Βροχή...

Κλαίει ο ουρανός έξω…
‘Κάτι θα ξέρει παραπάνω’ σκέφτομαι…
Το κλάμα του περνάει μέσα μου…
Η διάθεση αντίστοιχη, ανέφικτη όμως η πραγματοποίησή της σήμερα…
Σήμερα, θα ήθελα να έμενα σπίτι…
Να σηκωνόμουν με την ησυχία μου…
Να έφτιαχνα καφέ…
Να έβαζα ‘ΜΕΛΩΔΙΑ’ και να άκουγα τραγούδια που να μου μιλάνε…
Να καθόμουν μπροστά στο μεγάλο παράθυρο και να βλέπω την βροχή να πέφτει…
Να καθόμουν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να ετοίμαζα ταξίδια…
Και, πάνω απ’ όλα, να είχα χρόνο να σε σκέφτομαι ήρεμα…
Ήρεμα γύρω, ανήμερα μέσα μου…
Να ζούσα την αναστάτωσή μου στη σκέψη σου, ήρεμα και μοναχικά…
Χωρίς παρεμβάσεις…
Χωρίς διακοπές…
Το είναι μου στη φαντασίωσή σου…
Δύο και ένα μαζί…
Όπως εμείς…
Δύο και ένα μαζί…
Καλημέρα αστεράκι μου…
Ο ουρανός συνεχίζει να κλαίει…
Τώρα, κλαίει και η ζωή μου…

(‘After the Rain’ by Harold Silverman)