Ένα Κυριακάτικο πρωινό...

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006


Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το χώρο γύρω…
Ίδιος και απαράλλαχτος…
Δικός της μεν, ίδιος και απαράλλαχτος δε…
Πόσο καιρό είχε να ξυπνήσει σε ένα άλλο χώρο, εκτός του δικού της…
Κοίταξε δίπλα της στην άδεια θέση στο διπλό κρεβάτι της…
Παρέμενε άδεια…
Είχε καιρό αυτή η θέση να δεχτεί καταληψία…
Είχε καιρό να ξυπνήσει με το πρόσωπο κάποιου άλλου πλάι της…
Να μυρίσει την μυρωδιά ενός άλλου κορμιού δίπλα της…
Να κρατήσει την μυρωδιά ενός άντρα μέσα της, ένα ολόκληρο βράδυ…
Η κολλητή της, της είχε πάρει τ’ αυτιά…
Να βρει άντρα, να κάνει σχέση…
‘Τέτοια κουκλάρα, δεν έπρεπε να μένει μόνη’ της έλεγε…
Πόσο μάταια τα άκουγε όλα αυτά…
Πόσο μάταιες όλες αυτές οι παραινέσεις…
Και να ήταν μόνο η κολλητή της που την έπρηζε;;;
Κάτι η μάνα της, κάτι ο πατέρας της, κάτι ο αδερφός της…
Όλοι…
Και κανένας δεν την καταλάβαινε…
Κανένας δεν έμπαινε στη διαδικασία να την καταλάβει…
Αυτή δεν ήθελε;;;
Απλά, δεν μπορούσε αυτή τη χρονική στιγμή…
Δεν είχε ξεπεράσει την προηγούμενη σχέση της…
Δεν είχε ξεπεράσει το δυνατό στραπάτσο που είχε φάει…
Θα μου πεις, είχε περάσει κοντά ένας χρόνος…
Πόσο ακόμα θα μοιρολογάει;;;
Πόσο ακόμα θα κλαίει την χαμένη της ζωή;;;
Πόσο ακόμα θα πονάει για δύο;;;
Για δύο…
Αυτή πάλεψε για δύο…
Έτσι πίστευε…
Όμως ήταν η μόνη από τους δύο…
Ήταν η μόνη που το έκανε…
Αυτός, απλά αποφάσισε…
Όπως πάντα…
Χωρίς να δώσει εξήγηση…
Έτσι πίστευε…
Σηκώθηκε, πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε…
Πήγε στην κουζίνα, έβαλε στον βραστήρα νερό…
Έφτιαξε καφέ και κουλουριάστηκε στην πολυθρόνα να τον πιεί…
Αποφάσισε να τον πιεί, χωρίς να σκεφτεί τίποτα…
Είχε κουραστεί να σκέφτεται…
Εξάλλου, περισσότερες σκέψεις, δεν είχαν νόημα…
Πόσο ακόμη…
Έβλεπε να χάνει την ουσία…
Να χάνει το στόχο της…
Έτσι κι’ αλλιώς, οι απαντήσεις που είχαν να δοθούν, είχαν δοθεί από καιρό…
Αναμασούσε τα δεδομένα…
Έμπαινε σε δαιδαλώδης δρόμους σκέψεων που δεν την οδηγούσαν πουθενά…
Αυτό που έπρεπε να κάνει, ήταν να ενεργοποιήσει τα ‘εγωιστικά αντανακλαστικά’ της…
Αυτά για τα οποία ενοχοποιούταν από εκείνον, τώρα να τα κάνει πράξη…
Βέβαια, αυτό το είχε πει πολλές φορές…
Ποτέ όμως δεν το είχε κάνει…
Πάλι πρόδωσε τον εαυτό της, συνειδητοποίησε…
Σκεφτόταν…
Πάλι την κατάσταση…
Πάλι αυτόν…
Τι να κάνει άραγε;;;
Τέτοια πρωινά, έπινε τον καφέ του διαβάζοντας εφημερίδα…
Θα κάνει το ίδιο και τώρα ή θα είναι κάπου με παρέα;;;
Αντρική ή γυναικεία;;;
Η σκέψη της γυναικείας παρέας την έκανε να νοιώθει άσχημα…
Πολύ άσχημα…
Έψαξε το κινητό της…
Θα του έκανε μία κλήση με απόκρυψη…
Τουλάχιστον θα τον άκουγε…
Και ίσως καταλάβαινε που ήταν…
Κάλεσε το νούμερο του σπιτιού του…
Χτύπησε μία, δύο τρεις, τέσσερις, πέντε φορές…
Χτύπησε πολλές…
Καμία απάντηση…
Έκλεισε…
Ξαναπήρε…
Μήπως ήταν στο μπάνιο και δεν απάντησε…
Πάλι το ίδιο σκηνικό…
Πάλι η ίδια ανακατωσούρα μέσα της…
Πάλι το ίδιο σκίσιμο των σωθικών της…
Έκλεισε το κινητό…
Κουλουριάστηκε περισσότερο στην πολυθρόνα…
Έβαλε τα κλάματα…
Έκλαψε πολύ…
Για την κατάντια της…
Για την απουσία του…
‘Που είσαι αγόρι μου;’ φώναξε και περισσότερα κλάματα εμφανίστηκαν στο πρόσωπο…
Καυτά και πονεμένα…
Όπως κάθε δάκρυ που αυλάκωνε το πρόσωπό της…
Καυτό και πονεμένο…

(‘Femme a Tete De Roses’ by Salvador Dali)

13 σχόλια:

Καπετάνισσα είπε...

Ανθρώπινες συμπεριφορές...
Πένθος του (απο)χωρισμού λοιπόν.

Ρίξε μια αχτίδα στο πρόσωπό της.
Να τσουρουφλιστεί η εμμονή που σαλεύει μέσα της.

Και να φωτιστεί ένας άλλος κόσμος.

Νοεμβρίου 12, 2006 2:19 μ.μ.
demonia είπε...

Πολύ ωραίο...Πόσο έντονες είναι αλήθεια αυτές οι καταστάσεις...

Νοεμβρίου 12, 2006 3:17 μ.μ.
jul είπε...

Το γράψιμό σου πολύ όμορφο όπως πάντα...
Αρρωστιμένη κατάσταση...μετά από έναν ολόκληρο χρόνο χωρισμού... Αληθίνη κατάσταση....

Καλό βράδυ.

Νοεμβρίου 12, 2006 6:00 μ.μ.
Εύα είπε...

τοσο γνωστο σκηνικο,τοσο οικεια αισθηση...ετσι ειναι κι ακομα χειροτερα οταν δεν τολμας να σηκωσεις το τηλεφωνο και ν'ακουσεις τη φωνη που τοσο αγαπουσες καποτε.Κι ακομα χειροτερα οταν μισεις τη φωνη αυτη που τοσο αγαπουσες καποτε...

Νοεμβρίου 12, 2006 8:00 μ.μ.
Alexandra είπε...

η λέξη απουσία είναι αυτό που συγκράτησα από το κείμενο... και αυτό περιέγραψες.

Νοεμβρίου 12, 2006 8:37 μ.μ.
allmylife είπε...

να της πείς:
Ποτέ με απόκρυψη!
να της πεις:
μια φίλη μου,
αναγκάστηκε να προσποιηθεί πως θέλει να κοιμάται μόνη της,γιατί δεν μπορούσε αλλιώς να τον πλησιάσει.
Και στ'αλήθεια:
ξημέρωμα έφυγε...
Δεν θα ξαναπάει.

Καλή μας ημέρα Γιώργο.

Νοεμβρίου 13, 2006 7:38 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα και καλή εβδομάδα...

@καπετάνισσα
αν η ίδια δεν θέλει την αχτίδα,
κανένας δεν μπορεί να την βοηθήσει...

@δαιμόνια
είναι καταστάσεις που βιώνονται...

@ιουλία
ευχαριστώ πολύ...
αληθινή και δύσκολη κατάσταση...

@εύα
αυτό είναι μία άλλη παράμετρος...
και πονάει περισσότερο...

@αλεξάνδρα
ναι...
απουσία εντός και εκτός...

@όλη μου η ζωή
θα της το πω...
όπως ακριβώς το αναφέρεις...
φιλικές συμβουλές...

Νοεμβρίου 13, 2006 9:43 π.μ.
Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Φωτογραφίζει κάποια που ξέρω πολύ καλά! Μακάρι να χα την δύναμη και την εμπειρία να την βγάλω από αυτή την κατάσταση... Δυστυχώς όμως...Την αφήνω να πονάει και ας μην το θέλω κατά βαθoς!

Νοεμβρίου 13, 2006 2:12 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

κάτι μου θύμισες...
όπως λέει η καπετάνισσα
συνέχισε την ιστορία
ρίξε της την ηλιαχτίδα
κάνε την απουσία νοσταλγία
την εμπειρία μάθημα
η ζωή συνεχίζεται
λύτρωσε την ηρωίδα σου
συνέχισε τη ζωή της

καλημέρα και καλή εβδομάδα

Νοεμβρίου 13, 2006 3:14 μ.μ.
fish eye είπε...

..λενε πως πανω στο εξαμηνο αρχιζεις να καθαριζεις..εεε στο χρονο πια δεν εχεις ξεχασει??το θεμα ειναι πως να περασει αυτο το διαστημα χωρις να κανεις το σφαλμα να ξαναεπικοινωνησεις..
αν περασει....γλυτωσες..οχι???

Νοεμβρίου 13, 2006 4:05 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@ανατολή
προσπάθησε να την βοηθήσεις,
αν αυτό πιστεύεις ότι είναι το καλύτερο...

@αλκιμήδη
η ζωή της θα συνεχιστεί,
όταν καταλάβει ότι μπορεί και μόνη της...
όταν ξεπεράσει αυτό που την τυρρανάει...
ή αποδεχτεί μία κατάσταση και δει μπροστά...
ο χρόνος που θα γίνει αυτό,
είναι σχετικός...
διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
ο χρόνος είναι σχετικό μέγεθος...
αλλιώς μετράει για τον καθένα μας...

Νοεμβρίου 13, 2006 7:08 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Βαλτωμενες καταστασεις που στο χερι μας ειναι να τα καταφερουμε
Ευχομαι να τα καταφερει και να βγει αυτη νικητης...

Καλημερα

Νοεμβρίου 15, 2006 3:30 π.μ.
γιώργος είπε...

στο χέρι της είναι...
θα μπορούσε, αν σκεφτόταν ψύχραιμα...
καλημέρα...

Νοεμβρίου 16, 2006 9:54 π.μ.