Επίρρημα μη τετελεσμένο...

Τρίτη, Ιανουαρίου 02, 2007


Πήρε το cd από το σωρό που είχε δίπλα στο στερεοφωνικό…
Το άνοιξε και το τοποθέτησε στη σχισμή…
Ήχος μηχανικός…
Ξεκίνημα αργόσυρτο…
‘Σαν δυο τρένα που ανταμώσαν ένα βράδυ’…
Η βραχνή φωνή του Στράτου…
‘Α, ρε Στράτο. Έφυγες και ‘συ νωρίς’ ψέλλισε και πήρε το μπουκάλι της βότκας…
Παγάκια, λεμόνι στιφτό, βότκα…
Γουλιά…
Κάψιμο…
Επωδός…
‘Όλοι οι καλοί φεύγουν νωρίς. Α, ρε κόσμε άδικε. Α, ρε κόσμε εγωιστή’…
Άνοιξε το παράθυρο…
Η νύχτα έξω φεγγοβολούσε…
Αεράκι κρύο εισχώρησε στου μυαλού του τον δαίδαλο…
Δεν πτοήθηκε…
Κι’ άλλη γουλιά…
Τσιγάρο…
Ρουφηξιά…
Εισπνοή και εκπνοή εκπαιδευμένη…
‘Μόνος στο πουθενά κι’ απόψε άγγελέ μου’…
Εισπνοή και εκπνοή…
Γουλιά…
Γύρισε στην φωτογραφία της…
Του γελούσε…
Της γέλασε…
Θυμήθηκε…
Κική Δημουλά…
‘Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας ν’ αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη, όπως πολλά εξοχικά παρελθόντα’…
Έσκυψε και προσκύνησε την φωτογραφία…
Έστρεψε βλέμμα και νου στον ουρανό…
Είδε ένα αστέρι να πέφτει…
Δεν έκανε ευχή…
Είχε πάψει από καιρό να εύχεται κάτι…
Δεν του έβγαινε…
Χαλιόταν…
Το σταμάτησε…
Φύσηξε αεράκι…
Πάλι…
Σκέφτηκε να κλείσει το παράθυρο…
Φοβήθηκε μην του κρυώσει, έτσι ελαφρά που ήταν ντυμένη στην φωτογραφία…
Την κοίταξε και του έγνεψε ότι δεν κρύωνε…
‘Βρέχει φωτιά στην στράτα μου’…
Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό…
Σαν προσευχή…
Σαν παράκληση…
Τα τέντωσε…
Σταυρώθηκε νοερά και χόρεψε…
Εκστατικά…
Χόρευε για ‘κείνη, σαν να ήταν πανταχού παρούσα με την απουσία της…
Θυμήθηκε…
Γιάννη Ευσταθιάδη…
‘Σ’ αγαπώ σαν επίρρημα που ποτέ δεν είναι τετελεσμένο… Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια’…
Φύσηξε αεράκι…
Έκλεισε το παράθυρο…
Έκατσε απέναντί της και τελείωσε την βότκα του…
Το πρωί τον βρήκε στην ίδια θέση…

(‘Starry Night’ by Jeremy Wolff)

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όσο είναι η στην καρδιά και στο μυαλό του, πάντα θα είναι παρούσα.

Καλή χρονιά Γιώργο, όπως την ονειρεύεσαι :)

Ιανουαρίου 03, 2007 12:40 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

μα τί έγινε και άλλαξε ο τρόπος γραφής σου;
"διαισθητικά" το λέω..ίσως και μακάρι να κάνω λάθος
:)

Ιανουαρίου 03, 2007 9:29 π.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μουσικες και θυμησες...
αγαπη και πονος...
ποτο και λυτρωση...
πεφταστερι αλλα καμια ευχη...

-λυρισμος του πονου, καταπληκτικα αποτυπωμενος, Γιωργο...-

Ιανουαρίου 03, 2007 2:46 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

στιγμές ανθρώπινες. πόνου και θύμησης...

Ιανουαρίου 03, 2007 3:28 μ.μ.
fish eye είπε...

υπαρχεις παντου..απων..σε ολα τα φθινοπωρα που ξαναρχιζουν ιδια..χωρις εσενα αλλα παντα η παρουσια σου να τα σημαδευει..ολα ..τα παντα..φθινοπωρο..χριστουγεννα..καλοκαιρι στο νησι..μεχρι οι εποχες να κανουν τον κυκλο τους..και μετα παλι απο την αρχη..

Ιανουαρίου 03, 2007 3:35 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια...

τι υπέροχο να αγαπάς και να γράφεις όπως κι εσύ.

χρόνια πολλά με το αστεράκι σου. Και πάντα τόσο ερωτευμένα.

Ιανουαρίου 03, 2007 3:45 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Χωρίς σχόλια...
Μπορώ..;

Ιανουαρίου 03, 2007 8:51 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@θαλασσομπερδεμένη
ναι...
πάντα θα είναι εκεί...

@ανώνυμος/-η
να καταλάβω ότι δεν σου αρέσει ο τρόπος γραφής μου;;;
αλλιώς, τι εννοείς;;;

@πυθία
και 'συ να 'σαι καλά πυθία...
ευχαριστώ...

@αγαπημένη μου
αγαπημένη μου,
για να αντέξεις τον πόνο,
πρέπει να τον ομορφύνεις...
σ'ευχαριστώ πολύ...

@αλεξάνδρα
ακριβώς αλεξάνδρα...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
όλα κύκλος...
ξανά και ξανά...

@αργυρένια
σ'ευχαριστούμε πολύ...
να'σαι καλά...

@ναταλία
μπορείς...
σ'ευχαριστώ...

Ιανουαρίου 03, 2007 9:38 μ.μ.