Καλή Χρονιά & Χρόνια Καλά...

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιάψηλή μου δεντρολιβανιά……Το καλαμάρι έγραφετη μοίρα μου την έγραφε…Θα ακουστεί και πάλι αύριο…Αύριο, σαν κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς…Τότε, τώρα και πάντα…Οι ευχές είναι βασικό συστατικό των εορτών…Και ιδιαίτερα, όσες από αυτές είναι από καρδιάς…Εύχομαι το 2007 να είναι ένα έτος που θα σηματοδοτήσει την απαρχή προσωπικών ευκαιριών για τον...

Μήνυμα στο κινητό...

Το μήνυμα στο κινητό έγραφε:Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο.Όσοι προσπάθησαν, έγιναν αγάλματα για κατάθεση στεφάνων…Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τον άλλο…Όσοι προσπάθησαν, έμειναν μόνοι να κλαίνε πάνω από γκρεμίσματα…Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις εσένα…Όσοι προσπάθησαν, έχασαν ότι ήταν πραγματικά δικό τους: τους ίδιους…Το διάβασε, γέλασε...

Φοβίες...

Εκείνος:Σ’ αγαπώ ως τον ουρανό…Εκείνη:Χαμήλωσαν τ’ αστέρια ή πετάξαμε πολύ ψηλά;;;Εκείνος:Έχει σημασία;;;Εκείνη:Φοβάμαι ότι έχω κλειστοφοβία και φοβία στα ύψη…(‘Up & Down’ by Maurits Cornelis Esch...

'Κι ο κόσμος για να πεθάνεις'...

00.00 πμ.Το μυαλό του γύρναγε σε παλιές στιγμές μαζί της…Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και η οροφή του δωματίου έμοιαζε με θέατρο σκιών που έπαιζε το έργο της ζωής του μαζί της…Ένα έργο με δύο πρωταγωνιστές και κανένα θεατή…Πρωταγωνιστούσαν ο ένας για τον άλλο…Για κανέναν άλλο…Το τσιγάρο έκαιγε στα χείλη του…Με τον καπνό που εξέπνεε, δημιουργούσε σχήματα για να...

Τα κάλαντα...

Παραμονή Χριστουγέννων…Ξύπνησε με την αίσθηση του κορμιού της δίπλα του…Της χάιδεψε την πλάτη…Ήξερε ότι αυτή η κίνηση της άρεσε πολύ…Την άκουσε να γουργουρίζει, σαν μικρή γατούλα που της τρίβεις την ράχη…Πλησίασε το αυτί της…Άρχισε να της τραγουδάει:Καλήν εσπέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας,Χριστού τη θεία Γέννηση να πω στ΄ αρχοντικό σας.Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε...

Αγαπάς;;;

- Αγαπάς;;;- Αγαπάω…- Και γιατί αγαπάς;;;- Γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο..- Καλύτερο ή ευκολότερο…- Ευκολότερο;;;- Ναι. Ευκολότερο…- Τι εννοείς;;;- Εννοώ ότι η αγάπη σε μαλακώνει, κάνεις υποχωρήσεις που δεν θα έκανες αν δεν αγαπούσες, είσαι πιο γλυκός, πιο ευαίσθητος. Οπότε, είσαι ευκολότερος στο να δέχεσαι πράγματα και καταστάσεις…- Και αυτό δεν σημαίνει...

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας...

Την ξύπνησε ο ήχος που έβγαζε όταν έφτανε στην κορύφωση της ηδονής του. Στην αρχή φοβήθηκε, αλλά μετά ηρέμησε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την ξυπνούσε ο Μάκης. Το αγόρι της διπλανής πόρτας.Πάντα εκδήλωνε την ηδονή του με ένα βογκητό, με ένα μουγκρητό. Ένα μουγκρητό, σαν να άκουγες ένα άγριο ζώο που του μπήγεις ένα καρφί στο πόδι. Τον φανταζόταν επάνω στην εκάστοτε...

Ταραχή...

Δούλευε στον υπολογιστή…Απορροφημένη και αποκομμένη από το περιβάλλον…Ο καφές που είχε φτιάξει, παρέμενε ατελείωτος και παγωμένος δίπλα της…Επεξεργαζόταν το τελευταίο κείμενό της…Έπρεπε να το παραδώσει την επόμενη μέρα και ο χρόνος την πίεζε…Ένοιωθε άβολα…Το κείμενο που είχε γράψει δεν την ικανοποιούσε…Πίστευε ότι διάβαζε ένα κείμενο ξένο προς την ίδια, άνευρο...

Άρωμα μοναδικό σου...

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα…Δεν θα βάλω μέσα ούτε σφένδαμο, ούτε βανίλια, ούτε γιασεμί, ούτε κανέλα…Θα βάλω μέσα εσένα και εμένα, εμάς…Τους πόθους και τα πάθη μας…Τον έρωτα και την αμαρτία μας…Τα λάθη και τα σωστά μας…Τα θέλω και τα δίνω μας…Θα αφήσω εκτός,τα πρέπει και τα παίρνω μας…Τις υποχωρήσεις και τις κακίες μας…Θα σου φτιάξω ένα άρωμα,...

Εφιάλτης...

Νύχτες ερημιάς βασάνιζαν το μυαλό του…Το ρολόι του τοίχου, μοναδικός φίλος του…Δυσκολία στον ύπνο…Δυσκολία και στα όνειρα…Όχι όνειρα…Εφιάλτες…Ή νύχτες λευκές, κενές…Άχρωμος ύπνος…Άνευρες διαδρομές με κλεισμένα μάτια…Κι’ όταν κατάφερνε να κοιμηθεί, ιδρώτας πότιζε το ταλαιπωρημένο κορμί του…Λες και πάλευε με την συνείδησή του…Λες και όργωνε την ψυχή του και κουραζόταν…Το...

Δεν ξέρει ο πόνος καλό κολύμπι...

Μπήκε στο bar…Το φως υποτονικό, δημιουργούσε ατμόσφαιρα κατάνυξης…‘Επίτηδες, για να μπορεί ο barman να εξομολογεί ευκολότερα.’ σκέφτηκε…Οι θαμώνες λίγοι, κυρίως άντρες…Αταίριαστο πλήθος, αταίριαστες ιστορίες…Κάθισε στην μπάρα…Ο barman κατευθύνθηκε κοντά του για να πάρει παραγγελία…‘Τι θα πάρετε;’ τον ρώτησε με επαγγελματικό ύφος barman…‘Ένα gin με tonic θα ήθελα.’...

Επιθυμία και φαντασίωση...

Από το πρωί, ένοιωθε την έλλειψή του…Έντονα και βίαια…Όπως του άρεσε να της κάνει έρωτα…Της φάνηκε παράξενο…Δεν της συνέβαινε συχνά…Σχεδόν ποτέ…Ένοιωθε τα χείλη της σαν δυο κόκκινες φωτιές…Φωτιές και στην υφή και στην γεύση…Γεύση φωτιάς…Σαν το φιλί του…Τέτοια γεύση πρέπει να έχει η αμαρτία…Τα μάτια της υγρά έλαμπαν από πόθο…Συνειδητοποίησε ότι θα την παρεξηγούσαν...

Πρόσημα ζωής...

Πρωί…Ο καιρός έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, έδειχνε βροχερός, μουντός…Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν Δεκέμβρης μήνας, στα μέσα του…Απέναντι, είχαν ήδη αρχίσει και αναβόσβηναν τα λαμπάκια στα μπαλκόνια των σπιτιών…Όλη τη νύχτα, το ίδιο σκηνικό…Δεν έσβηναν ποτέ…Λες και ήταν φάροι που έδειχναν στους περαστικούς το ‘Λιμάνι της Ευτυχισμένης Οικογένειας’,...

Το άγαλμα της πλατείας...

Το άγαλμα της πλατείας μας…Έστεκε πάντα εκεί…Χειμώνες, καλοκαίρια, με κρύα και ζέστες, μέρα και βράδυ…Εκεί…Να περιμένει τα παιδιά της γειτονιάς να παίξουν στα πόδια του…Τα ερωτευμένα ζευγαράκια να φιληθούν στο πλάι του…Τους ηλικιωμένους να αφηγούνται ιστορίες περασμένων χρόνων στο παγκάκι απέναντί του…Και ποτέ δεν χάλαγε χατίρι…Σημείο αναφοράς και διαχρονικότητας…Πέρναγα...

Η γιαγιά μου έλεγε...

Η γιαγιά μου έλεγε πάντα:Οι άντρες είναι σαν τους βατράχους.Τρελαίνονται να ‘πηδάνε’ από εδώ κι’ από εκεί,‘βγάζουν’ γλώσσα μόνο για να φάνεκαι όταν τους ρωτήσεις κάτι,γουρλώνουν τα μάτια, κοιτάνε αλλού και κάνουν ένα ‘κουα...

Κατάλαβες;;;

- Είσαι μία κούκλα σήμερα…- Σ’ ευχαριστώ…- Εγώ πρέπει να σ’ ευχαριστήσω…- Γιατί;;;- Γιατί για μένα έγινες τόσο ωραία…- Και ποιος σου το είπε αυτό;;;- Έτσι πιστεύω…- Λάθος πιστεύεις…- Και μου το λες κατάμουτρα;;;- Θα σε φοβηθώ;;; Εξάλλου, οι αλήθειες, κατάμουτρα λέγονται…- Και για ποιον τότε ντύθηκες έτσι;;;- Αρχικά, για μένα… Για να νοιώθω καλά εγώ με τον εαυτό...

Ζωή αβίωτη...

Όταν η ζωή,χαμένη στους δρόμους που χάραξε και δεν έχουν γυρισμό,αφουγκράζεται τον ήχο των σιωπών των σωμάτωνπου γύρεψε για συνοδοιπόρους των ταξιδιών της,γνέφει κλαίγοντας στις ψυχές των αφορισμένων ενοχών της…Ξαναπερνάει από τις συμπληγάδες των αποτυχιών τηςκαι προσπερνά με βήμα βαρύ τα λάθη και τις χαμένες επιλογές της…Μαθαίνει να ζει με ενδοιασμούς τα πάθη...

Παρέα με ένα μπουκάλι άδειο...

Ήθελε να τσακίσει τον εαυτό του στα χέρια αυτής της γυναίκας…Ήθελε να τσαλακώσει το κορμί του στα φιλιά και στα χάδια αυτής της γυναίκας…Σάββατο βράδυ, έντεκα και μισή, χειμώνας…Το αυτοκίνητό του σταμάτησε έξω από το μαγαζί που τραγουδούσε εκείνη…Οι παρκαδόροι έτρεξαν να τον εξυπηρετήσουν…Τον ήξεραν πια και ήξεραν ότι είναι από εκείνους τους πελάτες που πάντα...

Γράμμα για ένα χωρισμό...

Αγόρι μου,Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπορείς να ακούσεις πια τα λόγια μου, αν τα άκουσες ποτέ. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα τόσες φορές. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί πονάω να σκοτώνω την αγάπη μας κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σου μιλήσω...

Η συνάντηση...

Περπατούσε στην προκυμαία του λιμανιού. Νοέμβρης μήνας, στην αρχή του χειμώνα. Ο αέρας της θάλασσας, δρόσιζε το πρόσωπό της. Ενώ της άρεσε η καθαρότητα αυτού του ανέμου, την εκνεύριζε η υγρασία που έφερνε. Κολλούσε επάνω στο δέρμα της. ‘Όταν θα γυρίσω σπίτι, θα βάλω ενυδατική.’, σκέφτηκε. Κοίταξε το ρολόι της. Η ενυδατική θα περίμενε να χρησιμοποιηθεί για άλλες...

Αγάπη & Μίσος...

Οι άνθρωποι, είναι παράξενα όντα…Αγαπάνε και μισούν με το ίδιο πάθος, με την ίδια ένταση, με τον ίδιο τρόπο…Και κάθε στιγμή είναι σε θέση να δώσουν και τη ζωή τους γι’ αυτό το πάθος τους…Είναι σε θέση να πληρώσουν τίμημα βαρύ, για να πουν ότι ‘αγάπησαν’ ή ‘μίσησαν’…Με δεδομένο ότι για το μίσος μπορείς να εγκληματήσεις, για την αγάπη μπορείς να κάνεις το ίδιο…Πόσα...

Στιγμές ύπνου...

Είσαι στο κρεβάτι…Φοράς τη νυχτικιά που αγοράσαμε μαζί…Αυτή, με το μικρό αρκουδάκι μπροστά…Στο γκρι της…Το μάκρος της, λίγο παραπάνω από το γόνατο…Αγκαλιάζει πολύ γλυκά το σώμα σου…Έχεις γύρει στο πλάι και τα ξανθά σου μαλλιά πέφτουν με χάρη στο πρόσωπό σου…‘Ηλιοκουρτίνα’ όπως λες συχνά…Έχεις σκεπαστεί με το πάπλωμα που σου αρέσει…Μέχρι το λαιμό…Προσπαθείς να...

Στην υγειά σου...

Καθόταν στο τραπέζι της δεξιάς γωνίας, απέναντι από την πόρτα…Από την θέση αυτή είχε τον πλήρη έλεγχο του χώρου…Του άρεσε να ελέγχει κάθε κίνηση που πραγματοποιούταν γύρω του…Έτσι, πίστευε ότι είναι προετοιμασμένος για οτιδήποτε μπορούσε να του συμβεί…Ο χώρος βέβαια, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα για να τον εποπτεύεις…Ένα μικρό καπηλειό, στην περιοχή των...

Στο Χάραμα...

Η Κα Λίτσα Διαμάντη θα τραγουδάει:‘Νύχτα στάσου,Νύχτα στάσου μια στιγμή...’Η Κα Πίτσα Παπαδοπούλου θα τραγουδάει:‘Που πάει η αγάπη όταν φεύγει,Γίνεται σύννεφο ή πεθαίνει…’Η Κα Λένα Αλκαίου θα τραγουδάει:‘Εκεί που όλα είχαν χαθεί,Είσαι για μένα η στροφή…’Και ‘συ θα γέρνεις στον ώμο μου και θα τα ψιθυρίζεις στο αυτί μου…Και εκεί, θα μας βρει το Χάραμα…(‘Jazz City...

Ο χρόνος μου...

Η ζωή μου καταδυναστεύεται από τον χρόνο…Από το έτος, τον μήνα, την ημέρα, την ώρα, το λεπτό, το δευτερόλεπτο…Οτιδήποτε κάνω, έχει αρχή και τέλος την πλήρωση του χρόνου…Του χρόνου μου…Της κλεψύδρας μου…Όλα μέσα σε προθεσμίες…Όλα για τις προθεσμίες…Τα πάντα γίνονται για να μπορέσω να εξασφαλίσω την ‘κατάλληλη στιγμή’…Να συντονιστώ χρονικά με το γεγονός…Να είμαι...

Ερωτικές ανησυχίες...

Ξεντύθηκε…Έμεινε μόνο με το εσώρουχό της…Έβαλε μία κοντομάνικη μπλούζα που βρήκε στο συρτάρι…Πήρε τα τσιγάρα της…Έβαλε ένα ουίσκι…Ξάπλωσε στον καναπέ της…Άναψε ένα τσιγάρο, ήπιε μια γουλιά ποτό και αφουγκράστηκε τους ήχους που ερχόντουσαν απ’ έξω…Έκλεισε τα μάτια και ρούφηξε ακόμη μία τζούρα…Από το πρωί είχε μία παράξενη διάθεση για ‘παιχνίδια’…Ιδιαίτερα παιχνίδια…Είχαν...

Εγώ, απλά γράφω...

Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την ανάγκη να γράψω…Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την πολυτέλεια να σκέφτομαι ιστορίες ανθρώπων και να τις πλάθω στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μου…Θέλεις γιατί κινηματογραφόφιλος από παιδί κατέγραφα στο υποσυνείδητό μου κάθε σκηνή και χαρακτήρα που έβλεπα…Θέλεις γιατί κυλούσε στο αίμα μου το ελληνικό τραγούδι και οι ιστορίες...

'Αγγελος...

Μην προσπαθείς να μου βάλεις ψεύτικα φτερά…Δεν θα μάθω ποτέ να πετάω…Μην προσπαθείς να με βοηθήσεις στο πέταγμα…Δεν θα μάθω ποτέ να φοβάμαι…Μην προσπαθείς να με ανεβάσεις ψηλά…Δεν θα μάθω ποτέ να μαθαίνω να πέφτω…Δείχνε μου μόνο τα μάτια σου…Για να μπορώ να διακρίνω την προσδοκία σου…Δείχνε μου μόνο τα μάτια σου…Για να μπορώ να διακρίνω την εμπιστοσύνη σου…Δείχνε...

Κενό χθες...

Άνοιγε την καρδιά της και σπάραζε…Μιλούσε και πονούσε...Ένοιωθες την πίκρα της...Ζούσες τον χαμό της...Ζούσες την ζωή της και πονούσες και ‘συ...Σίγουρα είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να στο μεταδίδει…Έμφυτος ή επίκτητος;;;Μάλλον επίκτητος...Μετά από τόσο δράμα ζωής, μαθαίνεις να το περιγράφεις έτσι ακριβώς όπως το έζησες...Σαν ένα δράμα που σε έχει στιγματίσει...Σαν...

Οι τρεις τους...

Ξημέρωσε Σάββατο…Σηκώθηκε πρωί, πλύθηκε, έβαλε τα πρόχειρα ρούχα που είχε για δουλειές, έφτιαξε ένα καφέ στα γρήγορα, έκανε ένα τσιγάρο, επίσης στα γρήγορα, και ξεκίνησε να κάνει δουλειές…Έβαλε και ραδιόφωνο…Δουλειές μετά μουσικής…Το καλύτερό της…Το είχε αποφασίσει από καιρό, αλλά το ανέβαλε, επίσης, από πολύ καιρό…Τώρα τελευταία, εύρισκε εύκολα δικαιολογίες...

Χαρισμένο...

ΑνεμολόγιοΈβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμεείμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματακαι επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμεστο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματαΚάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμεάλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντεςμας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμετώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντεςΒγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκεείμαστε λάθος μες το...

Συνείδηση...

- Εγώ δεν δαγκώνω, μόνο γαβγίζω…- Και ποιος σου είπε ότι είναι καλύτερο;;;- Είσαι κακός…- Έμαθα να επιβιώνω…- Και πως το κατάφερες αυτό;;;- Αποφεύγω τις κακοτοπιές…- Λακίζεις;;;- Προσέχω…- Δειλός;;;- Αμάθητος…- Και η συνείδησή σου τι λέει;;;- Είναι ήρεμη και κοιμάται. Λες να την πειράζει;;;- Όχι…- Αυτό λέω και ‘γω…- Εγώ δεν είμαι έτσι…- Από τη στιγμή που δεν...

Μύθοι ψυχής...

Κοίταξε το ρολόι της…Είχε πάει ήδη 14.30…Θα έφευγε σε μία ώρα…Πάει και η σημερινή μέρα, σκέφτηκε…Όπως και κάθε μέρα εργάσιμη…Στην υπηρεσία της, τόσα χρόνια, η ίδια κατάσταση…Ο χρόνος πέρναγε, ήρεμα κι απλά…Τελικός στόχος η συνταξιοδότηση…‘Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, αλλού η ζωή μας πάει’ σιγοτραγούδησε…Σηκώθηκε από την καρέκλα της και κατευθύνθηκε στο παράθυρο...

Λανθάνον σκηνικό...

Είμαι μόνος…Το σπίτι άδειο…Εσύ πουθενά…Φωνάζω το όνομά σου…Η ηχώ της φωνής μου, χτυπάει στους τοίχους, στα τζάμια, στα έπιπλα…Γυρίζει πίσω σε μένα…Με χτυπάει με δύναμη…Δεν ξέρω αν πονά περισσότερο το χτύπημα ή η απουσία σου...Μου έλεγες ότι πρέπει να την συνηθίσω…Μου έλεγες ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…Φωνάζω δυνατότερα το όνομά σου…Για να πάρω μεγαλύτερο...

Πύρρειος νίκη...

Το σούρουπο έριχνε το κόκκινο φως του παντού…Σήμερα είχε μία παράξενη απόχρωση αυτό το κόκκινο…Λες και είχες σκοτώσει δέκα παρθένες κοπέλες και το αίμα τους, καυτό και κατακόκκινο, έρεε παντού…Τέτοιο κόκκινο έβλεπαν τα μάτια της…Σίγουρα, σε κάποιο χωριό, θα υπήρχε μία παλιά παράδοση, ένας αρχαίος μύθος γι’ αυτό το κόκκινο…Της άρεσαν οι μύθοι…Εξηγούσαν με απλές...

Ένα Κυριακάτικο πρωινό...

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το χώρο γύρω…Ίδιος και απαράλλαχτος…Δικός της μεν, ίδιος και απαράλλαχτος δε…Πόσο καιρό είχε να ξυπνήσει σε ένα άλλο χώρο, εκτός του δικού της…Κοίταξε δίπλα της στην άδεια θέση στο διπλό κρεβάτι της…Παρέμενε άδεια…Είχε καιρό αυτή η θέση να δεχτεί καταληψία…Είχε καιρό να ξυπνήσει με το πρόσωπο κάποιου άλλου πλάι της…Να μυρίσει...