Προσωπεία...

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006

Καλημέρα…
Πόσες φορές εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε προσωπεία;
Πόσοι από εμάς δεν παρουσιαζόμαστε με διαφορετική ταυτότητα από αυτή που πραγματικά έχουμε, μόνο και μόνο γιατί πρέπει να κερδίσουμε κάτι;
Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με καταστάσεις που δεν αντέχαμε; Πόσες φορές ανεχτήκαμε συμπεριφορές που δεν μας άρμοζαν;
Ξέρεται, πάντα αναρωτιόμουν πόσο αληθινός ήμουν, στη συμπεριφορά μου, σε διάφορες περιπτώσεις και ιδιαίτερα στους διάφορους χώρους που κινούμουν: σπίτι / οικογένεια, σχέση, εργασιακός χώρος, κοινωνικές επαφές.
Προσπαθούσα και προσπαθώ να κρατήσω ενιαία συμπεριφορά σε βασικά ζητήματα, να επικροτώ και να απορρίπτω τα ίδια πάντα πράγματα, να υποστηρίζω την άποψή μου με τα ίδια ή συναφή επιχειρήματα, με γνώμονα πάντα ότι δεν μπορείς να αλλάζεις γνώμη και συμπεριφορά σαν τα νερά τους Πορθμού του Ευρίπου.
Ομως αυτό, τουλάχιστον στην πραγματικότητα που ζούμε, φαντάζει άτοπο…
Εχουμε δημιουργήσει, ο καθένας μας, τον προσωπικό μας χαμαιλέοντα, που ανάλογα με τις καταστάσεις αλλάζει χρώμα για να μπορεί να προσαρμόζεται. Και έχουμε και άλλοθι γι’αυτή την συμπεριφορά: είναι θέμα επιβίωσης λέμε και ξενοιάζουμε…
Όμως τι γίνεται με την ψυχή μας; Πόσο μπορεί να αντέξει αυτή την διαμόρφωση που της εφαρμόζουμε καθημερινά; Μετατρεπόμαστε σε Δρ. Τζέκυλ και Κο Χάιντ, μόνο που εμείς δεν παίρνουμε κάποιο φάρμακο…
Και τίθεται το ερώτημα: μέχρι πότε μπορείς να αντέξεις μία τέτοια συμπεριφορά;
Κάθε απάντηση δεκτή…

9 σχόλια:

jojo είπε...

νομίζω οτι το πιο σωστό είναι να μην αλλάζουμε τις βασικές αρχές και αξίες που μας διέπουν.
απο κει και πέρα,
και για ζητήματα πάσης φύσεως, νομίζω οτι τα πράγματα γίνονται πιο ρευστά και ανάλογα των εκάστοτε συνθηκών.
ποτέ μη λες "ποτέ",
και όσες φορές τόπα,
η ίδια η ζωή μου τάφερε έτσι ωστε να με διαψεύσει.
γιαυτό και πια δεν το λέω.... ποτέ!

καλημέρα. :)

Μαρτίου 23, 2006 10:42 π.μ.
γιώργος είπε...

Καλημέρα σας.
@jojo
αυτό προσπαθώ να βιώνω και 'γω στην προσωπική μου ζωή...
για να ωραιοποιήσεις το χάπι το αποκαλείς διπλωματία...
@τα-εντός-μου-κρυμμένα
στην αρχή ή στο τέλος δεν υπάρχει πρόβλημα...
μόνο στο ενδιάμεσο της ζωής...

Μαρτίου 23, 2006 12:17 μ.μ.
Marina είπε...

Καλημέρα. Αλλάζουμε συνέχεια πρόσωπα σύμφωνα με τις περιστάσεις, όχι γιατί είμαστε χαμαιλέοντες, αλλά έτσι έρχονται τα πράγματα..Και όσο μεγαλώνουμε αυτό συνεχίζεται..δεν ξέρω πότε ή άν σταματάει ποτέ.
Μερικες φορές μπαίνουμε σε καταστάσεις που δύσκολα τις αντέχουμε, όμως τελικά τη μάσκα μας τη φοράμε. Και όσο αντέξουμε

Μαρτίου 23, 2006 12:21 μ.μ.
γιώργος είπε...

@marina
η ερώτηση είναι γιατί αλλάζουμε πρόσωπα... γιατί είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε;
@τα-εντός-μου-κρυμμένα
μόνο όταν δεν θα πιέζεται η ψυχή θα τ'αντέχει... και για να επιβάλλει την άποψή της χρειάζεται γερούς όρχεις...

Μαρτίου 23, 2006 2:13 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

θα συμφωνησω με τη Μαρινα.

Δε μπορεις παντα να εισαι αυτος που θελεις να εισαι.
Ιδιαιτερα στη δουλεια.

Για ελατε να δειτε εμεις τα μανατζερια τι τραβαμε. Τι σκληρος που ειναι ο κοσμος μας. Το δεξι μου χερι θα εδινα για μια αλλη πραγματικοτητα.

...ειναι σκληρος ο κοσμος μπαμπα..

ΥΓ. ποτε κανεις μας δεν πιστευω οτι θα εχει τα απαραιτητα προσοντα για να μεινει ο ιδιος οτι και αν αλλαξει γυρω του.

ο χαμαλεοντισμος, ειναι χαρακτηριστικο της ανθρωπινης φυσης.

Μηπως πρεπει τελικα απλα να δεχτουμε οτι η φυση μας ειναι να μην ειμαστε τελειοι???

Μαρτίου 23, 2006 3:48 μ.μ.
γιώργος είπε...

@τα-εντός-μου-κρυμμένα
θέλει αρετή και τόλμη...
@morgana
ερωτήσεις:
αν σε βαραίνει τόσο ο εργασιακός σου χώρος, γιατί δεν παραιτήσε;
αν δεν μπορείς να παραιτηθείς, γιατί δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις (κλίμα, συμπεριφορές);
τον χαμαιλεοντισμό, σε ποιες περιπτώσεις τον εννοείς (συναισθήματα, συμπεριφορές, ντύσιμο στην εργασία);
και σίγουρα δεν είμαστε τέλειοι... και δεν υπάρχει και τελειότητα πιστεύω...

Μαρτίου 23, 2006 4:30 μ.μ.
herinna/ είπε...

Η τελειότητα δεν έχει εκπλήξεις, σκαμπανεβάσματα, αναιρέσεις, επαναπροσδιορισμούς, είναι μια πολύ βαρετή κατάσταση. Ακόμα κι ένα έργο τέχνης μπορεί να σε κουράσει με την τελειοτητά του. Υποψιάζομαι πως το μυστικό βρίσκεται στο να συγχωρούμε τα λάθη των άλλων. Τότε ίσως καταφέρουμε να συγχωρέσουμε και τους εαυτούς μας.
Ωραίο τόπο συνάντησης δημιούργησες εδώ Γιώργο. Καλοτάξιδος.

Μαρτίου 23, 2006 9:02 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η herinna νομιζω οτι μιλησε πολυ σωστα. Τελειοτητα δεν υπαρχει πουθενα και το ιδεατο ειναι οντως η συγχωρεση...

Η δουλεια δεν αλλαζει ευκολα. Ουτε οι αλλοι γυρω μας. Αρα απλα κανουμε τους ελιγμους εμεις.

Ας μην παρερμηνευθει αυτο Γιωργο, δεν εννοω οτι ζω μεσα στο εσχατο ψευδος και βιωνω καθε μερα μια πλαστη κολαση...

καληνυχτα...

Μαρτίου 23, 2006 10:06 μ.μ.
γιώργος είπε...

Καλημέρα...
@herinna
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
ότι δεν υπάρχει τελειότητα το θεωρώ δεδομένο... εξάλλου θα ήταν βαρετό... πιστεύω, επίσης, ότι πρώτα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους... και είμαι οπαδός της ρύσης "ψυχή που δεν αμάρτησε, ποτέ της δεν αγιάζει"
@morgana
η κόλαση και ο παράδεισος είναι μέσα μας...

Μαρτίου 24, 2006 1:53 μ.μ.