Καλή Χρονιά & Χρόνια Καλά...

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιάψηλή μου δεντρολιβανιά……Το καλαμάρι έγραφετη μοίρα μου την έγραφε…Θα ακουστεί και πάλι αύριο…Αύριο, σαν κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς…Τότε, τώρα και πάντα…Οι ευχές είναι βασικό συστατικό των εορτών…Και ιδιαίτερα, όσες από αυτές είναι από καρδιάς…Εύχομαι το 2007 να είναι ένα έτος που θα σηματοδοτήσει την απαρχή προσωπικών ευκαιριών για τον...

Μήνυμα στο κινητό...

Το μήνυμα στο κινητό έγραφε:Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο.Όσοι προσπάθησαν, έγιναν αγάλματα για κατάθεση στεφάνων…Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τον άλλο…Όσοι προσπάθησαν, έμειναν μόνοι να κλαίνε πάνω από γκρεμίσματα…Ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις εσένα…Όσοι προσπάθησαν, έχασαν ότι ήταν πραγματικά δικό τους: τους ίδιους…Το διάβασε, γέλασε...

Φοβίες...

Εκείνος:Σ’ αγαπώ ως τον ουρανό…Εκείνη:Χαμήλωσαν τ’ αστέρια ή πετάξαμε πολύ ψηλά;;;Εκείνος:Έχει σημασία;;;Εκείνη:Φοβάμαι ότι έχω κλειστοφοβία και φοβία στα ύψη…(‘Up & Down’ by Maurits Cornelis Esch...

'Κι ο κόσμος για να πεθάνεις'...

00.00 πμ.Το μυαλό του γύρναγε σε παλιές στιγμές μαζί της…Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και η οροφή του δωματίου έμοιαζε με θέατρο σκιών που έπαιζε το έργο της ζωής του μαζί της…Ένα έργο με δύο πρωταγωνιστές και κανένα θεατή…Πρωταγωνιστούσαν ο ένας για τον άλλο…Για κανέναν άλλο…Το τσιγάρο έκαιγε στα χείλη του…Με τον καπνό που εξέπνεε, δημιουργούσε σχήματα για να...

Τα κάλαντα...

Παραμονή Χριστουγέννων…Ξύπνησε με την αίσθηση του κορμιού της δίπλα του…Της χάιδεψε την πλάτη…Ήξερε ότι αυτή η κίνηση της άρεσε πολύ…Την άκουσε να γουργουρίζει, σαν μικρή γατούλα που της τρίβεις την ράχη…Πλησίασε το αυτί της…Άρχισε να της τραγουδάει:Καλήν εσπέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας,Χριστού τη θεία Γέννηση να πω στ΄ αρχοντικό σας.Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε...

Αγαπάς;;;

- Αγαπάς;;;- Αγαπάω…- Και γιατί αγαπάς;;;- Γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο..- Καλύτερο ή ευκολότερο…- Ευκολότερο;;;- Ναι. Ευκολότερο…- Τι εννοείς;;;- Εννοώ ότι η αγάπη σε μαλακώνει, κάνεις υποχωρήσεις που δεν θα έκανες αν δεν αγαπούσες, είσαι πιο γλυκός, πιο ευαίσθητος. Οπότε, είσαι ευκολότερος στο να δέχεσαι πράγματα και καταστάσεις…- Και αυτό δεν σημαίνει...

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας...

Την ξύπνησε ο ήχος που έβγαζε όταν έφτανε στην κορύφωση της ηδονής του. Στην αρχή φοβήθηκε, αλλά μετά ηρέμησε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την ξυπνούσε ο Μάκης. Το αγόρι της διπλανής πόρτας.Πάντα εκδήλωνε την ηδονή του με ένα βογκητό, με ένα μουγκρητό. Ένα μουγκρητό, σαν να άκουγες ένα άγριο ζώο που του μπήγεις ένα καρφί στο πόδι. Τον φανταζόταν επάνω στην εκάστοτε...

Ταραχή...

Δούλευε στον υπολογιστή…Απορροφημένη και αποκομμένη από το περιβάλλον…Ο καφές που είχε φτιάξει, παρέμενε ατελείωτος και παγωμένος δίπλα της…Επεξεργαζόταν το τελευταίο κείμενό της…Έπρεπε να το παραδώσει την επόμενη μέρα και ο χρόνος την πίεζε…Ένοιωθε άβολα…Το κείμενο που είχε γράψει δεν την ικανοποιούσε…Πίστευε ότι διάβαζε ένα κείμενο ξένο προς την ίδια, άνευρο...

Άρωμα μοναδικό σου...

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα…Δεν θα βάλω μέσα ούτε σφένδαμο, ούτε βανίλια, ούτε γιασεμί, ούτε κανέλα…Θα βάλω μέσα εσένα και εμένα, εμάς…Τους πόθους και τα πάθη μας…Τον έρωτα και την αμαρτία μας…Τα λάθη και τα σωστά μας…Τα θέλω και τα δίνω μας…Θα αφήσω εκτός,τα πρέπει και τα παίρνω μας…Τις υποχωρήσεις και τις κακίες μας…Θα σου φτιάξω ένα άρωμα,...

Εφιάλτης...

Νύχτες ερημιάς βασάνιζαν το μυαλό του…Το ρολόι του τοίχου, μοναδικός φίλος του…Δυσκολία στον ύπνο…Δυσκολία και στα όνειρα…Όχι όνειρα…Εφιάλτες…Ή νύχτες λευκές, κενές…Άχρωμος ύπνος…Άνευρες διαδρομές με κλεισμένα μάτια…Κι’ όταν κατάφερνε να κοιμηθεί, ιδρώτας πότιζε το ταλαιπωρημένο κορμί του…Λες και πάλευε με την συνείδησή του…Λες και όργωνε την ψυχή του και κουραζόταν…Το...

Δεν ξέρει ο πόνος καλό κολύμπι...

Μπήκε στο bar…Το φως υποτονικό, δημιουργούσε ατμόσφαιρα κατάνυξης…‘Επίτηδες, για να μπορεί ο barman να εξομολογεί ευκολότερα.’ σκέφτηκε…Οι θαμώνες λίγοι, κυρίως άντρες…Αταίριαστο πλήθος, αταίριαστες ιστορίες…Κάθισε στην μπάρα…Ο barman κατευθύνθηκε κοντά του για να πάρει παραγγελία…‘Τι θα πάρετε;’ τον ρώτησε με επαγγελματικό ύφος barman…‘Ένα gin με tonic θα ήθελα.’...

Επιθυμία και φαντασίωση...

Από το πρωί, ένοιωθε την έλλειψή του…Έντονα και βίαια…Όπως του άρεσε να της κάνει έρωτα…Της φάνηκε παράξενο…Δεν της συνέβαινε συχνά…Σχεδόν ποτέ…Ένοιωθε τα χείλη της σαν δυο κόκκινες φωτιές…Φωτιές και στην υφή και στην γεύση…Γεύση φωτιάς…Σαν το φιλί του…Τέτοια γεύση πρέπει να έχει η αμαρτία…Τα μάτια της υγρά έλαμπαν από πόθο…Συνειδητοποίησε ότι θα την παρεξηγούσαν...

Πρόσημα ζωής...

Πρωί…Ο καιρός έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, έδειχνε βροχερός, μουντός…Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν Δεκέμβρης μήνας, στα μέσα του…Απέναντι, είχαν ήδη αρχίσει και αναβόσβηναν τα λαμπάκια στα μπαλκόνια των σπιτιών…Όλη τη νύχτα, το ίδιο σκηνικό…Δεν έσβηναν ποτέ…Λες και ήταν φάροι που έδειχναν στους περαστικούς το ‘Λιμάνι της Ευτυχισμένης Οικογένειας’,...

Το άγαλμα της πλατείας...

Το άγαλμα της πλατείας μας…Έστεκε πάντα εκεί…Χειμώνες, καλοκαίρια, με κρύα και ζέστες, μέρα και βράδυ…Εκεί…Να περιμένει τα παιδιά της γειτονιάς να παίξουν στα πόδια του…Τα ερωτευμένα ζευγαράκια να φιληθούν στο πλάι του…Τους ηλικιωμένους να αφηγούνται ιστορίες περασμένων χρόνων στο παγκάκι απέναντί του…Και ποτέ δεν χάλαγε χατίρι…Σημείο αναφοράς και διαχρονικότητας…Πέρναγα...

Η γιαγιά μου έλεγε...

Η γιαγιά μου έλεγε πάντα:Οι άντρες είναι σαν τους βατράχους.Τρελαίνονται να ‘πηδάνε’ από εδώ κι’ από εκεί,‘βγάζουν’ γλώσσα μόνο για να φάνεκαι όταν τους ρωτήσεις κάτι,γουρλώνουν τα μάτια, κοιτάνε αλλού και κάνουν ένα ‘κουα...

Κατάλαβες;;;

- Είσαι μία κούκλα σήμερα…- Σ’ ευχαριστώ…- Εγώ πρέπει να σ’ ευχαριστήσω…- Γιατί;;;- Γιατί για μένα έγινες τόσο ωραία…- Και ποιος σου το είπε αυτό;;;- Έτσι πιστεύω…- Λάθος πιστεύεις…- Και μου το λες κατάμουτρα;;;- Θα σε φοβηθώ;;; Εξάλλου, οι αλήθειες, κατάμουτρα λέγονται…- Και για ποιον τότε ντύθηκες έτσι;;;- Αρχικά, για μένα… Για να νοιώθω καλά εγώ με τον εαυτό...

Ζωή αβίωτη...

Όταν η ζωή,χαμένη στους δρόμους που χάραξε και δεν έχουν γυρισμό,αφουγκράζεται τον ήχο των σιωπών των σωμάτωνπου γύρεψε για συνοδοιπόρους των ταξιδιών της,γνέφει κλαίγοντας στις ψυχές των αφορισμένων ενοχών της…Ξαναπερνάει από τις συμπληγάδες των αποτυχιών τηςκαι προσπερνά με βήμα βαρύ τα λάθη και τις χαμένες επιλογές της…Μαθαίνει να ζει με ενδοιασμούς τα πάθη...

Παρέα με ένα μπουκάλι άδειο...

Ήθελε να τσακίσει τον εαυτό του στα χέρια αυτής της γυναίκας…Ήθελε να τσαλακώσει το κορμί του στα φιλιά και στα χάδια αυτής της γυναίκας…Σάββατο βράδυ, έντεκα και μισή, χειμώνας…Το αυτοκίνητό του σταμάτησε έξω από το μαγαζί που τραγουδούσε εκείνη…Οι παρκαδόροι έτρεξαν να τον εξυπηρετήσουν…Τον ήξεραν πια και ήξεραν ότι είναι από εκείνους τους πελάτες που πάντα...

Γράμμα για ένα χωρισμό...

Αγόρι μου,Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπορείς να ακούσεις πια τα λόγια μου, αν τα άκουσες ποτέ. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα τόσες φορές. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί πονάω να σκοτώνω την αγάπη μας κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σου μιλήσω...