δειλός’ φώναξε πάλι…
Της άρεσε να ακούει τις σκέψεις της…
Πολλές φορές έκανε ολόκληρους διαλόγους μόνη της…
‘Φοβήθηκε να σταθεί μπροστά μου σαν άντρας και να με αντιμετωπίσει. Εμ βέβαια. Ο κύριος. Πάντα ήθελε όλα να τα κάνω εγώ. Αυτός να κάθεται και να απολαμβάνει. Εγώ να τραβάω τα ζόρια. Τις αποφάσεις για όλα. Εγώ. Λες και είμαι Θεός. Λες και μπορώ. Λες και έχω αντοχές’ μουρμούρισε και ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στο πρόσωπό της…
‘Όχι, δεν θα κλάψω και σήμερα. Όχι κύριε. Δεν θα κλάψω για χάρη σου. Αρκετά. Σήμερα θα είμαι για μένα. Από αύριο πάλι. Σήμερα θέλω να βρω εμένα. Τ’ ακούς; Εμένα. Κι’ αν σου αρέσει’ είπε αποφασιστικά κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέπτη, πριν ξεκινήσει να βάφεται…
Σήμερα ήταν αποφασισμένη να μην είναι ένας ακόμη άνθρωπος που ‘στη ζωή του μόνο θα βραδιάζει’, όπως είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη…
Βάφτηκε, έκανε ένα τελευταίο έλεγχο, πήρε την τσάντα της, το κινητό της και έβαλε πλώρη για την εξώπορτα…
‘Σήμερα, αυτό το βράδυ, θα ξημερώσει για μένα’ φώναξε αποφασιστικά…
Έκλεισε την πόρτα δυνατά πίσω της και μπήκε στο ασανσέρ…

(‘Autoritratto’ by Tamara de Lempicka)

6 σχόλια:

Alexandra είπε...

Όμορφη περιγραφή... δείχνει μεγάλη κατανόηση της γυναικείας σκέψης (οκ, προσέγγιση, γιατί ούτε εμείς μερικές φορές δεν ξέρουμε τί θέλουμε).

σσ. Όταν κάποιος μας αλλάζει φύλο, στην ψυχολογία, θεωρείται ότι δεν μας αποδέχεται όπως είμαστε και θέλει να μας αλλάξει υποσυνείδητα.

Σεπτεμβρίου 23, 2006 1:43 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

Γιωργο, να σου πω κατι εμπιστευτικα;
Οταν εκλεισε την πορτα για να φυγει, το δακρυ κυλησε...
σιγουρα κυλησε...

-καταπληκτικος...-

Σεπτεμβρίου 23, 2006 3:56 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Κι αν δε κύλησε κλείνοντας την πόρτα, τότε σίγουρα στο γάμο. Δε θα την παρεξηγούσε κανείς... Στους γάμους πολλοί κλαίνε από συγκίνηση (τουλάχιστον έτσι λένε).

Σεπτεμβρίου 23, 2006 8:29 μ.μ.
κaτeρina είπε...

πολλές ωραίες αλλαγές βλέπω...!
:)

Σεπτεμβρίου 24, 2006 1:06 π.μ.
Alkyoni είπε...

η άλλη όψη του νομίσματος;

Σεπτεμβρίου 24, 2006 5:39 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα μας

@αλεξάνδρα
σ'ευχαριστώ πολύ...
προσπαθώ να κατανοήσω τις γυναίκες,
για να γίνω καλύτερος απέναντί τους...

@αγαπημένη μου
δεν ξέρω για το δάκρυ αν κύλησε...
πάντως, για να το λες, έτσι θα έγινε...
ευχαριστώ πολύ...

@θαλασσομπερδεμένη
κάτι ξέρετε παραπάνω,
ως γυναίκες...

@κατερινιώ
ευχαριστώ πολύ...

@αλκυόνη
τι ακριβώς εννοείς;;;
πες μου για να σου πω...

Σεπτεμβρίου 25, 2006 9:59 π.μ.