Οι τρεις τους...

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006


Ξημέρωσε Σάββατο…
Σηκώθηκε πρωί, πλύθηκε, έβαλε τα πρόχειρα ρούχα που είχε για δουλειές, έφτιαξε ένα καφέ στα γρήγορα, έκανε ένα τσιγάρο, επίσης στα γρήγορα, και ξεκίνησε να κάνει δουλειές…
Έβαλε και ραδιόφωνο…
Δουλειές μετά μουσικής…
Το καλύτερό της…
Το είχε αποφασίσει από καιρό, αλλά το ανέβαλε, επίσης, από πολύ καιρό…
Τώρα τελευταία, εύρισκε εύκολα δικαιολογίες να αναβάλλει δουλειές, συζητήσεις…
Δεν έπαιρνε άλλο όμως…
Το σπίτι έμοιαζε βομβαρδισμένο και δεν μπορούσε να ζει άλλο εκεί μέσα, στην κατάσταση που ήταν…
Ήθελε ο χώρος της να ήταν καθαρός και συμμαζεμένος…
Τουλάχιστον αυτός…
Ξεκίνησε με τα μπαλκόνια, αέρισε τα σκεπάσματά της, ξεσκόνισε, σκούπισε, σφουγγάρισε…
Κάπου-κάπου, έκανε και ένα διάλλειμα για τσιγάρο και για μια γουλιά καφέ…
Η ώρα περνούσε…
Έπιασε να φτιάχνει τις στοίβες με τα περιοδικά, τις εφημερίδες και τους λογαριασμούς…
Βρήκε μία τσάντα χωμένη ανάμεσα σε περιοδικά…
Μία τσάντα με φωτογραφίες…
Διερωτήθηκε από πότε τις έχει εκεί μέσα…
Τις πήρε, κάθισε στο τραπέζι, πήρε τον καφέ και τα τσιγάρα της…
Ευκαιρία να κάνει ένα ακόμη διάλλειμα…
Ξεκίνησε να κοιτάει τις φωτογραφίες, αφού πρώτα είχε ανάψει το τσιγάρο της…
Ήταν από εκείνη την εκδρομή που είχαν πάει, όλη η παρέα, στην Αράχοβα…
Φωτογραφίες ανεμελιάς και ξενοιασιάς…
Είδε εκείνη που ήταν με την Αφροδίτη και πετούσε η μία στην άλλη χιονόμπαλες…
Και εκείνη που ήταν ο Δημήτρης, το αγόρι της, που έφτιαχνε ένα χιονάνθρωπο, μέσα στο κακό του το χάλι…
Κι’ άλλες, κι’ άλλες…
Και εκείνη…
Που ήταν αυτή, ο Δημήτρης και ο Ορέστης…
Το τρίο…
Και στη φωτογραφία και στη ζωή…
Διερωτήθηκε που ήταν ο Ορέστης και δεν της είχε τηλεφωνήσει από το πρωί…
Είχε ξεχαστεί με τις δουλειές και δεν κατάλαβε πως πέρασε η ώρα…
Ξανακοίταξε την φωτογραφία…
Οι τρεις τους…
Από εδώ ο ‘άντρας μου’, από εκεί το ‘αίσθημά μου’…
Αυτή στη μέση, οι άντρες της δεξιά και αριστερά…
Αγκαλιασμένοι…
Ένα παράξενο δέσιμο…
Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο…
Ο Δημήτρης της…
Ήταν αισθηματίας, γλυκός, τρυφερός…
Τις φερόταν καλά, την αγαπούσε…
Την προστάτευε, την έκανε να νοιώθει σιγουριά…
Ο Δημήτρης της πρόσφερε μέλλον…
Της πρόσφερε σπίτι, οικογένεια…
Της τα πρόσφερε ως δεδομένο…
Ήταν και είναι το δεδομένο της…
Από την άλλη ο Ορέστης…
Της;;;
Δεν ήξερε…
Κανένας και καμιά δεν ήξερε αν ποτέ ο Ορέστης θα είχε κάποια να τον προσφωνεί με κτητική αντωνυμία ή αν ποτέ ο Ορέστης δεχόταν να γίνει κτήμα κάποιας…
Ελεύθερος σκοπευτής…
Αυτό ήταν…
Αυτό τραβούσε τις γυναίκες γύρω του σαν μαγνήτης…
Αυτό τράβηξε και εκείνη κοντά του…
Ήξερε για την σχέση της με τον Δημήτρη…
Ήξερε ότι ποτέ δεν θα άφηνε αυτή τον Δημήτρη για τον Ορέστη…
Όροι δεδομένοι και απαράβατοι…
Όμως, ο Ορέστης την έκανε να νοιώθει γυναίκα, την έκανε να νοιώθει θηλυκό…
Και αυτό ζητούσε από εκείνον…
Τίποτε άλλο…
Ζητούσε να γευτεί την γλύκα της φύσης της…
Αυτή που ποτέ δεν είχε γευτεί…
Της έκαιγε το κορμί το χάδι του…
Όταν τις χάιδευε το λαιμό, το στήθος, την κοιλιά…
Όταν έμπαινε μέσα της και την έκανε δική του…
Δική του μόνο στο κορμί…
Όχι στο μυαλό…
Όχι στην ψυχή…
Το είχε ξεκαθαρίσει μέσα της…
Ο Ορέστης είχε μόνο το κορμί της…
Και τίποτε άλλο…
Ψυχρά και σκληρά…
Τίποτε άλλο…
Ο Ορέστης αντιπροσώπευε την παρένθεση…
Η πρόταση και το κείμενο ήταν ο Δημήτρης…
Έτσι τα είχε στο μυαλό της…
Έτσι τα είχε στη ζωή της…
Έτσι ήταν και στη φωτογραφία…
Όλοι μαζί και ο καθένας να ορίζει τη ζωή του και τις σχέσεις του με τον άλλο…
Δεν είχε μέλλον με τον Ορέστη…
Είχε μόνο παρόν…
Μόνο…
Ήπιε μια γουλιά καφέ…
Άναψε κι’ άλλο τσιγάρο…
Σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό του Δημήτρη…
Ήταν μαζί με τον Ορέστη…
Κανόνιζαν για το βράδυ…
Ο Ορέστης θα έφερνε και μία καινούργια κοπέλα μαζί του…
Χαιρετήθηκαν και συμφώνησαν να τα πούνε αργότερα…
Έφτασε μήνυμα στο κινητό της…
Ήταν από τον Ορέστη…
Της έλεγε ότι θα περάσει σε καμιά ώρα από εκεί…
Άναψε θερμοσίφωνα για να κάνει μπάνιο…

(‘Lady with Fan’ by Gustav Klimt)

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Eιδες τελικά...? Πολλοί άνθρωποι ζητάμε την σταθερότητα το σίγουρο, εκείνο που μας δίνει την περισσότερη ασφάλεια...!Εκείνοι όμως που μπορούν να διαλέξουν προτιμούν το ρίσκο...Να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει...Τελικά διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους Η μήπως μοιάζουμε πάνω κάτω και απλά είμαστε πλεονέκτες αποζητώντας πάντα αυτό που δεν έχουμε...???

Νοεμβρίου 18, 2006 2:05 μ.μ.
Serenity είπε...

Κοίτα... πες της ηρωίδας σου ότι δεν γίνεται να τα έχει όλα!!!

Κατά τα άλλα, ωραίο κείμενο. :)

Νοεμβρίου 18, 2006 3:36 μ.μ.
jul είπε...

Ακόμα μια φορά αναρωτιέμαι από που εμπνέεσαι και τα γράφεις όλα αυτά...
Καθε φορα κάτι διαφορετικό..
Πάντως κρίμα...ενώ ειναι ευτυχισμένη με τον άντρα της να αναζητά και να θέλει και το άλλο, το παράνομο...

Νοεμβρίου 18, 2006 6:31 μ.μ.
fish eye είπε...

..ειναι κριμα να μη μπορεις να παρεις αυτα που θελεις απο ενα μονο ατομο..συνηθως αλλος θα σου εμπνεει την αγαπη κι αλλος θα σε κανει να νοιωσεις θηλυκο..
το ιδιο για ολους..
γραφεις ολο και πιο ομορφα..φιλι..
μου επιτρεπεις??

Νοεμβρίου 18, 2006 6:44 μ.μ.
nosyparker είπε...

Ξέρεις τι μου τη δίνει; Ότι μερικές γυναίκες έχουν ΚΑΙ σύζυγο ΚΑΙ εραστή, ενώ κάποιες άλλες δεν έχουν κανένα από τα δυο. Δηλαδή έλεος!

Νοεμβρίου 18, 2006 7:26 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Οντως δεν μπορουμε να εχουμε αυτα που θελουμε στο προσωπο ενος ανθρωπου και μονο!!Ομως για αυτο υπαρχουν οι επιλογες δυσκολες αλλα αναγκαιες...

Τελειο Γιωργο, μου θυμιζει πολλα...

Νοεμβρίου 18, 2006 10:09 μ.μ.
allmylife είπε...

θα πονέσει.
τίποτα ζωντανό δεν μπαίνει σε παρένθεση...

Νοεμβρίου 19, 2006 10:50 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...

@ανατολή
δεν ξέρω...
σίγουρα, όταν σου λείπει κάτι το ζητάς...
το θέμα είναι όταν το βρεις, τι κάνεις το άλλο κομμάτι που έχεις...

@γαλήνη
θα της το πω...
(κάτι έχει το beta blogger και δεν 'δείχνει' τη φωτό μου στο τελευταίο post σου)

@ιουλία
είναι καθημερινές ιστορίες ανθρώπων...
τίποτε παραπάνω...
κι'όμως, όλα μέσα στη ζωή είναι...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
έτσι είναι...
δεν ικανοποιούμαστε εύκολα, ως άνθρωποι...
ίσως είναι στην φύση μας...
ευχαριστώ πολύ...
για όλα...
το φιλί θα μου το δώσει το 'αστεράκι' μου, αν δεν σε πειράζει...

@γεωργία
και είναι τυχερές;;;
είτε οι μεν, είτε οι δε;;;
δεν ξέρω...

@ζουφίτσα
πάντα επιλογές...
σ'ευχαριστώ πολύ...

@όλη μου η ζωή
ξέρω ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν και τα δύο...
αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
πονάει το 'παράλληλο', όσο ξεκάθαρο κι' αν είναι...

Νοεμβρίου 19, 2006 2:43 μ.μ.
ATHENA είπε...

ΟΛΟΙ ΕΝΑ ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ
ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΡΡΑΦΗ ΙΔΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΗΣΤΙΚΩΝ.

Νοεμβρίου 19, 2006 3:55 μ.μ.
fish eye είπε...

..και βεβαια να σου το δωσει το φιλι το αστερακι σου..και να σ αγαπαει..γιατι αυτο σε εμπνεει..μην αρνηθεις!!

Νοεμβρίου 19, 2006 4:04 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

βλεπεις πραγματα και καταστασεις οπως ολοι μας...
εχεις ομως ενα μοναδικο τροπο να τα γραφεις... μεταδιδεις το κλιμα, την ζωη, την σκεψη των ηρωων σου και μας βγαζεις συναισθηματα...
γεννας σκεψη απο την σκεψη σου...
χαρισμα θα το πω, απλα...

Νοεμβρίου 19, 2006 5:50 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@αθηνά
είναι δημιούργημα, όχι τερατούργημα...
ακόμη και έτσι όμως,
μιλάμε για γέννεση και όχι αντιγραφή...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
σ'ευχαριστώ πολύ...

@αγαπημένη μου
είσαι πολύ καλή...
και δεν το αξίζω...
να'σαι καλά όμως...
σ'ευχαριστώ πολύ...

Νοεμβρίου 20, 2006 11:36 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

μάλλον εβγαλε τα ματια της αγάπης
να μοιάσει του έρωτα...

Νοεμβρίου 25, 2006 8:58 μ.μ.
γιώργος είπε...

@ανώνυμη/-ος
μπορεί...
το καλό είναι να μην αλλάζεις μάτια για να είσαι καλά...

Νοεμβρίου 26, 2006 12:53 μ.μ.