Εγώ, απλά γράφω...

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006


Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την ανάγκη να γράψω…
Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την πολυτέλεια να σκέφτομαι ιστορίες ανθρώπων και να τις πλάθω στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μου…
Θέλεις γιατί κινηματογραφόφιλος από παιδί κατέγραφα στο υποσυνείδητό μου κάθε σκηνή και χαρακτήρα που έβλεπα…
Θέλεις γιατί κυλούσε στο αίμα μου το ελληνικό τραγούδι και οι ιστορίες που αυτό εξιστορούσε…
Θέλεις γιατί παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου με μία διάθεση περιέργειας και σχολιασμού…
Θέλεις γιατί είχα ένα τόνο σνομπισμού και υπεροψίας για όλους τους γύρω μου…
Δεν ξέρω…
Αυτό που ξέρω είναι ότι κατάφερα στα 37 μου χρόνια να μπορώ να περάσω ‘στο χαρτί’ τις σκέψεις και τις εμμονές μου…
Και δεν έχω λίγες…
Υπήρχαν εκεί…
Μου τριβέλιζαν το μυαλό και έψαχναν την κατάλληλη στιγμή να βγουν…
Να απλωθούν και να γεμίσουν την σκέψη και το χαρτί μου…
Ίσως να έψαχναν την κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση…
Ίσως να περίμενα το αστεράκι μου
Μπορεί…
Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου, με βοήθησε να καταλάβω γιατί η γη γυρίζει γύρω μου, έτσι όπως γυρίζει, γιατί αγαπάω τόσο πολύ τις γυναίκες…
Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με ανέχεται ώρες ατελείωτες στις συνομιλίες μας, στους καυγάδες μας, στα ‘δύσκολά’ μας…
Πάνω απ’ όλα, πρέπει να της δώσω τα εύσημα γιατί πίστεψε σε μένα…
Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος…
Μάλλον το αντίθετο…
Αλλά αυτό, δεν το λέμε πιο έξω…
Κατά καιρούς, ασχολήθηκα με τον εαυτό μου…
Είπα τα στραβά του και τα καλά του…
Ανοίχτηκα και εκτέθηκα…
Ίσως να με ενοχλούσε τότε…
Όμως, δεν με ενοχλεί τώρα…
Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα…
Είμαι ένας άνθρωπος με πάθη και πόθους…
Προσωπικά μου στοιχεία και δεδομένα περνάνε μέσα από τις ιστορίες μου…
Βασικά, είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος μέσα σε τόσους άλλους…
Είμαι ένας Γιώργος, μεταξύ πολλών συνονόματων…
Αντ' εμού, θα αφήσω να μιλήσουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι παράγραφοι…
Αυτές, μπορούν να τα πουν καλύτερα…
Αυτές, ξέρουν καλύτερα…
Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά τους…
Εγώ, απλά γράφω…

(Ταλαντεύτηκα πως θα ονομάτιζα το συγκεκριμένο post. Ήμουν ανάμεσα σε δύο τίτλους. Ο ένας, είναι αυτός που τελικά καθορίζει το συγκεκριμένο κείμενο. Ο άλλος, είναι αυτός που ίσως καθορίσει μία άλλη μου περιπλάνηση. Ο άλλος τίτλος είναι: ‘Αντί προλόγου’)

(‘Portrait of A Man’ by Tamara de Lempicka)

12 σχόλια:

allmylife είπε...

είσαι ένας πολύτιμος Γιώργος - και ποτέ τόσο καιρό τώρα, τόσο δα σνομπισμό και υπεροψία δεν διέκρινα στα κείμενά σου.
Το μπράβο μου - το πολύ αληθινό για να το μοιραστείς με το αστεράκι σου.
Σας φιλώ.

Νοεμβρίου 21, 2006 7:15 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Είσαι υπέροχος και σε συγχαίρω…για το ταλέντο σου και για το αστεράκι σου!!! Να είστε καλά και οι δυο και να χαίρεστε ο ένας τον άλλο…Τα φιλιά μου και στους δυο λοιπόν καλό βράδυ

Νοεμβρίου 21, 2006 10:04 μ.μ.
nosyparker είπε...

Όταν μας αγαπάνε, γινόμαστε γνήσιοι κι αληθινοί. :-)

Νοεμβρίου 21, 2006 10:14 μ.μ.
fish eye είπε...

..νομιζω πως εισαι πολυ μα πολυ ανθρωπινος..την καληνυχτα μου!!

Νοεμβρίου 22, 2006 1:07 π.μ.
Alkyoni είπε...

μάλλον ήρθε ό,τι ζήτησα :)
ειλικρινέστατος,ανθρώπινος...
έχω μια απορία όμως φοβάμαι να την γράψω και θέλω άδεια και από σένα και απ το αστεράκι :)
ναι ναι ξέρω...έχω μια μανία να "σκαλίζω"...
προς το παρόν καλημέρα και στους δυό :)

Νοεμβρίου 22, 2006 10:13 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Εσύ απλά να γράφεις, έτσι να νομίζεις τουλάχιστον.

Στην πραγματικότητα το αστεράκι σου δίνει έρωτα κι εσύ χαρίζεις έμπνευση και συγκίνηση.

Κι εγώ απλά σε διαβάζω λέω, αλλά...

Καλημέρα Γιώργο, καλημέρα αστεράκι του!

Νοεμβρίου 22, 2006 10:30 π.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μας λες οτι απλα γραφεις...
ναι, δεν λεω...
αλλα ξερεις τι γραφεις;
ξερεις πως το γραφεις;

Γιωργο, εφοσον εχεις κατανοησει οτι απλα γραφεις, σιγουρα κατανοεις και οτι αυτα που γραφεις ετσι οπως τα γραφεις...
ειναι απλα καταπληκτικα...

και οσο για το αστερακι σου ναι, ειναι πηγη εμπνευσης... αλλα τι εμπνευση θα σου εβγαζε αν εσυ δεν την ειχες; ε;

να' στε καλα ευχομαι...
και να 'στε μαζι...

Νοεμβρίου 22, 2006 10:48 π.μ.
zoufitsa είπε...

Καλημερα Γιωργο,εγω θα το ελεγα μια μικρη καταθεση ψυχης αυτο το κειμενο..
Απο τοτε που ξεκινησα να σε διαβαζω ειλικρινα εχω διδαχθει πολλα μεσα απο τις ιστοριες σου και ευχομαι εσυ να μπορεις να γραφεις για πολυ καιρο ακομα και εγω να εχω την τιμη να σε διαβαζω..
Να χαιρεσαι το αστερακι σου και να το προσεχεις οπως και αυτο εσενα γιατι αστερια που λαμπουν πραγματικα ειναι λιγα και ο Γιωργος σιγουρα σπανιο παιδι...

Να ειστε παντα τοσο αγαπημενοι και ακομα περισσοτερο :)

Νοεμβρίου 22, 2006 12:01 μ.μ.
jul είπε...

Πάντα αναρωτιόμουν από που εμπνέεσαι και γράφεις, πάντα τα κείμενά σου με αγγίζουν πολύ.
Το βασικό ειναι εσένα να σου αρέσει και να σε γεμίζει αυτό που κάνεις και να είστε πάντα αγαπημένοι με το αστεράκι σου...

Νοεμβρίου 22, 2006 3:42 μ.μ.
Alexandra είπε...

άστο να σε καθοδηγήσει... η αγάπη και η έμπνευση πάνε μαζί. και η ανάγκη της δημιουργίας ακολουθεί.

σου εύχομαι να πάνε όλα όπως πρέπει.

Νοεμβρίου 22, 2006 8:22 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Να είστε πάντα τόσο αγαπημένοι και να εμπνέεται ο ένας τον άλλο και εμάς τους υπόλοιπους.

Ο "Άγγελος" μου έδωσε αυτό που χρειαζόμουν για να γράψω και βγήκε το "Ο Γιάννης - Κώστας".

Ευχαριστώ :))

Νοεμβρίου 22, 2006 8:31 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...
ξεκινώντας, θα ήθελα να ξέρετε ότι είναι τιμή μου που με διαβάζετε...

@αστεράκι μου
και 'γω απλά σε λατρεύω...

@όλη μου η ζωή
σ'ευχαριστώ πολύ...
σ'ευχαριστούμε πολύ...

@ανατολή
σ'ευχαριστούμε πολύ...
ευχόμαστε αντίστοιχα...

@γεωργία
μόνο τότε;;;
δεν το νομίζω...
απλά, τότε βγαίνει πιο εύκολα...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
σ'ευχαριστώ πολύ...

@αλκυόνη
στο είχα υποσχεθεί...
οι απορίες είναι για να λύνονται...
ευχαρίστως να την εκφράσεις...

@αργυρένια
σ'ευχαριστούμε πολύ...
εγώ πάντως, γράφω, απλά...

@αγαπημένη μου
κατ'αρχήν, σ'ευχαριστούμε πολύ...
θα προσπαθήσουμε να είμαστε καλά και μαζί...
τώρα, όσον αφορά το τι γράφω,
προσωπικά δεν μπορώ να κρίνω με τον καταλληλότερο τρόπο...
προσωπικά, πιστεύω ότι δεν γράφω κάτι το ιδιαίτερο...
εσείς μου το λέτε αυτό...
και σας ευχαριστώ...

@ζουφίτσα
σ'ευχαριστούμε πολύ...
και όπως είπα πιο πάνω,
η τιμή είναι δική μου...

@ιουλία
με γεμίζει και χαίρομαι που το κάνω...
και σ'ευχαριστούμε πολύ...

@αλεξάνδρα
σ'ευχαριστώ πολύ...
εύχομαι τα αντίστοιχα...

@θαλασσομπερδεμένη
σ'ευχαριστούμε πολύ...
τιμή μου που ένα κείμενό μου σε βοήθησε...

καληνύχτα σας...

Νοεμβρίου 22, 2006 9:44 μ.μ.