Καλημέρα...
Σήμερα το πλοίο ανοίγει ρότα για τη χώρα της ποίησης, μιας και είναι η ημέρα της σήμερα. Και δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο λιμάνι, από το παρακάτω:
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα, μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω , μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος, μ’ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει - ακούς;
ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωναζει - ακους;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.
(Απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη)
Καλά μας ταξίδια
Related Posts:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
αγαπημένο ποίημα φορτωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις...
Μαρτίου 21, 2006 10:27 π.μ.σ'ευχαριστώ που μου το θύμισες.
:)
Καλημέρα.
Μαρτίου 21, 2006 10:53 π.μ.Εγώ σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη. Καλώς ήρθες.
Αν θέλεις, διάβασε και το ημερολόγιο της 16.03.
Θα βρεις, πιστεύω, κάτι ακόμη που θα σ'αρέσει...
Ποιημα που απο μονο του δικαιωνει και καταξιωνει την Ποιηση, Γιωργο. Ειθε να υπαρχει παντα καποιος να μας ακουει να φωναζουμε, ακομη και να κλαιμε... Αυτο θα δικαιωνε και θα καταξιωνε εμας!
Μαρτίου 21, 2006 5:15 μ.μ.πολύ πολύ δύσκολο να βρεθεί κάτι κάλύτερο.αχ.
Μαρτίου 21, 2006 10:08 μ.μ.καλώς σε βρήκα
καλημερα.
Μαρτίου 22, 2006 8:30 π.μ.θα ηθελα να συνεχιζαμε καποια στιγμη την κουβεντα που ανοιξαμε στο προηγουμενο ποστ....
Μεχρι τοτε...να ακους...
Καλημέρα...
Μαρτίου 22, 2006 9:05 π.μ.Καλώς ήρθατε όλοι...
@aster-oid
Ετσι είναι. Μακάρι να υπήρχε πάντα κάποιος. Κανένας δεν ακούει όπως θα έπρεπε, συνειδητά...
@northaura
Υπάρχουν, ίσως, και καλύτερα. Απλά βρίσκεις αυτό που μιλάει στην ψυχή σου...
@morgana
Σε περιμένω... Και ακούω...
Χαμογελαστές καλημέρες και από εδώ!
Μαρτίου 22, 2006 11:59 π.μ.:)))
σχετικα με τις επιλογες versus μοιρα/κισμετ/τυχη.
Μαρτίου 22, 2006 12:17 μ.μ.πες το οπως θελεις, αλλα επιμενω μεχρι θανατου πως δεν ειναι ολη μας η ζωη αποτελεσμα ΜΟΝΟ των επιλογων.
αλλιως θα ειμασταν ολοι μαθηματικοι, θα καναμε υπολογισμους και θα βγαζαμε το αποτελεσμα που θα θελαμε με βαση κιολας τις πιθανοτητες.
δεν ειναι ετσι ομως.
υπαρχει και ο παραγοντας πεπρωμενο....
@doll
Μαρτίου 22, 2006 12:47 μ.μ.Καλημέρα ...κούκλα (doll). Να έρχεσαι συχνότερα... Θα βγάζω και συκαλάκι ή ντολμά...
@morgana
Δέχομαι τον όρο πεπρωμένο, όχι όμως μοιρολατρικά...
Σίγουρα κάτι έχουμε γραφτό, που τις περισσότερες φορές συνάδει με το όλο σκηνικό της ζωής μας (γέννηση σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, σπουδές σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, ζωή-διαβίωση σε ένα συγκεκριμένο όριο)
Παράλληλα όμως, ο καθένας από εμάς πιστεύω, προσπαθεί να αλλάξει τους όρους αυτής της "μοίρας", ή κάνω λάθος;;;
Αρα μπαίνει ο όρος "επιλογές" και αδιέξοδα-διέξοδα αυτών των επιλογών...
Δημοσίευση σχολίου